6 en 7 okt. Dag 146 en 147: Muxia-Santiago-Schiphol. 0 km, totaal 3.433 km.

7 oktober 2016 - Schiphol, Nederland

Donderdag
De bus van Muxia naar Santiago gaat pas 's middags om halfdrie. Na het uitslapen en een douche ontbijt ik samen met Doris en Anja in een restaurant aan de haven van Muxia. De zon doet vandaag weer zijn (of haar...) uiterste best. Na het ontbijt lopen we opnieuw naar de oude kerk op de rots. Lekker relaxen op de rotsen. Genieten van de onstuimige zee. Ik snuif de zeelucht diep in me op. M'n laatste dag in Spanje. Rond twee uur moet ik dan toch echt afscheid nemen van Doris en Anja. Ik ken ze nog maar kort maar toch is het afscheid nemen lastig. We hebben diepgaande gesprekken gevoerd. Elkaars zielen afgetast. We zijn niet bang geweest om ons kwetsbaar op te stellen. Een knuffel en elkaar bedanken dat de ander zijn tijd met je heeft doorgebracht. Het was weer een bijzondere ontmoeting. Dat is dan toch weer één van de grote voordelen als je alleen reist. Je ontmoet veel sneller mensen.

Half drie zit ik in de bus terug naar Santiago. Daar arriveer ik twee uur later. Ik loop naar de kathedraal en vraag een pelgrim om een foto van me te maken met m'n 'maatje' de rugzak hoog boven m'n hoofd. Daarna loop ik de kathedraal binnen en brand kaarsjes voor al die mensen die daarom hebben gevraagd. Nou ja branden.... Stop wat geld in een gleuf en een lcd-kaarsje begint te flikkeren.... Tja, de moderne tijd gaat ook aan de kerk niet voorbij.....

Daarna ga ik naar het pelgrimsburo om m'n Compostela op te halen. Er staan veel 'toeristenpelgrims' in de rij. Dat zijn pelgrims die slechts de laatste honderd kilometer hebben gelopen. Dat is de minimale afstand om in aanmerking te komen voor de Compostela. Ze hebben minimaal twee stempels per dag nodig in hun pelgrimspaspoort. Stempel verzamelaars worden ze ook wel genoemd. Vaak lopen ze de tocht met een kleine dagrugzak. De rest van de bagage laten ze vervoeren van overnachtingsadres naar overnachtingsadres. In mijn ogen geen 'echte' pelgrims. Maar goed, iedereen loopt zijn eigen camino. In de rij twijfel ik of ik de Compostela wel echt wil. Zal ik het maar voor gezien houden?  Is het belangrijk voor mij? Nee, niet echt. Ik heb geen bewijs nodig om aan te tonen dat ik naar Santiago ben gelopen. Ach het is een leuk aandenken. Anderhalf uur later heb ik in een kartonnen koker m'n in het latijn opgestelde Compostela. Zelfs m'n naam is vertaald naar het latijn. Daarna snel met de airportbus op naar m'n hotel die op loopafstand van de luchthaven ligt. Een laatste 'menu del dia' (incl wijn...) en daarna snel naar bed. 

Vrijdag
De wekker gaat om 4 uur. Ik pak m'n spullen in en vertrek in het donker lopend naar het vliegveld. Het is slechts 20 minuten lopen. Een paar uur later zit ik in het vliegtuig op weg naar Madrid. Daar heb ik een tussenstop van 50 minuten. Daarna door naar Amsterdam. Hier bij de bagageband, wachtend op m'n 'maatje' de rugzak schrijf ik de laatste zinnen voor m'n laatste reisblog. Straks het weerzien met m'n lief zusje Bertha. Ze haalt me op van Schiphol. Een laatste check van m'n hersenspinsels en m'n laatste blog gaat 'de cloud' in....

Dank aan het LEVEN
Ik heb mijn camino gelopen. Een lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan. Een droom geleefd. De werkelijkheid was vele malen mooier dan die droom! Het heeft mijn verwachtingen ver overtroffen. De camino heeft me veel, heel veel gebracht. Precies gegeven wat ik nodig had. En ik heb in dankbaarheid ontvangen. De tocht van ruim 3.400 kilometer heeft me tot op de bodem van m'n ziel geraakt, heeft deurtjes in m'n ziel geopend waarvan ik het bestaan niet kende. Wat blijft zijn de mooie herinneringen en een diepe dankbaarheid. Een dankbaarheid naar het LEVEN, naar DE GROTE BRON. Onze GROTE BRON.  De camino neem ik mee in m'n hart. Daar zal het voor altijd een plaatsje hebben. 

