Dag 37: Montmort Lucy-Baye 12 km, totaal 798 km.

Overnachting; Foyer de Charité, Grande Rue 4, Baye. Vrijwillige bijdrage.

Die nacht slaap ik slecht. Ik word vaak badend in het zweet wakker. Dat gaat niet echt lekker! 'S ochtends gaat het wel weer. Helemaal top voel ik me echter niet. Aan het ontbijt zit ik te dubben wat ik ga doen. Lopen, of toch een dagje rust. De volgend plaats met accomodatie is Baye, slechts een paar uur lopen van hier. Gisteren heb ik alle accomodaties in Baye bij langs gebeld. De 'Foyer de Charité' geeft aan deze maand dicht te zijn. Het enige hotel in het dorp sluit op zondag zijn deuren en de eigenaar van de chambre d'hotes heeft een weekje vakantie.... Een paar kilometer verderop zit nog een voormalige abdij. Ook hier vang ik bot. Doorlopen naar de daarop volgende bestemming betekent een afstand overbruggen van 35 kilometer. Dat kan ik m'n lijf nu niet aandoen. Ik weeg alles tegen elkaar af en besluit voor het avontuur te gaan. Ik loop in een rustig tempo naar Baye (12 km) en probeer ter plekke onderdak te regelen. Het gebeurt nog wel eens dat er ter plekke toch veel meer accomodatie is dan dat er in de gids staat aangegeven. Dus wie weet. Lukt het niet om wat te vinden dan ga ik m'n tent ergens opzetten.

De tent is ook zo'n item waar ik lang over nagedacht heb. Wel of niet meenemen? Vooral in Spanje kan het erg druk worden in de refugio's. Om nou elke avond op een slaapzaal met zestig snurkende en scheten latende mensen te moeten slapen dat is nou ook niet bepaald iets om naar uit te kijken. Tevens heb ik met een tent altijd een noodvoorziening bij me. De tent, inclusief haringen en stokken, weegt slechts 1.200 gram. Ik kan onderweg altijd nog besluiten om de tent weer terug te sturen. Beter mee verlegen dan om verlegen.

Rond de middag ben ik al in Baye. In een kwartier tijd heb ik het hele dorp gezien. Alles is dicht behalve de bakker. Eerst maar eens lunchen met een paar croissantjes en een eclair. Een hoop caloriën,  maar dat heb ik nodig want de kilo's knallen eraf. Ik kan er niet tegen op eten. Dus alles wat ik lekker vind eet ik.

Tja, en hoe nu verder? Ik ga toch een poging wagen bij de 'Foyer de Charité'. Verspreid over de wereld zijn er momenteel zo'n 75 Foyers de Charité. De eerste Foyer is in de jaren dertig van de vorige eeuw gesticht door Marthe Robin en een priester. Marthe Robin was een boerenmeisje die vanaf haar 18e tot haar dood op 78 jarige leeftijd als gevolg van een verlamming aan bed gekluisterd was. Het belangrijkste doel van de Foyers is het geven van retraites.

De 'Foyer de Charité' in Baye zit in een oud kasteel aan de rand van het dorp. De binnenplaats maakt een verlaten indruk. Ik loop langs de vele ramen en zie zowaar een oudere vrouw in een gang lopen. Zij heeft mij ook opgemerkt en opent een zijdeur. Ik vraag of de Foyer een plek heeft om te slapen. "Het huis is gesloten" zegt ze. Tja, dat had ik gisteren bij mijn telefonische poging ook al begrepen. Ik geef aan dat alles in het dorp gesloten is en dat ik hoop dat ze hier voor mij een plekje hebben om te slapen. Ze vraagt of ik één momentje heb dan gaat ze dat overleggen. Na een paar minuten komt de vrouw samen met twee andere vrouwen terug; Claire en Helene. Ik doe nogmaals mijn verhaal. Ze overleggen onderling wat en dan mag ik meekomen met Claire. Ik krijg een sobere kamer in de vleugel waar ook de bewoners van het kasteel slapen. Douche en toilet op de gang. Claire spreekt een beetje Engels en zegt dat ze in navolging van Jezus het goede willen doen op deze aard. Daarom is er ook voor mij plaats in dit huis. Ik kan lekker gaan uitrusten en als ik wil kan ik om halfzeven in de kapel van het kasteel aansluiten bij het avondgebed. Ik voel zoveel dankbaarheid dat het me ontroert. Wat ben ik blij dat ik een slaapplaats heb gevonden. De rest van de middag breng ik slapend door.

Om iets voor half zeven ga ik naar de kleine kapel. Het wordt me gelijk duidelijk dat het kasteel maar weinig bewoners heeft. Naast de priester tel ik vijf vrouwen. Helene legt me het verloop van de dienst uit en geeft me een gebedenboek. Om stipt halfzeven begint Claire met een ongelooflijk zuivere stem een gebed te zingen. Ze begeleidt zichzelf op een gitaar. De rillingen gaan over m'n rug. Zo mooi, zo zuiver. Het Mariagebed: Weesgegroet wordt afgewisseld met gezang. Tussendoor spreken de vrouwen één voor één een persoonlijk gebed uit. Éen van hen bidt voor "Le pelégrin de Saint Jaques de Compostelle". Voor mij dus. Dat ik voldoende kracht mag ontvangen op m'n reis naar Compostella. Om zo'n gebed hardop uitgesproken, te horen weerklinken in de sereniteit van deze kapel doet veel met me. Tegelijkertijd vraag ik me ook af waarom het zoveel met me doet. Wat is het wat me zo diep raakt? Ik heb daar onder het lopen veel over nagedacht. Ik kom daar niet uit. Ik probeer het voor mezelf te verklaren maar het blijft speculeren. Komt het misschien ergens uit m'n streng religieuze opvoeding? Ach, ook al zou ik het antwoord weten dan nog kan ik daar niet zoveel mee. Het verandert niet zoveel aan het huidige moment. Na de gebedsdienst komt Claire naar me toe en vraagt of ik gezamenlijk (ensemble....) met hun de maaltijd wil nuttigen. Ja, graag! Ze zijn heel belangstellend naar m'n reis en genieten zichtbaar van de foto's op mijn Iphone. Beelden zeggen soms meer dan woorden.

Het was weer een heel bijzondere dag!