Dag 23: Namen-Anhée 25 km, totaal 519 km.

Overnachting: Christine en Jacques Puissant. Rue des Fusillés 51, Anhée (Chaine d'Accueil des Pèlerins). Halfpension € 22,50.

Annemarie doet een paar keer per maand vrijwilligerswerk bij een verzorgingstehuis. Deze ochtend is ze ingeroosterd. Ze moet uiterlijk half acht vertrekken. Ik geef aan dat het voor mij geen probleem is om vroeg te ontbijten maar op dat tijdstip krijgt ze niets naar binnen. Iets voordat ze vertrekt ben ik beneden en we spreken af dat ik op m'n gemak ga ontbijten en dat zij rond half tien nog een hapje mee eet. Ze verontschuldigd zich dat ze me zo weinig aandacht kan geven. Ik stel haar gerust en zeg dat ze zich vooral niet bezwaard moet voelen. Ik ben al lang blij dat ik hier heb mogen overnachten.

Haar vriendin is ook blijven slapen en schuift aan bij het ontbijt. Een jonge vrouw nog van naar schatting begin dertig. Ze spreekt een "petit peu" Engels en volgt een omscholingscursus hier in Namen. Ze zegt veel stress in haar hoofd te hebben. Zo nu en dan krijgt ze zo maar om niets een aanstekelijke lachbui.  Door haar slechte Engels (en mijn slechte Frans....) kan ik niet goed volgen waar ze het over heeft. Het gaat in ieder geval over een ingrijpende gebeurtenis in haar leven. De lach is meer een ontlading van spanning. Later begrijp ik van Annemarie dat ze een jaar geleden te horen heeft gekregen dat ze MS heeft. MS is een chronische ziekte van het centrale zenuwstelsel en is tot op heden niet te genezen. Ze probeert nog zo lang het kan een "normaal" leven te leiden. Haar huidige baan kan ze niet meer aan en ze is bezig zich om te scholen. Ik realiseer me des te meer hoe gelukkig ik me mag prijzen dat ik gezond ben. Haar jonge leven staat volledig op z'n kop. Natuurlijk geeft dat stress in je hoofd. Hoe willekeurig kan het leven zijn. De één loopt in volle gezondheid op z'n 52ste naar Santiago en de ander krijgt op haar 30ste te horen dat ze MS heeft. Het waarom zal altijd een vraag blijven. De onrechtvaardigheid die het leven haar aandoet houdt me bezig en ik hoor onderweg nog vaak de echo van haar uitbundige lach in m'n hoofd weerklinken. Een lach met een trieste ondertoon, gevoed door machteloosheid en onzekerheid.

Vandaag had ik naar de Dinant willen lopen, naar de abdij van Leffe. Annemarie vertelde me echter dat de abdij de gastenvertrekken aan het verbouwen is en dat ze pas medio juli weer gasten ontvangen. Tja, dat is nou jammer. Ik had zo graag de abdij van de overproduktie willen afhelpen....

Zo'n 4 km voor Dinant heb ik een overnachting geboekt in het plaatsje Anhée. Ik loop vandaag op een jaagpad langs de prachtige Maas. Er valt genoeg te zien. Na elke bocht wel weer een nieuwe verrassing. Prachtige landhuizen, kastelen en oude kerken. De sportievelingen wagen zich aan een beklimming van de hoog oprijzende grijze rotsen. Het weer werkt vandaag ook goed mee. Voor het eerst sinds ik op weg ben kan ik in korte broek lopen. Op zo'n dag voelt het lopen licht aan. De rugzak voel ik amper. Alle pijntjes van de eerste weken zijn verdwenen. Heerlijk!

Rond zes uur arriveer ik bij Christine en Jacques. Het is dan welliswaar een adres van "vrienden van de pelgrim" maar de ervaring is toch een andere dan die bij Christiane en Peter (eergisteren) en Annemarie (gisteren). Volgens het boekje kost een overnachting inclusief avondeten en ontbijt € 10,--. Dat is een prijs die door de "Chaine d'Accueil de Pèlerins" (letterlijk vertaald "Keten van Pelgrimonthalen") is vastgesteld. Voor het avondeten moet hier extra worden betaald. Ook is het wat minder persoonlijk en komt heel voorzichtig de commercie om de hoek kijken. Ik spreek af dat ik om half acht naar beneden kom voor het avondeten. Ik ben in de veronderstelling dat ik mee eet met het gezin, maar als ik beneden kom is de tafel alleen voor mij gedekt. Pontificaal op tafel staat een lijst met prijzen voor bier, wijn en een lunchpakket (foto). Het biertje dat ik kreeg aangeboden bij binnenkomst moest ik de andere dag ook betalen. Begrijp me goed ik klaag niet! Het is alleen de tegenstelling die me opvalt. Omdat ik een andere ervaring heb gehad de afgelopen dagen had ik wat anders verwacht. In mijn beleving moet dit adres niet meer vermeldt worden onder "Vrienden van de Pelgrim". Het is meer een "gewone" Chambre d'Hôtes. Verder was het helemaal prima. Ze hebben me geholpen met het zoeken en boeken van overnachtingsadressen voor de komende drie nachten. M'n Frans is nog niet het je van het, dus daar was ik erg blij mee.