Woensdag 9 augustus, Gran San Bernardo-Echevennoz 15 km, totaal 15 km.

9 augustus 2017 - Echevennoz, Italië

Na tig hazeslaapjes op de achterbank van m'n auto ben ik er rond achten maar van afgekropen. M'n lijf voelt gebroken. En de regen? Die is gestopt.

Vandaag wil ik de eerste etappe lopen. Deze begint op de top van de Gran San Bernardo en eindigt hier in Echevennoz. Het zou mooi zijn als ik hier een slaapplaats kan regelen. 100 meter vanaf de parkeerplaats zit een 'trattoria', een italiaans restaurant maar dan wat minder chic en formeel dan een 'ristorante'. Daar maar eens om info vragen. De dame achter de bar kan geen Engels en ik geen Italiaans. Ze deed een poging in het Frans. En zo kwam m'n Frans dat ik geleerd heb op de camino toch weer prima van pas. Later begreep ik dat hier in de Aosta-vallei de meeste mensen goed Frans spreken. Naast de trattoria zit een herberg die wordt beheerd door de eigenaar van de trattoria en daar was nog voldoende plek vrij. Ook de auto kan op de parkeerplaats een aantal weken veilig blijven staan. Nog meer mazzel; zelfs de bus naar de Gran San Bernardo komt hier langs, de bushalte is goed 200 meter verderop. 

Thuis tijdens de voorbereiding had ik met name die eerste dag goed willen regelen. Het frustreerde me dat ik geen slaapplaats kon regelen. Alles in de buurt van de eerste etappe zat vol. Op de camino naar Santiago had ik juist geleerd om te vertrouwen op wat het leven me brengt. Meer overlaten aan het toeval, sturing door het leven in plaats van alles te willen plannen. Terug in het 'normale' leven verval je dan toch alweer snel in het maakbaar maken van het leven. Althans dat te proberen. Onze agenda laat geen ruimte meer over voor het toeval. Op deze eerste ochtend realiseer ik me dat. Een mooie levensles. 

Ik laat m'n grote rugzak met inhoud achter in de auto. Met een klein dagrugzakje met daarin de hoogst noodzakelijke spullen vertrek ik naar de bushalte. Slechts 1 minuut lopen. De bus arriveert om half elf en drie kwartier later stap ik uit op de top (2.400 meter).  En koud dat het daar is!!!! Gelijk fleecevest en regenjack aan. Het kost me even tijd om me te oriënteren en om uit te zoeken welke routetekens ik moet volgen. Na een uurtje lopen wordt het een stuk warmer. Ik kan mezelf al snel ontdoen van jack en fleecevest. Halverwege de wandeling kom ik er achter dat ik een stempel voor in m'n pelgrimspaspoort ben vergeten te vragen bij een van de horecagelegenheden op de top. Was leuk geweest. Ach wat maakt het ook uit. 1200 meter dalen in goed vijftien km was voor de eerste dag wel even voldoende voor m'n benen en knieën. Door de constante spanning op de beenspieren en omdat ik het niet meer gewend ben, beginnen ze soms wat te trillen, te verzuren. Het gevoel alsof je de controle begint kwijt te raken. Tja en dat kun je niet hebben in de bergen. Rustig aan doen dus.

Rond vier uur weer terug en ingecheckt in de herberg. Ik krijg een bed op een slaapzaal voor 8 personen. Later kwamen er nog drie Italianen binnen. Zij lopen net als ik ook de Via Francigena. 'S avonds met z'n allen aan één tafel gegeten. De twee mannen konden goed Engels. De vrouw nauwelijks. Het werd erg gezellig. Mooie filosofische gesprekken. Als afsluiting bestelden de italianen een of andere alcoholische Italiaanse koffie specialiteit. In een soort van theepot met vier tuiten werd dit opgediend. De pot ging zo het kringetje rond en rond en rond.... Nadat we uitgelurkt waren, waren we rijp voor de slaap. Overrijp zelfs.... In bed bleef het daarna ook nog een tijdje ronddraaien. 
Een mooie 1e wandeldag. 
 

Foto’s

3 Reacties

  1. Gerrit Holstege:
    14 augustus 2017
    Hoi Dirk, je hebt de draad weer lekker opgepakt dus, mooi man! Geweldig om meteen weer mensen tegen te komen met hun eigen verhaal (en drankjes). Enjoy!
  2. B. Bonthuis:
    14 augustus 2017
    Goed om te lezen dat je na een beroerde eerste nacht een topdag hebt gehad! Carpe Diem!
  3. Jolanda:
    15 augustus 2017
    Leuk om je verhalen weer te lezen! En mooie foto's, die laatste lijkt wel genomen te zijn langs de levada's op Madeira! Maar dat is wel een eind uit de richting...