Dag 78: Aumont Aubrac-Nasbinals 26 km, totaal 1.710 km.

Overnachting; Gîte Nasbinals. € 15,-- (alleen overnachting).

Het is druilerig weer als we vertrekken. Ik heb een allergie ontwikkeld voor regenkleding. De eerste weken van m'n reis heb ik het teveel aan gehad. Ik gok erop dat het niet doorregent en trek m'n 'zwarte pak' dus niet aan.

Als we een paar kilometer buiten het dorp zijn zie ik aan de overkant van de weg ineens de vreemd uitziende man weer. Hij draagt een flinke lading bagage met zich mee. Het vreemde is dat hij in de richting van het dorp loopt. Niet logisch. Ik heb hem in het dorp gezien en amper twee kilometer erbuiten zeult hij met bagage weer terug naar het dorp. Anke loopt met mij op en ik wijs naar de vreemde man. Ze zegt:  'Zie jij een vreemde man? Ik zie een auto aankomen, maar zie geen man'. Ik krijg kippenvel en begin aan mezelf te twijfelen. Misschien ben ik rijp voor een psychiater. Ik wijs nogmaals. Dan begint ze te lachen. Ze houdt me voor de gek. Gelukkig maar. Toch blijft het me bezig houden. De logica is ver te zoeken. Misschien een teken om over na te denken?

Eind van de ochtend begint het op te klaren. Het bleef vanochtend bij een beetje gespetter. We lunchen op een prachtige plek aan de rand van een gehucht. Laurent maakt met een klein espresso apparaatje, dat op zijn brander werkt, koffie. Perfecte koffie!

Anke vraagt me naar welke muziek ik graag luister. Ik vertel haar dat ik fan ben van Herbert Grönemeijer. Het nummer 'Der Weg' is één van mijn favorieten. Hij heeft dat nummer geschreven voor zijn vrouw die een aantal jaren daarvoor aan de gevolgen van kanker is overleden. Het is een ode aan haar. Schrijven is één ding maar het dan vervolgens ook zingen voor een publiek van duizenden is ongelooflijk knap. Het is een nummer dat door je ziel snijdt. Anke kent het nummer en stelt voor om het voor de rest te vertalen. Ik zet het nummer op op m'n Iphone en Anke probeert zo goed en zo kwaad als het gaat  de tekst te vertalen. Tijdens het vertalen van het refrein heeft ze het moeilijk. 'Je hebt elke ruimte met zon overspoeld. Je hebt elke teleurstelling ten goede gekeerd. Je zachtmoedige goedheid. Jouw onhandelbare trots. Het leven is niet eerlijk'. Na afloop is het stil. De gevoelige tekst heeft ons allen geraakt. Mooi om samen dit soort momenten te beleven. De Iphone speelt na afloop automatisch het volgende nummer 'Somewhere over the rainbow'.  Dat nummer beklijft bij iedereen en we adopteren het als onze 'camino song'. 
"Somewhere over the rainbow
Way up high
And the dreams that you dreamed of
Dreams really do come true"
Enz

In Nasbinals hebben we een kamer gereserveerd voor vier personen. Anke slaapt op de grote slaapzaal. 'S avonds eten we zonder Anke. Ze was te moe en wilde uitrusten. Geen probleem. Op de camino laat iedereen elkaar vrij.