Dinsdag 12 september, Bolsena-Viterbo 35 km, totaal 901 km.

12 september 2017 - Viterbo, Italië

Vandaag probeer ik twee korte etappes in één dag te lopen. De afzonderlijke etappes zijn te kort voor één dag. Het zou anders betekenen dat ik rond de middag al kan beginnen met duimen draaien....De eerste helft van de route heb ik nog steeds een prachtig uitzicht over het meer van Bolsena. In het historische dorpje Montefiascone gaat het stijl omhoog naar een park dat net boven het dorp ligt. Het 360 graden uitzicht is magnifique! Zo nu en dan loop ik stukken op oude romeinse heerwegen. Mooi, maar niet echt comfortabel lopen. Ik kom middenin de spits aan in Viterbo, een stad van zo'n 60.000 inwoners. Ik ben na 35 kilometer lopen moe en wil zo snel mogelijk naar m'n onderkomen. Het 'convento cappuccini' is het dichtstbij maar toch nog een kwartier lopen. Maar vooruit dat pers ik er ook nog wel uit. In het vrij moderne gebouw naast de kerk zie ik door een open raam stapelbedden en rugzakken staan. Dit zal dus ongetwijfeld het pelgrimsonderkomen zijn. Naast de hoofdingang zit een soort van portiershokje. Daar is echter niemand aanwezig. Ik druk een paar keer op de bel maar dat haalt weinig uit. Ik bel het nummer dat in mijn gids staat en probeer in het Italiaans uit te leggen dat ik een pelgrim ben maar dat er niemand aanwezig is bij de receptie. Ik begrijp dat ik een momentje geduld moet hebben, er is iemand onderweg. Na een minuut of vijf komt er een zwaarlijvige bejaarde man moeizaam de trap oplopen. Aan een zware ketting om zijn hals bungelt een groot groen kruis. Ik heb mijn buonasera (goedenavond) amper uitgesproken of de man begint me daar uit te varen tegen me. Wat krijgen we nou? Hij wijst met zijn loopstok op het infobord naast de deur. Ik begrijp er helemaal niets van. Dat maakt hem nog kwader. Uit zijn felle woorden maak ik uiteindelijk op dat ik het 'urgenza' nummer heb gebeld in plaats van het normale nummer. Ik pak m'n gids erbij en wijs de man het telefoonnummer aan dat hierin vermeldt staat. Dat is het nummer dat ik gebeld heb. Dat dit nummer het noodnummer is kon ik niet weten. Ik bied mijn excuus aan maar dat wimpelt hij weg. Hij opent al scheldend zijn kantoortje en commandeert me om mijn pelgrimspaspoort te geven. Hij stempelt deze en bulkt dat de overnachting 12 euro kost. Helaas heb ik alleen maar vijftig.....Nog meer gescheld en gebrom....Uiteindelijk loodst hij me naar de ostello daar wijst hij me een bed aan. Ik zeg 'okay grazie' waarop hij wild wijzend aangeeft dat ik m'n rugzak bij het bed neer moet zitten. Ik doe maar wat hij zegt. De rest van de pelgrims zitten ademloos toe te kijken. Hij werpt me nog een keer een kwade blik toe en vertrekt. En dat noemt zich dan christelijk.....Achteraf verbaast het me dat ik zo rustig ben gebleven. Zijn getier raakte me niet. Het gleed van me af. Een overwinning op mezelf. Snel douchen en daarna de stad in om een hapje te eten. 
 

Foto’s

2 Reacties

  1. Ria moerland:
    15 september 2017
    Wat een bullebak zeg,dat je zo rustig kon blijven,ik had misschien kwaad weggelopen.
    Maar ja,daar had je alleen je zelf maar mee,want dan moest je nog weer verder op zoek.
    nou dirk,je tocht schiet al mooi op,succes verder.
  2. Gerrit Holstege:
    15 september 2017
    Mooi man, die overwinning op jezelf.
    Qua tocht schiet het nou toch al aardig op hè? Maak er nog iets moois van!