29 en 30 sept. Dag 139 en 140: Sobrado-Santiago de Compostelle 58 km, totaal 3.318 km.

Donderdag
De zon schijnt aan een blauwe wolkenloze hemel. Volgens de 'locals' is het ongebruikelijk goed weer voor de tijd van het jaar. Dat vinden we helemaal niet erg....

Het is nog 63 kilometer lopen naar Santiago. Twee wandeldagen van elk ongeveer 31 kilometer. Halverwege de route wordt er een variant aangegeven die 5 kilometer korter is. Dat lijkt weinig maar 5 kilometer is toch gauw een uur lopen. We besluiten daarom de variant te nemen. De rest van de dag lopen we door heerlijk, naar eucalyptus geurende bossen.

Ik ben bezig met m'n eigen gedachten. Mijn tocht zit er bijna op. Als ik in Santiago aankom heb ik ruim 3.300 kilometer gelopen. Ik voel vandaag een mix van dankbaarheid en verdriet. Dankbaar dat het leven mij dit heeft geschonken. Het heeft me veel gebracht. Verdriet omdat het er bijna op zit. Ik wil het geluk vasthouden, het koesteren. Straks moet ik ook weer opnieuw afscheid nemen van Carole. We hebben samen prachtige momenten beleefd. Samen gelachen, gehuild, genoten van al dat moois om ons heen. Meer dan veertig dagen hebben we samen gelopen. Ik wil nog niet denken aan afscheid nemen en het einde van de Camino. Ik wil in het moment blijven. Toch komen er vanuit de diepte van m'n ziel allerlei gevoelens naar boven borrelen die ik mentaal niet kan onderdrukken. De gevoelens zijn op de Camino veel sterker geworden. Veel sterker dan m'n verstandelijk 'ik'. En er komen tranen, veel tranen. Het lucht op en ik voel me na afloop vredig.

De eerstvolgende plaats met accomodatie is Pedrouzo. Een flink stuk lopen nog. Op de 'normale' route waren we door allerlei dorpjes gekomen waar meestal wel een herberg of pension te vinden is. Op deze variant is er echter geen dorp te bekennen. Alleen maar bossen.

Vijf kilometer voor Pedrouzo stopt de Camino del Norte en komen we uit op de Camino Frances. Dit is de Camino die de meeste pelgrims nemen. Normaal een drukke camino maar op dit tijdstip, zes uur, is het rustig. Een uur later, zeven uur, arriveren we in Pedrouzo. We bellen aan bij het eerste het beste pension. Helaas, ze zitten vol. Op naar de volgende. Ook die zit vol. Het barst in dit dorp van de pensions. Voor de meeste pelgrims de laatste stop voor Santiago. Vanaf hier is het nog maar 20 kilometer lopen naar Santiago. Ik denk dat we uiteindelijk zo'n 15 pensions bij langs zijn gelopen en overal krijgen we nul op het rekest. Ondertussen is het acht uur en begint het te schemeren. We slapen liever niet in een herberg maar nu alle andere accomodaties vol zitten hebben we weinig keus. Maar ook bij de eerste twee waar we aankloppen krijgen we te horen dat ze vol zitten. Bij de gemeenteherberg, een onderkomen met 150 bedden hebben ze gelukkig nog plaats. Voor zes euro een slaapplaats op een slaapzaal met 40 bedden. 10 uur gaan ze de deuren sluiten. Nog net genoeg tijd om wat te eten. Het douchen slaan we maar over. We zijn net op tijd terug. 

Vrijdag
Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Wat een ellende! Het is benauwd warm, er is geen ventilatie en om me heen wordt er flink op los gesnurkt. De oordoppen zijn hier niet tegen opgewassen. Het kost niets maar het is ook niets....Midden in de nacht pak ik mijn opblaasmatrasje uit m'n rugzak en zoek ik in de ontspanningsruimte beneden een geschikt hoekje om te slapen. Maar ook daar vat ik niet echt de slaap. Rond vijf uur hoor ik de eerste pelgrims op de gang al rommelen. Ze lijken wel gek, het is nog pikkedonker! Ik pak m'n spullen weer op en ga terug naar m'n stapelbedje op de slaapzaal. Een uur later, zes uur beginnen daar ook de eersten zich gereed te maken voor een nieuwe wandeldag. Half zeven ga ik er ook maar uit. Slapen doe ik toch niet meer. Kwart over zeven lopen we in het dorp een bar binnen voor een bak koffie met een croissantje. Kwart voor acht zijn we onderweg. Het is nog steeds donker. Voor ons lopen er pelgrims met hoofdlampen op. We weten niet wat we zien. Het is één lange karavaan van pelgrims. Ik ben blij dat ik heb gekozen voor de Camino del Norte en niet voor de pelgrimfile van de Camino Frances. Dit is gekkenwerk!  Niets voor mij. We zien in 10 minuten meer pelgrims dan dat we op de Camino del Norte in een maand tijd hebben gezien. Volgens de statistieken lopen er dagelijks 400 pelgrims op de Fances tegenover 15 op de Norte. We laten ons meevoeren in de slang van pelgrims. Elf uur lopen we Santiago binnen. Dat moet natuurlijk worden vastgelegd.

Een kilometer voor de kathedraal nemen we in een barretje een bak koffie. We zijn beiden een beetje down. Een vreemd gevoel maakt zich van ons meester. Een gevoel dat het over goed een kwartier voorbij is. Nog even uitstellen. We kunnen wel wat sterkers gebruiken en bestellen een glas Rioja. We moeten het afmaken maar we willen het niet.... De weg is belangrijker dan het halen van het doel. De laatste kilometer wandelen we in een traag tempo richting de grote kathedraal. En dan ineens zijn we er. Na 4,5 maand sta ik dan eindelijk voor de grote kathedraal van Santiago. Ongelooflijk wat het allemaal met me doet. Ik voel m'n lijf trillen en er komen veel tranen. Een enorme ontlading. In stilte bedank ik de 'Grote Bron' voor deze prachtig tocht. Een tocht naar binnen, naar m'n diepste wezen. Carole heeft het ook moeilijk. Ze heeft er 1.800 kilometer opzitten. Ze heeft met name geleerd dat geluk niet zit in het kortstondige en oppervlakkige geluk van het materiële maar dat het ware geluk in onszelf zit. Het echte geluk is geluk dat ontroert. Daar kan geen groot huis of mooie auto tegenop. De Camino schenkt je dat inzicht, en nog veel meer. We bedanken elkaar voor de prachtige tijd samen. Met betraande ogen op de foto staan lijkt ons niet wat dus het vastleggen van de aankomst stellen we nog maar even uit. Er staat een lange wachtrij voor de kathedraal. We hebben geen zin om een uur in de rij te staan dus op naar het hotel. Douchen en slaap inhalen. 'S avonds hebben we afgesproken met Urs, de Zwitser. Hij is een dag eerder aangekomen. Voor de kathedraal gaan we met z'n drieën op de foto. Als ik volgende week donderdag terugkom vanuit Muxia wil ik nog graag een foto van mezelf samen met m'n 'maatje' de rugzak. We vieren die avond het leven. Veel wijn (5 flessen), en goed eten. Twee uur 's nachts liggen we pas op bed. Een dag om nooit, maar dan ook nooit weer te vergeten. Dank je wel LEVEN!!!!