Zaterdag 9 september, San Quirico d'Orcia-Radicofani 32 km, totaal 819 km

Vandaag volgens de gids een zware etappe. De drie Duitse meiden staan daarom al om vijf uur op. Ik ga op mijn 'normale' zesuur tijd m'n nest uit. Bij een koffiebar wacht ik op Giuseppe maar die komt maar niet opdagen. Het bed is waarschijnlijk nog te lekker. Ik ga lopen en zie hem wel ergens onderweg en anders vanavond in de ostello.

De route is inderdaad vrij zwaar. Er lijkt geen eind te komen aan het stijgen en dalen. De natuurpracht om me heen maakt het gelukkig meer dan goed. Gaandeweg de dag neemt de wind in kracht toe. Er is ander weer op komst. Om half vier arriveer ik in het op 800 meter hoog gelegen dorpje Radicofani. Giuseppe arriveert bekaf anderhalf uur later. Op een terrasje les ik m'n dorst met een ijskoud biertje. Na zo'n dag smaakt dat dubbel zo lekker. Ik werk ondertussen m'n blog bij. Daarna even lekker languit relaxen op bed. In de ostello zijn ondertussen ook een Belg met z'n twee zonen binnen gekomen. Ze zijn alle drie zwaar bepakt en zijn nu drie dagen onderweg. Normaliter kamperen ze elke dag. Na drie dagen zijn ze toe aan een douche en hun kleren hebben nodig een wasbeurt nodig. Ook een Zwitsers koppel komt binnen. Ze zijn op de fiets in Londen gestart en zijn ergens in de buurt van Vercelli te voet verder gegaan. De Duitse meiden komen doodvermoeid binnen rond zevenen. Ze kunnen door de vermoeidheid en de blaren amper nog normaal lopen. Het is vandaag dus druk in de ostello. Giuseppe en ik hebben een kamer van zes voor onszelf. Ik lig net lekker te dommelen als er op de deur wordt geklopt. Het is de Zwitser. Hij heeft een zakje met daarin o.a. een paspoort, pelgrimspaspoort, bankpasjes en geld bij zich en vraagt of dat van iemand van ons is. Potverdorie dat is van mij......Ik heb het vanmiddag bij de bar laten liggen. Ik heb uit het zakje m'n pen gehaald en heb het zakje niet weer teruggestopt in de broekzak van m'n buitensportbroek. Een Italiaan vond het en heeft het afgegeven bij de ostello. Daar heb ik wel erg veel geluk gehad. Ik schrik er van. 'S avonds als Giuseppe en ik op zoek gaan naar een restaurant wordt ik aangesproken door de Italiaan die mijn spullen heeft gevonden. Hij herkent mij van de pasfoto in m'n paspoort. Ik heb de man met een 'grazie mille' (duizend maal dank) bedankt voor het terugbrengen van m'n spullen. Die avond krijgen we echt goed en veel te eten. Giuseppe moet dat 's nachts bekopen met buikpijn.