Donderdag 17 augustus en vrijdag 18 augustus, Cavaglià-Montonero-Vercelli 38 km, totaal 171 km.

Donderdag 17 augustus.
De temperaturen gaan vandaag nog wat verder oplopen richting de 34 graden. Ik besluit daarom om maar wat vroeger van start te gaan en op tijd te stoppen. Juist de warmte maakt het lopen slopend, vooral als er geen schaduwmogelijkheden zijn en de zon dus niet te ontvluchten is. Ik was van plan om zes uur m'n nest uit te gaan maar dat werd toch zeven uur. Op een of andere manier kleeft het bed 's ochtends altijd aan me en kan ik er niet van los komen..... Daar komt bij dat het niet erg sociaal is om op een slaapzaal een wekker af te laten gaan. Toen ik wakker werd was het al tegen zevenen.... Dit onderkomen is een zogenaamde 'donativo' (=donatie). Je bepaalt zelf wat je geeft (of niet.....). Mijn donatie stop ik in de gleuf van een kartonnen schoenendoos. Meestal doneer ik zo'n tien euro. Of het moet echt ver onder de gemiddelde norm liggen, bijvoorbeeld niet schoon, koud water, muffe bedden etc, dan doe ik minder. Ik breng de sleutel terug naar het verzorgingshuis en ga op weg. Het is nu al broeierig warm. De zon doet haar best om door het witte wolkenvlies te breken. 'Wacht nog maar even ik heb al warm genoeg', denk ik hardop. Even later loop ik midden tussen de rijstvelden. Rijstvelden in Italië? Ja, het is echt waar! De velden met wuivende aren doen me eerder denken aan een oer-Hollands korenveld. Toen ik nog wat beter keek bleken de plantjes toch echt wel in modderig water te staan. Rijstvelden rondom, zover het oog reikt. En overal om me heen legio's witte reigers. Die zullen wel afkomen op de kikkers die hier te kust en te keur aanwezig zijn. De witte reigers contrasteren prachtig met de groene rijstvelden. Zo hier en daar steken hun brutale witte kopjes boven het rijstveld uit. Een totaal ander landschap dan wat ik gewend was de laatste dagen. Als ik achterom kijk kan ik in de heiigheid nog net in de verte het Alpengebergte ontwaren. Nadeel is wel dat ik in de volle zon loop. Nergens een beetje schaduw en, waarschijnlijk door de natte rijstvelden, vochtig warm. Binnen de kortste keren heb ik m'n waterzak leeggelurkt. Gelukkig heeft ieder dorp een aantal waterpunten dus lang hoef ik niet zonder te zitten. Na ruim twee uur lopen kom ik aan in Santhia. Uiteraard even de kathedraal bezoeken, al was het alleen maar om even verlost te zijn van de vochtige warmte. Daarna ga ik op zoek naar een koffiebar. Op weg daar naartoe wordt ik aangesproken door een Italiaan die net zijn fiets  aan het wegzetten is. Hij vraagt me of ik misschien verkering met hem wil. Nee geintje.... Hij vraagt of ik de sleutel van het Ostello (=herberg) wil. Ik bedank vriendelijk. Het is nog maar goed tien uur, ik loop vandaag nog wel een stukje door. Na de koffie keer ik terug naar het pleintje om bij een waterpunt m'n waterzak bij te vullen. Ik kom voorbij de Ostello en er komt net een jongedame naar buiten die mij vraagt of ik verkering met haar wil. 'Uiteraard' zeg ik. Nee geintje.... Ook zij vraagt of ik gebruik wil maken van het Ostello. Even twijfel ik. Het is ondertussen al elf uur en qua temperatuur al boven de 30 graden. Toch bedank ik vriendelijk. Of ik dan misschien een stempel wil voor in m'n pelgrimspaspoort? Ja graag. Ik verlaat Santhia weer en loop verder in de brandende zon naar het volgende dorp. Daar eet ik wat en zet daarna koers naar Vercelli, nog altijd zo'n vier uur lopen. De hitte is ondertussen ondraaglijk aan het worden. Ik realiseer me dat ik vandaag of moet doorlopen naar Vercelli, en daar pas aankomen rond zeven uur waarna ik nog op zoek moet naar accomodatie, of onderweg m'n tent ergens gaan opzetten. Maar waar in vredesnaam? Nergens schaduw en overal modderige rijstvelden om me heen. Was ik maar in Santhia gebleven waar 'Het Leven' me tot twee keer toe een onderkomen heeft aangeboden. Ik heb geweigerd en nu moet ik op de blaren zitten. Bijna letterlijk met deze temperaturen. Het is zes uur als ik in een gehuchtje naast een kerkje een klein veldje ontwaar met een waterpunt. Het is goed, hier blijf ik vannacht. Om eventuele problemen te voorkomen met de loke bevolking wacht ik tot zonsondergang voordat ik m'n tentje opzet. Ondertussen ben ik al lekgestoken door de muggen die vanuit de rijstvelden op oorlogspad zijn geslagen. Gelukkig heeft m'n binnentent een muskietennet. Lekker slapen. Zonder verkering ..... Sorry, ik was in een melige bui.....

Vrijdag 18 augustus
Het verbaast me altijd hoe goed ik slaap in mijn primitief onderkomen. Alleen een paar keer wakker geworden van blaffende honden. Na een zelf gezette bak koffie, m'n zwarte motor, ga ik het laatste stuk afleggen naar Vercelli. Na twee uur wandelen langs nauwelijks wuivende rijstvelden, arriveer ik in Vercelli. Het ostello gaat pas om twee uur open. Op een bankje voor de grote basiliek ga ik mijn blog bijwerken en lees ik wat. In het ostello word ik allerhartelijkst ontvangen.  Het is vandaag niet druk dus krijg ik een kamer voor vier voor mezelf. Er wordt morgenochtend zelfs een ontbijtje geserveerd. De kamer, douche en toilet zijn brandschoon. Dit is ook weer een donativo. Zelf weten of, en hoeveel je geeft. Het wordt gerund door vrijwilligers. En die mensen zijn zo aardig en belangstellend. Na de vermoeiende tocht van gisteren is dit een een kadootje. Ik voel me dankbaar. Na een douche en een kleine siësta, slenter ik door het compacte centrum van Vercelli. Prachtige oude kerken, sfeervolle pleintjes en idyllische straatjes. 'S avonds een heerlijke pasta met een carprese (tomaat met mozarella en basilicum) en als slaapmutsje een limoncello (Italiaanse citroenlikeur).