Ma 24/06 Worh Matravers-Poole.

M’n laatste dag op het kustpad is aangebroken. Een bijzonder gevoel. Na een uurtje lopen kom ik aan in de bewoonde wereld; in Swanage. Eindelijk heb ik weer bereik en kan ik Don bellen om aan te geven dat ik niet morgen maar vandaag al aankom in Poole. Hij stelt voor dat ik in Poole de trein neem naar Weymouth. Dat is de kustplaats waar ik eergisteren laat in de avond doorheen trok. Hij pikt me vanaf daar op. De laatste kilometers loop ik over het strand naar de ferry. Vlak voordat ik daar arriveer krijg ik last van m’n rechteroog. Er zit waarschijnlijk iets achter m’n lens. Maar ja, om hier aan het strand met de nodige wind m’n lens uit te nemen en schoon te maken is te riskant. Ik loop daarom door en doe in het wachthokje m’n lens pas uit. Na het schoonmaken zet ik m’n lens weer in maar dat irriteert toch teveel. Dan toch maar weer uit. Eerst m’n oog maar wat rust geven. Ik probeer het later op de dag nog wel een keer. Gelijk aan de overkant is er een bushalte. Even later sta ik op het treinstation van Poole waar ik de trein naar Weymouth neem. Ik loop naar de binnenstad van Weymouth op zoek naar m’n oude vriend Don. Hij staat me al op te wachten en heeft zich voor de gelegenheid volledig gekleed in oranje. Niet te missen. Het is goed om elkaar na zo’n lange tijd weer terug te zien. Don geniet zo te zien goed van het leven. Hij is wat dikker geworden maar voor de rest is hij voor geen steek veranderd. In zijn Peugeot 107 rijden we in twee uur tijd naar zijn caravan op een camping in de buurt van Totnes. Trots toont hij mij zijn optrekje. Aan de wanden van z’n caravan dierbare herinneringen uit zijn leven. Don is ondertussen 82 jaar oud. Hij mist nog steeds zijn dierbare vriend Don waar hij 37 jaar samen mee is geweest. In Polperro waar ik hem en zijn vriend Don heb leren kennen stond het stel bekend als ‘The two Don’s’. Twaalf jaar geleden is zijn vriend overleden aan de gevolgen van longemfyseem. Don heeft een fantastisch lamsgerecht voorbereid. Onder het genot van een heerlijk wijntje praten we nog lang door die avond. Zijn gemis van zijn vriend Don loopt als een rode draad door al die gesprekken heen. Na twaalf jaar heeft hij nog steeds zijn draai niet kunnen vinden. De leegte is te groot om dat ooit weer op te vullen. Het raakt me om deze man zo teneergeslagen te zien. Gelukkig wordt het tegen het eind van de avond wat luchtiger. De drank zal daar ook wel aan meewerken. ‘s Nachts heb ik veel last van m’n rechteroog. Don spoelt ‘s ochtends m’n oog uit met een een zoutoplossing. In anderhalf uur tijd rijden we naar Minehead, de stad waar ik zes weken geleden m’n wandeling ben begonnen en waar m’n auto hopelijk nog staat. Na een uitgebreide lunch zet Don me af bij de B&B waar ik m’n autosleutel heb achtergelaten. Als dank voor het oogje in het zeil houden heb ik voor de eigenaar, Bill, een goede fles wijn gekocht. In de buurt-app waren er toch wat vragen voorbij gekomen over die zwarte auto met buitenlands kenteken. Gelukkig kon Bill de reden ervan vermelden. Ik neem afscheid van m’n vriend Don. Het was kort maar intens. Ik hoop dat ik hem nog een keer terugzie in dit leven. Onderweg terug naar Nederland geeft m’n rechteroog de nodige problemen. Ik stop vaak onderweg om m’n oog rust te geven. Ik moet m’n zonnebril onder het rijden ophouden omdat ik geen licht meer kan verdragen. Na de overtocht van Dover naar Calais lijkt het bijna een onmogelijkheid om vandaar terug te rijden naar Nederland. Vaak met één oog afgedekt kom ik gelukkig om vijf uur in de ochtend toch veilig aan in Genemuiden. Achteraf was het een onverantwoorde terugreis. Maar ja, je doet wel eens wat....Ondertussen heb ik een bezoekje aan de huisarts gebracht. Het oog is ontstoken als gevolg van een beschadiging van het hoornvlies. Hierdoor krijgen bacteriën een kans om door te dringen. Oogdruppels en een paar dagen rust is het advies. Het laatste was ik sowieso al van plan....

Het was een fantastische wandeltocht. De eerste helft was het prachtig weer daarna was het soms ronduit slecht. Het kustpad is geweldig mooi maar wel erg zwaar. Er wordt gezegd dat als je het pad in één keer loopt je vier keer de Mount Everest hebt beklommen. De weegschaal geeft de andere ochtend aan dat ik ruim zes kilo aan lichaamsgewicht op het kustpad heb achtergelaten. Voorlopig mag ik dus alles eten....Als laatste wil ik iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om een reactie te plaatsen op m’n blogpagina. 

CARPE DIEM!!