Dag 118 t/m 128: Pobeña-Gijón 312 km, totaal 2.946 km.

Ik loop al tijden tegen een flinke achterstand aan. Ik ga onderstaand een flink aantal dagen samenvatten. 

Carole heeft afgelopen nacht op een dun matrasje op de grond moeten slapen. Een gewoon bed was niet meer beschikaar. Ze heeft slecht geslapen. Ik in m'n tentje ben vaak wakker geworden van toiletgeluiden. M'n tentje stond op een steenworpafstand van het toiletraampje. Niet zo slim van me... Het motregent als we vertrekken. Heerlijk om weer samen te lopen. Meestal lopen we een flink stuk uit elkaar omdat we er beiden niet van houden te kletsen onder het lopen. Bij lastige afslagen wachten we elkaar even op. Wanneer de gelegenheid zich voordoet nemen we ergens een bak koffie. De koffie in Spanje is goed te drinken. Beter dan in Frankrijk.

We zijn beiden snelle lopers en vaak halen we andere pelgrims in. Soms ook lopen we een tijdje op met andere pelgrims. Wat opvalt is dat de pelgrims op de Camino del Norte meer zijn gericht op lopen dan op het ontmoeten van andere pelgrims. In de herbergen wordt er meestal geen avondeten aangeboden dus gezamenlijk eten is er niet bij. Ieder gaat zijn eigen weg. Dat was in Frankrijk toch wat anders. Het schijnt dat de Camino Frances nog wel dat saamhorigheidsgevoel heeft. Maar eerlijk gezegd mis ik het niet echt.

De herberg waar we het eind van die eerste dag aankomen zit vol. Ze verwijzen door naar een camping iets verderop. Daar hebben ze speciaal voor pelgrims een groot aantal cabines beschikbaar met twee eenpersoonsbedden. Slechts tien euro per persoon. Helemaal top! Ook de andere dagen vangen we vaak bot bij de herbergen. Het schijnt toch dat veel pelgrims vooraf reserveren. Daar komt bij dat wij overdag de tijd nemen en niet als een gek het traject afleggen om op tijd bij een albergue aan te komen. Als een albergue vol zit wordt het slapen in een pension of hotel. Op zich qua prijs goed te doen. Gemiddeld zo'n 15 euro per persoon. Ter vergelijking; een albergue kost tussen de vijf en tien euro per persoon.

We horen verhalen over uitbraken van bedwantsen in de albergues. De beestjes zitten overdag verscholen in het matras en gaan 's nachts op zoek naar vers bloed. De bultjes die ze na een beet achterlaten gaan de andere dag jeuken en bij het openkrabben kunnen deze gaan ontsteken. Een Duitse vrouw is 's nachts zo erg gebeten in haar voet dat ze haar reis tijdelijk heeft moeten onderbreken. De laatste tijd mijden we dus maar liever de massale albergues.

We hebben één keer noodgedwongen op het strand moeten slapen omdat alles vol zat. Heerlijk slapen op het geluid van de branding.

We leven in het ritme van de Spanjaarden. 'S avonds pas tegen tienen eten. Dat betekent ook dat we pas laat op bed liggen. Meestal zo tussen 12 en één uur 's nachts. Vertrekken doen we pas rond een uur of negen in de ochtend. Alles schuift dus op.

De afstanden die we lopen variëren. Soms hebben we zin in een middagje strand en leggen we niet meer dan 25 km af. De andere dag doen we dan een wat langere etappe van zo'n 35 á 40 km. Ook als het regent beperken we de afstand. De laaste dagen begint het wel wat wisselvalliger te worden. De verschillen kunnen groot zijn. De ene dag is het stralend weer en 30 graden en de andere kan het regenen en flink waaien bij een temperatuur van amper 20 graden.

Het eten in Spanje is geweldig. De meeste restaurants hebben wel een 'menu del dia'. Een compleet driegangen menu inclusief wijn voor tussen de tien en vijftien euro per persoon. Altijd heel erg smakelijk. We hebben één keer meegemaakt dat het niet te eten was.  Het vlees niet gaar, het brood hard, de dessertrijst aangebrand.... Met google translate hebben we de bediening laten weten dat we niet tevreden zijn. We hebben ze vijftien euro aangeboden, de helft van de normale prijs. Take it or leave it.... Ze accepteerden de vijftien euro.... Santiago is nog ruim 300 km lopen. Het einde komt in zicht. Ik wil er nog niet aan denken.