4 en 5 okt. Dag 144 en 145: Olveiroa-Muxia 60 km, totaal 3.433 km.

Dinsdag
Vandaag een prachtige kustwandeling naar Finisterre. Finisterre, wat letterlijk in het Latijn het einde van de wereld betekent, was de plaats waar de apostel Jacobus voor het eerst voet aan land zou hebben gezet op het Iberische schiereiland. Door de eeuwen heen was het dan ook gebruikelijk voor vele pelgrims om na een korte rustpauze in Santiago de Compostella de tocht te hervatten, om ook deze mythische plek te bezoeken. En ik volg deze traditie.

Ik geniet van het geluid van de onstuimige zee. Het lijkt alsof het geluid van de zee m'n gedachten zuivert. Gaandeweg het laatste deel van deze tocht krijg ik steeds meer vrede bij de gedachte dat deze camino binnenkort eindigt. Het is goed. Het onrustige gevoel van het niet willen accepteren dat het binnenkort voorbij is maakt plaats voor een vredige berusting. 

Zoals zovele pelgrims wil ik graag de zonsondergang zien bij de vuurtoren op het uiterste puntje van Finisterre. Ik kom pas tegen halfacht Finisterre binnenwandelen en zie op de borden langs de kant van de weg dat de vuurtoren nog 3,5 kilometer wandelen is. Iets over acht gaat de zon onder dus dat ga ik nooit redden. In de verte zie ik een taxi naderen. Ik besluit om deze aan te houden. De taxichauffeur geeft aan dat hij passagiers naar het dorp moet brengen en dat hij met twee minuten terug is. Hij houdt gelukkig zijn woord.... Ik kom nog net op tijd aan om bij de vuurtoren te genieten van een prachtige zonsondergang. De taxichauffeur was zo vriendelijk om even te wachten dus niet veel later sta ik weer in het dorp. De wandeling van het dorp naar de vuurtoren is trouwens geen onderdeel van de camino. Ik heb dus niet gesmokkeld....

Het barst in het dorp van de pensions en hotels. Een onderkomen voor de nacht heb ik dan ook snel gevonden. 

Woensdag
Aan de haven geniet ik van een croissantje met koffie. Vandaag naar Muxia, m'n laatste wandeling op de camino. Een vreemd gevoel.

Voordat ik m'n wandeling begin wil ik eerst terug naar de vuurtoren, naar 'het einde van de wereld'. Volgens de traditie verbranden de pelgrims daar hun kleren. Bij de supermarkt koop ik een flesje alcohol. Dit ga ik gebruiken als brandstof. Bij de haven neem ik een taxi naar de vuurtoren. Ook nu blijft de chauffeur netjes wachten. Achter de vuurtoren verbrand ik een t-shirt van mezelf en eentje die Carole me van haarzelf heeft meegegeven. Een mooi spiritueel moment. Ik wacht tot de vlammen zijn gedoofd en ga daarna met de taxi terug naar het dorp.

Halverwege de wandeling kom ik twee Duitsers tegen, een moeder (Doris) en haar dochter (Anja). We lopen samen verder. Met Doris heb ik een diepgaand filosofisch gesprek. Prachtig hoe snel je op de camino de diepte in kunt gaan met sommige pelgrims. In Muxia gaan we op zoek naar een onderkomen. Ik heb geen zin om te overnachten in een herberg. De herberg waar we aankloppen heeft echter ook hotelkamers voor maximaal 4 personen. Een bed op de slaapzaal kost 12 euro en een kamer 45. Per persoon slechts 3 euro duurder dan een bed op een slaapzaal. We besluiten om een kamer te delen.

'S avonds lopen we naar een oude kerk gebouwd op de rotsen voor de kust. We genieten van een ongelooflijk mooie zonsondergang. De lucht en de zee kleuren prachtig rood-oranje. Adembenemend mooi! Na afloop een heerlijk diner (met wijn....) in een visrestaurant.

M'n camino zit erop. Morgen terug naar Santiago en vrijdag rond half twaalf in de ochtend land ik op Schiphol. In 4 uur terug waar ik bijna 5 maanden over heb gewandeld......