Dank aan de lezers
Beste lezers. Dank voor al die lieve reacties op m'n blog. De reacties hebben ervoor gezorgd dat ik door ben blijven gaan met het schrijven van de blogs. Het was niet altijd gemakkelijk om de inspiratie te vinden. Wachten op inspiratie is er niet bij als je reisverhalen schrijft.... Ik heb getracht jullie mee te laten reizen. Ook in emotionele zin. In m'n verhalen heb ik me vaak kwetsbaar opgesteld. Mezelf getoond zoals ik ben met al m'n gevoel. Het gevoel dat maakt wie ik ben. Ik ben m'n gevoel..... Mocht je geïnspireerd zijn geraakt en ben je van plan om ook naar Santiago te gaan lopen klop dan rustig bij me aan. Ik voorzie je graag van advies en tips. Het ga jullie goed. Durf te leven. Het leven zorgt voor je. Ik heb het ervaren. Vergeet vooral niet dankbaar te zijn als het leven je iets schenkt. Dankbaarheid tonen is genoeg, maar vergeet het vooral niet. Meer is niet nodig. CARPE DIEM!!!! 

Tot slot...
Ik neem een diepe zucht, pink een traan weg en stap terug in het 'normale' leven. Ik herinner me de woorden van broeder Fons die me in het zuiden van Nederland de zegen gaf voor deze reis. 'Kom terug als een ander mens en anders niet'. Als een ander mens stap ik terug in het 'normale' leven. We zullen aan elkaar moeten wennen......

Ps: Het is niet meer mogelijk om via de reisblog te reageren op m'n reisverhalen. Mocht je willen reageren, omdat je bijvoorbeeld hebt genoten van het lezen van al die verhalen, of misschien nog een vraag hebt, stuur dan een mailtje naar [email protected]


 

Foto’s

8 Reacties

  1. Sjanie Hoogenboom:
    7 oktober 2016
    Wow Dirk, Wat een reis! Wat een beleving! Wat een ervaring! Wat een verslag! Wat een Camino! Wat een mens!
  2. Gerrit Holstege:
    7 oktober 2016
    Dank voor al je mooie, inspirerende verhalen en gedachten. Het heeft mij ook wat gebracht.
    Welkom terug en hopelijk wordt het snel welkom thuis!
  3. Tamara:
    7 oktober 2016
    Ik ga je verhalen missen. Bedankt dat je deze reis met ons wilden delen. Geniet ook nog in Nederland van elke dag!
    Liefs, Tamara
  4. Mary en Dick:
    9 oktober 2016
    Dirk, bedankt voor jouw verslagen. We hebben er van genoten. Maakten ons zorgen als we moesten wachten voordat je weer de inspiratie had. Soms moesten we slikken. Soms dachten we wauw, is dat Dirk? Nu ben je weer thuis, zoals je zelf zegt, als een ander mens. Hou het vast.
  5. Ruud en Marina:
    12 oktober 2016
    Dag Dirk,

    Dank voor al je mooie verhalen. Sinds Postel hebben we je reis met veel genoegen Gevolgd. Fijn dat het je zoveel gebracht heeft. Het leven is inderdaad iets om dankbaar voor te zijn.
    Het ga je goed in het gewone leven.

    Hartelijke groet,

    Ruud en Marina
  6. Liza:
    14 oktober 2016
    Hallo Dirk,afgelopen Dinsdag sprak ik jou in Genemuiden,waar je vertelde dat je net terug was van een hele bijzondere reis.
    En dat je daar een blog van bijgehouden hebt.
    Ik gaf aan dat ik dat zeker ging lezen!
    Elke vrije minuut ben ik gaan lezen.
    Dankjewel dat je me mee hebt genomen op jouw bijzondere mooie emotionele reis.
    Ik wens je succes bij het oppakken van het "gewone" leven.
    Groet Liza
  7. Coby,mateboer:
    19 oktober 2016
    Dag Dirk wat een mooie blog en wat een verrijking voor je zelf. Bedankt dat je deze reis met ons wilde delen.het leven is inderdaad iets om dankbaar voor te zijn.het ga je goed.
  8. Ingrid vd Griend:
    22 oktober 2016
    Ik liep even wat achter en ben bijgelezen nu....erg mooi Dirk! Hopelijk krijg je de glans ook weer in het leven van alledag,maar dat zal best even wennen zijn en tjd kosten. En denk aan je voornemen van de reisgids! Die route moest beteren actueler zei je haha! Best klussie! Maak een mooi fotoboek van deze schitterende tocht! Tot ziens!