Dag 70: Valprivas-Retournac 29 km, totaal 1.546 km.

Overnachting; Marie Jeunet, La Fau. € 0,00 (halfpension).

Het heeft de hele nacht geregend. Blij dat ik niet in een tent hoefde te slapen.

Gisteravond heb ik geprobeerd een overnachting te boeken in Retournac maar dat is niet gelukt. Vandaag zijn de weersvooruitzichten ronduit slecht. Veel regen die mogelijk gepaard kan gaan met onweer. Zelfs een hagelbui is mogelijk. Omdat ik geen zin heb om in de regen te lopen ga ik proberen of ik hier nog een nacht kan bijboeken. Trouwens een dag rust zou ook helemaal niet verkeerd zijn. Bij het restaurantje waar ik ontbijt vraag ik tussendoor aan de eigenaar of hij misschien weet of er vannacht nog plek is. 'Non, complet' zegt hij. Vol dus. Er komt dit weekend een groep voor een cursus. Aan de overkant zit nog een gîte. Ik geef aan dat ik het daar ga proberen. De eigenaar weet me te vertellen dat ook die gîte vol zit. Tja, dan maar lopen vandaag. Op naar Retournac. Omdat ik daar nog geen overnachting heb kunnen boeken, moet ik dat ter plekke proberen te regelen bij het toeristenburo. Gaat dat niet lukken dan zal ik m'n tent weer van stal moeten halen. Gezien de weersvooruitzichten geen prettig vooruitzicht.

Ik pak de routetekens vanaf de gîte weer op. Ik ben denk ik al zo'n drie kwartier onderweg als ik op m'n gps check waar ik ongeveer zit. Ik schrik. Het zal toch niet waar zijn! Ik loop terug, naar het noorden. Maar ik snap het niet! Ik heb gewoon de routetekens gevolgd, dus hoe kan ik dan nu verkeerd zitten? Er zit niets anders op dan maar weer drie kwartier terug te lopen. In het café-restaurant doe ik navraag. Ik had na het café niet rechtsaf moeten slaan maar ik had rechtdoor moeten lopen. Maar rechtdoor staat er ergens op een regenpijp een rood/wit kruis geschillderd. Dat wil zeggen dat je verkeerd loopt. Ik snap er helemaal niets meer van. Een man aan de bar snapt de verwarring en biedt aan met me mee te lopen. We lopen een tijdje rechtdoor en na 500 meter komen we de eerste rood/witte markeringstekens tegen. Ik bedank de man en loop vol goede moed verder. Hier heeft de gids weer een beste steek laten vallen. Dit had uiteraard moeten worden aangegeven. Ik kan me voorstellen dat meer pelgrims hier de mist in gaan. Zeer slordig!

Gelukkig verloopt de rest van de etappe voorspoedig. Zelfs de voorspelde regen blijft uit. Ik ben net zo'n beetje in het centrum van Retournac of het begint me daar te gieten. Gauw naar binnen bij het toeristenburo. De vriendelijke vrouw achter de balie spreekt voortreffelijk Engels. Ze belt voor mij een aantal accomodaties bij langs maar of ze nemen niet op of ze zitten vol. Ik spreek met haar af dat ik een kwartier voor sluitingstijd nog even langs kom om te checken of ze toch nog iets heeft kunnen regelen. In een plaatselijk barretje ga ik een uurtje relaxen. Daarna boodschappen doen. Ik moet me voorbereiden op een nachtje in de tent.

Als ik de supermarkt uitloop komt mij de medewerker van het toeristenburo tegemoet lopen. Ze heeft goed nieuws. Een vrouw uit de buurt wil me wel opvangen. Ze komt me over tien minuten met de auto oppikken. Ik ben helemaal verbaasd. De kleine wondertjes houden niet op. Een kwieke vrouw van naar schatting midden zestig komt me halen. Ze stelt zichzelf voor als Marie. Haar kleinkind van vier heeft ze bij zich. We rijden de berg op naar het gehucht La Fau dat op 1.000 meter hoogte ligt. Het gehucht bestaat uit slechts zeven huizen. Het huis van Marie is een traditionele oude boerenwoning. De muren zijn opgetrokken uit, zeg maar enorme keien, en hebben een dikte van maar liefst 80 centimeter. Marie brengt me naar m'n kamer en vraagt of ik samen met haar en haar kleinzoon Louis, de maaltijd wil nuttigen. Ik voel me een beetje bezwaard en geef aan dat ik eten in m'n rugzak heb. 'Dat bewaar je maar voor slechtere tijden' is haar antwoord. Na een heerlijke douche schuif ik beneden aan tafel aan. Omdat ze pas laat hoorde van mijn komst heeft ze wat moeten improviseren. Dat is uitstekend gelukt.

In haar werkzame jaren is Marie lerares Engels geweest en ze spreekt die taal dan ook perfect. We praten over koetjes en kalfjes maar ook over de soms harde realiteit van het leven. Ze is haar man verloren toen ze achtendertig was. Ze bleef met een zoontje van zeven achter. De eerste jaren na het overlijden van haar man waren zwaar. Ik merk dat de herinnering haar emotioneert en vraag maar niet teveel door. Ook haar kleinzoon vraagt zo nu en dan om aandacht. Het kind is drie weken bij oma op vakantie. Het probeert zo nu en dan wat Engelse woorden te imiteren. Grappig om te horen.

Het was een gezellige avond. Een avond die heel anders is verlopen dan wat ik eind van de middag had verwacht. Het leven is vandaag weer goed voor me geweest. Ik leg m'n lijf te rusten op een heerlijk zacht bedje. Vele malen beter dan op een opblaasmatrasje in een koude tent.