Zaterdag 16 september, La Storta-Rome (St. Pietersplein) 19 km, totaal 1.008 km.
16 september 2017 - Rome, Italië
Als ik om zes uur 's ochtends m'n oordoppen uit m'n oren heb gepeuterd zie ik dat de Russische en Engelse pelgrim, die beiden op mijn kamer lagen, al zijn vertrokken. Onderweg naar het toilet zie ik dat ook de tegenoverliggende slaapzaal al leeg is. Om de grootste drukte voor te zijn willen de pelgrims zo vroeg mogelijk op het Sint-Pietersplein arriveren, dus vertrekken ze mega-vroeg. Op deze laatste etappe wil ik nog zoveel mogelijk kunnen genieten van alles om me heen en dat wordt wat lastiger als het donker is. Het Sint-Pietersplein markeert het einde van m'n camino en het maakt me niet zoveel uit of het druk is of niet. M'n Italiaanse pelgrimvrienden hebben deze ochtend ook geen haast maar dat heeft een andere reden. De eerste helft van de route loopt langs een drukke autoweg en ze hebben daarom besloten om dit stuk met het openbaar vervoer te overbruggen. Jammer ik had graag samen met ze op het Sint-Pietersplein willen arriveren. Ze proberen me over te halen om met ze mee te gaan. Maar dat is voor mij 'out of the question', geen denken aan. Vanaf de Grote Sint-Bernhardpas tot hier heb ik lopend afgelegd, de laatste paar kilometers ga ik echt geen bus pakken. Ik vertrek dus in mijn eentje. De eerste helft van de route is inderdaad geen pretje. Het verkeer raast langs me heen. Zo nu en dan houdt het smalle voetgangersdeel op en moet ik de drukke weg oversteken om veilig de route te kunnen continueren. Langzaam maar zeker gaan zich de contouren van Rome aftekenen. Op het hoog gelegen Monte Mario heb ik een prachtig uitzicht op de ͚eeuwige stad͛. Binnen het stadsgezicht neemt de Sint-Pietersbasiliek een prominente plaats in. Nog twee uurtjes lopen voor de fysieke ontmoeting. Een uur voor aankomst sturen de Italianen mij een smsje dat ze zijn aangekomen. Ze blijven op me wachten op het Sint Pietersplein. Na de lange afdaling vanaf Monte Mario kom ik op de lange rechte toegangsstraat naar het Vaticaan uit. De aanwezigheid van toeristen doet verraden dat ik in de buurt ben. Een vreemd gevoel maakt zich van me meester. Ik herken het van de camino naar Santiago. Nog even en dan is deze camino geen werkelijkheid meer maar een dierbare herinnering. Wat zal blijven in de werkelijkheid is de spirituele verrijking. Met gemengde gevoelens betreed ik het Sint-Pietersplein. Een droom geleefd, een ziel verrijkt!
Tot slot:
In het nawoord bedankt een auteur vaak de mensen die een bijdrage hebben geleverd aan de totstandkoming van het boek. In navolging daarvan wil ik voor het feit dat ik dit heb mogen meemaken allereerst mijn dankbaarheid uitspreken naar HET LEVEN, mijn BRON.
Verder wil ik iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om een reactie te plaatsen. Het gaf mij de motivatie om de blogs te blijven schrijven.
CARPE DIEM!
Fijn dat je het zo naar de zin hebt gehad,daar kun je weer een poos op teren.
Bedankt voor al je verhalen.
Zeer benieuwd waar de volgende reis ligt.
Ik ga ze missen, nu maar weer aan de
e-reader...:-)