Dag 84 en 85: Decazeville-Figeac 33 km, totaal 1.859 km.

Overnachting; Gîte Chemin des Anges. € 23,-- (incl ontbijt).

De gîte waar ik afgelopen nacht heb overnacht ligt iets voor Decazeville. Ik daal af naar het dorp. De route loopt langs de buitenkant van het dorp. Normaliter voert deze meestal dwars door het centrum. Ik besluit om toch even het centrum in te lopen. Zonde om zomaar door te lopen. Eenmaal aangekomen snap ik helemaal waarom de route het centrum ontwijkt. Het is een trieste aanblik van verwaarloosde oude gebouwen en huizen. Veel panden staan leeg. Later hoor ik van medepelgrims dat het oorspronkelijk een mijnwerkersdorp is geweest  Na het sluiten van de mijnen zijn de kansrijke inwoners vertrokken en de kansarmen hadden niet veel meer keus dan te blijven. Gelukkig heb ik wel een keus en ik wil daarom zo snel mogelijk weg van deze depri plek.

In de supermarkt kom ik Sebastian weer tegen. Hij is gisteravond pas om acht uur aangekomen. Te lang in Conques blijven hangen. Hij is wat eerder klaar dan ik en gaat alvast lopen. We komen elkaar vast wel weer ergens tegen. En inderdaad op een steil stuk haal ik hem in. Vreemd dat zo'n jonge, krachtig uitziende vent, zoveel moeite heeft als het wat steiler begint te worden. Hij loopt ondertussen al een paar weken en zou toch al aardig getraind moeten zijn. In Livinhac le-Haut drink ik op het dorpsplein een kop koffie en wacht hem op. Na de pauze gaan we verder. Hij geeft aan dat ik maar verder moet lopen. We zien elkaar wel weer. En dat doen we ook. Verschillende keren haal ik hem in en als ik een korte pauze neem haalt hij mij weer in enz. In Figeac zit een camping. We spreken af dat we elkaar daar ontmoeten.

Ik arriveer een half uur voor Sebastian bij de camping. Ik informeer bij de receptie alvast naar de prijzen. Ze vragen maar liefst dertien euro voor een tentje met één persoon. Dat is erg duur. Een gemiddelde gîte vraagt vijftien euro dus voor twee euro meer heb je tig keer zoveel luxe..... Als Sebastian arriveert lopen we samen verder naar het centrum van Figeac. We zijn moe en bellen aan bij de eerste de beste gîte die we tegenkomen. Ze hebben nog net twee plaatsen vrij. Wel iets duurder dan gemiddeld maar het ziet er dan ook prima uit. 'Slechts' vier bedden per kamer, dus niet van die grote slaapzalen met vijftien meurende pelgrims....

Sebastian is toe aan een rustdag. Figeac is een leuke stad om een extra dag te verblijven, dus ook ik besluit om een dagje te relaxen. 'S avonds een heerlijke pizza in de bruisende binnenstad van Figeac. Sebastian vertelt me dat hij vijf jaar geleden longkanker heeft gehad. Zijn hele linkerlong is weggehaald. Hij is van plan een boek te gaan schrijven over zijn Camino. De titel? 'Op halve kracht'.... Tja, nu begrijp ik waarom een op het oog gezond uitziende jonge kerel zoveel moeite heeft een wat steilere heuvel te bedwingen. De Camino loopt hij omdat hij op een dood spoor in zijn leven zit. Hij heeft een hoop vragen en hoopt de antwoorden te vinden op de Camino. Z'n moeder is vroeg overleden, ze was alcoholiste. Met z'n vader krijgt hij geen echt contact. De man is alleen in staat om over koetjes en kafjes te praten. Een diepgaand gesprek is niet mogelijk. Voor hem extra gecompliceerd omdat hij een aangenomen kind is. Hij herkent weinig van zichzelf in zijn vader. Depressieve perioden volgen. Ik heb te doen met deze stoer uitziende Duitse vent. De levensweg die we hebben te gaan is vaak onbegrijpelijk.  

De volgende dag struin ik rond op de gezellige markt in het centrum van Figeac. De sfeer is gemoedelijk. 'S middag loop ik vier kilometer naar een Intersport om een brander, gasbus en pannetje te kopen. Op de camping is het toch wel lekker om wat warms te eten in plaats van altijd maar dat brood. De kwaliteit van het materiaal is slecht. Beter is er hier niet te krijgen. Veel Fransen bestellen hun outdoormaterialen in Nederland of Duitsland. Jolanda gaat me vanuit Nedeland wat spullen toesturen. Met de slechte kwaliteit van hier hoef ik maar een paar weken te doen.

Ik heb geen zin om terug te lopen in die hitte en zie bij een benzinestation een auto met Nederlands kenteken staan. Ik loop er naartoe en vraag of ik een lift kan krijgen. De man en vrouw kijken me vanuit hun super de luxe Volvo meewarig aan. Alsof ik een vijfderangsburger ben. Met een verachtelijke smile op z'n gezicht deelt hij me mee dat de auto vol zit. Er zaten achterin slechts twee kinderen, het had makkelijk gekund.... Ik krijg weer zo'n gevoel vanuit m'n jeugd. Een gevoel van afwijzing. Het maakt me triest. Ik wil vooral geen flashbacks uit die duistere periode van m'n leven. Weg van deze mensen. De energie die ze uitstralen is negatief. Vijftig meter verderop loopt een man met boodschappen naar een oud Renaultje. Ik vraag hem of ik met hem mee kan liften. 'Maar natuurlijk'. Hij krijgt de auto maar ternauwernood gestart. Op de weg naar Figeac een kort maar leuk gesprek. Hij is moslim en vindt het helemaal geweldig dat hij een pelgrim vanuit Nederland in z'n auto heeft. Hij vraagt belangstellend naar mijn reis. Hij zet me af in de benedenstad en wenst me tot twee keer toe een 'bon camino'. Twee heel verschillende ervaringen in korte tijd.

Sebastian laat weten een fles bier gekocht te hebben van anderhalve liter. Ik loop naar de gite en in de tuin genieten we van het koele biertje. 'S avonds een 'menu du jour' in de binnenstad. Wij hebben weer voldoende bijgetankt om de komende dagen weer vol energie op de camino actief te zijn.