Dag 89: Rocamadour-Labastide Murat 29 km, totaal 1.936 km.

Overnachting: Gîte Le Savitrie € 20,-- (incl ontbijt).

Om zeven uur loop ik van het Chateau naar beneden naar de basiliek. Geen toerist te bekennen op dit tijdstip. In de basiliek is de stilte bijna voelbaar. Zo hoort het te zijn. Ook in de kapeletjes rondom de basiliek heerst een serene stilte. Rocamadour op z'n mooist!

Een paar jonge vrouwen zitten geknield op ongeveer de 20ste trap van beneden. Ze prevelen een kort gebed en knielen opnieuw neer op de volgende trede. Nog ongeveer tweehonderd te gaan. Hun beloning is in ieder geval een versleten broek en een paar pijnlijke knieën. Grapje... Ach, ze doen het vrijwillig en uit volle overtuiging. Helemaal goed dus.

Onderweg kom ik twee zusjes tegen die een week op vakantie zijn op de camino. De oudste heeft het moeilijk. Ze loopt op nieuwe schoenen en moet dat nu bezuren. Ik loop een half uurtje met ze op.

Bij een klein restaurantje bestel ik een maaltijdsalade met een glas rosé. Tja, het moet wel leuk blijven... De dames komen even later ook aan en volgen mijn voorbeeld. Na de lunch loop ik alleen verder.

In Labastide-Murat ga ik op zoek naar de gîte. Op een groot schoolbord aan de deur van de gîte kun je je naam noteren. Tenminste als de gîte nog niet vol is. Er is plaats voor 11 personen. Twee hebben gereserveerd en een vrouw is net bezig haar naam te noteren. We maken kennis. Al gauw blijkt dat zij (Liesbeth) Nederlandse is. 'S middags drinken we een biertje op een terras. Een leuke ontmoeting. Liesbeth woont al dertig jaar in de Dordogne. Ze loopt een rondwandeling via de diverse GR routes. Morgen loopt ze haar laatste traject.

Ik haal nog wat boodschappen voor het avondeten inclusief een rode wijn uit de Cahors regio. De twee zussen zijn ondertussen ook gearriveerd. Samen met nog een jong koppel nuttigen we de maaltijd in de gîte. Onderling wordt er veel gedeeld (let op: niet gedeald...). Mijn wijntje heeft de bodem al snel bereikt. Mooi hoe mensen zich zo snel open kunnen stellen voor elkaar. Niks geen afgebakende tafeltjes in een restaurant maar gewoon gemoedelijk samen aan één grote tafel. Omdat ik m'n blog nog moet schrijven ben ik de laatste die naar bed gaat.