Dag 26: Mazée-Oignies en Thiérache 27 km, totaal 594 km.

Overnachting: Chalet Vallée des Pres, Oignies en Thiérache. € 20,--. 

Gisteravond zijn er nog twee Belgische echtparen binnengekomen. Ze zijn in deze streek op vakantie. Om acht uur ontbijt ik samen met ze. Tot een echt gesprek komt het niet. Ze zijn erg op elkaar gericht. En ach, op weg naar Compostella? Een zwager is daar al vier keer naartoe gelopen. Ach laat maar, denk ik. Het gaat niet om de prestatie maar om het beleven van de tocht....

Gisteravond is het opnieuw gaan regenen en dat doet het nog steeds. Een groot deel van de route gaat door de bossen. De paadjes zijn drassig en glibberig. Soms is er geen andere mogelijkheid dan dwars door de modderige plassen heen te lopen. Gelukkig draag ik hoge wandelschoenen. Onder deze omstandigheden zeker een pré. In de dicht begroeide bossen hangt een bedompte, sombere sfeer. Ik zit vandaag niet echt lekker in m'n vel. Ik ben misschien wel toe aan een dagje rust. Het weer maakt het er ook al niet beter op. Ik concentreer me op het gefluit van de vogels. Hun gezang is altijd vrolijk, weer of geen weer. Depri-dagen daar hebben ze nog nooit van gehoord.

Bij een snel stromend beekje stopt het pad en gaat aan de andere kant verder. Dus tas af, schoenen en sokken uit en teva's aan. Met m'n schoenen om de nek waad ik door het beekje. Aan de overkant wissel ik weer van schoenen en zet m'n tocht voort. Na een kwartier lopen ben ik nog steeds geen routetekens tegengekomen. Vreemd. Na nog tien minuten te hebben gelopen besluit ik terug te gaan. Bij de beek opnieuw wisselen van schoenen, door de beek waden, en aan de overkant nog weer een keer dezelfde wisseltruc. Omdat ik m'n voeten niet kan drogen zijn m'n sokken na twee keer wisselen erg vochtig. Dat loopt niet echt lekker. Ik ga op speurtocht naar een routeteken. En ja hoor, wat hoger op een boomstam dan normaal ontdek ik een compostella-teken. Een smal glibberig paadje gaat stijl omhoog langs de oever van de beek. Het paadje blijft op hoogte een paar kilometer parallel aan het beekje lopen. Geen stap verkeerd zetten want anders val ik meters diep naar beneden de beek in. Al glibberend, me zo nu en dan vastgrijpend aan struiken en takken, bereik ik weer een breed pad. Met het weer van de afgelopen dagen zijn dit soort paadjes op het randje van wat nog verantwoord is. Kilometers teruglopen en via de (verharde) weg naar m'n bestemming lopen daar zit ik natuurlijk niet op te wachten. Daardoor neem ik misschien wel eens wat extra risico's op de koop toe.

Achterin de middag arriveer ik in het dorpje Oignies en Thiérache. De zon is zowaar gaan schijnen. Ik heb geen zin om vanavond vanaf m'n overnachtingsadres nog eens een keer weer naar het dorp te lopen om te gaan eten. Ik bestel op een terras een spaghetti bolognese. Natuurlijk eerst vooraf gegaan door een blonde Leffe...

Ik bel aan bij m'n overnachtingsadres en Francoise begroet me hartelijk. Ik volg haar naar m'n onderkomen. Een prachtig chalet met alles erop en eraan. Kant en klaar maaltijden in de diepvries en een gevulde koelkast met bier, rosé, witte wijn, olijven, kaas enz. Wat een luxe voor een pelgrim! Ik weet niet wat me aangaat. Geweldig! 'S avonds installeer ik me op de comfortabele hoekbank en overdenk m'n dag en m'n tocht tot nu toe. Ik kan het leven alleen maar danken voor al die parelmomenten die ik tot nu toe op mijn pad ben tegengekomen. Hier in dit chalet heel ver van huis voel ik dankbaarheid en geluk.