Ma 10 sept Carpignano Salentino-Otranto 26 km, totaal 817 km.

Overnachting: Airbnb in Otranto 41,00. 

Moeder en zoon staan klokslag zeven uur voor de deur om de sleutel van het huisje in ontvangst te nemen. Het dorp is nog uitgestorven als ik door de smalle historische straatjes richting het centrale plein loop voor m’n ochtendcapuchino met, uiteraard, een cornetto alla crema. De wandelingen vanaf Brindisi zijn de mooiste die ik tot nu toe gehad heb. Hoe zuidelijker ik kom hoe meer ik het gevoel krijg op een camino te lopen. Mooie onverharde paden en weinig asfalt. Zo nu en dan doorkruis ik een ingeslapen dorpje. Het dorp kan nog zo klein zijn maar een kerk en een barretje is er altijd wel te vinden. Ik geniet altijd van het relaxte sfeertje op de kleine terrasjes bij zo’n barretje. Kriskras staan er wat plastic tafeltjes en stoelen bij elkaar. Vaak zitten er overdag oudjes die de roddels van het dorp aan het doornemen zijn of gezellig een kaartje aan het leggen zijn. Altijd krijg ik een vriendelijke ‘buongiorno’ bij binnenkomst. Otranto is een toeristisch dorp aan de kust. De prijzen van de accomodaties zijn er sky high. Het goedkoopste wat ik kon krijgen via Airbnb is een privékamer met een éénpersoonsbed voor 40 euro. Ik heb aangegeven dat ik er rond twee uur ben. Maar ik kom door teveel dorpjes met teveel gezellige barretjes....Die twee uur ga ik dus niet redden. Ik sms dat ik een uurtje later kom. Geen probleem. Antonella m’n gastvrouw is een spontane open vrouw. Omdat ze dacht dat ik na m’n wandeling wel wat zou lusten heeft ze een maaltijd voor me gemaakt. Zelf gemaakte pasta met een heerlijke tomatensaus, een salade en als toetje watermeloen. Natuurlijk ontbrak ook de wijn niet. Wauw, er wordt heel goed voor me gezorgd. Zelf heeft ze vijf jaar geleden de camino naar Santiago gelopen. Ze weet dus hoe het is om als pelgrim rond te trekken. Dat schept ook gelijk een band. De kamer an sich stelt niet zoveel voor. Een kleine slaapkamer waar maar net een éénpersoonsbed in past. De badkamer deel ik met Antonella (niet tegelijk...). ‘S avonds verken ik het centrum van Otranto. Ik struikel bijna over de toeristen. Een drankje op een terras is hier 2 1/2 keer zo duur als normaal. Ik heb totaal geen zin om tussen al die toeristen op een terras te gaan zitten eten. Vooral niet in m’n eentje. Dan zit ik toch veel liever in een restaurant met locals om me heen. Bij de ‘Spar’ (ja die kennen ze hier nog...) koop ik wat hapjes en een flesje wijn en ga terug naar m’n kamer.