25 en 26 sept. Dag 135 en 136: Tapia de Casariego-Vilalba 60 km, totaal 3.198 km.

Zaterdag hadden we een etappe van 42 kilometer willen lopen. Rond een uur of vijf kwamen we een richtingsbordje tegen naar een bar-restaurant met kamers. We zijn moe en zien het niet meer zitten om nog tot 9 uur 's avonds door te lopen. 300 meter verderop komen we aan bij de, 'in the middle of nowhere' gelegen bar-restaurant. In een bijgebouw hebben ze een paar kamers. We zijn de enige gasten. We maken er een late siësta van. Even bijtanken. 'S avonds zijn we in het twintig tafels tellende restaurant ook de enige gasten. Geen kaart, maar eten wat de pot schaft. De vriendelijke, rondbuikige eigenaar zet een grote pan aardappel-groentesoep op tafel. Hij schept onze borden bijna tot over de rand toe vol. Hij maakt ons met gebaren duidelijk dat we flink moeten eten. De soep is heerlijk. Als we dat laten blijken schept hij nogmaals royaal op. Daarna volgt nog een kipschotel en een toetje. Uiteraard ontbreekt ook de wijn niet. We hebben heerlijk gegeten en dat voor 9 euro per persoon.

Onderweg lopen we een tijdje samen met een jong stel afkomstig uit Amerika. De jongen heeft z'n onderarmen en z'n gezicht onder de ronde paarse vlekken zitten. Voor een paar dagen geleden is hij 's nachts in een herberg massal gestoken door bedwantsen. Hij slikt medicijnen om de jeuk te onderdrukken. Wij nemen bij een klein barretje een pauze en de Amerikanen lopen door.

De laatste dagen komen we steeds een Koreaanse pelgrim tegen. Of beter gezegd we halen hem steeds in. Hij heeft het op de steile stukken van de camino erg moeilijk. Voetje voor voetje klautert hij omhoog. Hij is 75 jaar oud en loopt ieder jaar een stuk van de camino. Dit jaar hoopt hij Santiago te bereiken.

Het is ongelooflijk wat hier allemaal groeit en bloeit. Fruit in overvloed; appels, perziken, peren, vijgen, citroenen etc. Fruit kopen doen we al lang niet meer. We plukken het gewoon uit de bomen.

Santiago komt steeds dichterbij. We verwachten aanstaande zaterdag 1 oktober te arriveren. Ik loop daarna alleen nog een aantal dagen door naar Finisterre en Muxia. Vanuit Muxia neem ik de bus terug naar Santiago. Carole gaat vanuit Santiago met de trein terug naar Irun. Daar staat haar auto. Vandaar uit rijdt ze terug naar Lyon, haar woonplaats. Ondertussen heb ik een vlucht naar Nederland geboekt op 7 oktober. Het gaat nu allemaal wel erg snel.....