Ma 13 aug rustdag in Benevento.

‘S ochtends vraag ik aan de koster of ik nog een nacht kan blijven. Dat is geen enkel probleem. Die dag blijft het onrustig in m’n hoofd. ‘Ja ik heb de goeie beslissing genomen’, ‘nee ik wil toch verder’...... En zo blijft dat de hele dag maar door gaan. Gek wordt ik van die elkaar tegensprekende stemmetjes in m’n hoofd. Ik zet voor mezelf de voors en tegens nog eens op een rijtje. Maar ja, uiteindelijk weet je het voor jezelf wel zo te draaien dat het besluit om terug te gaan gewoon de juiste was. Toch blijf ik ook weer bezig met de tocht. Hoeveel etappes moet ik nog? Wat is de gemiddelde afstand? Hoe ziet het weer er de komende 2 weken uit? De twijfel begint zo nu en dan toch toe te slaan. Zal ik toch maar doorlopen? De vlucht is al geboekt dus dat is dan duur leergeld. Wat moet ik in hemelsnaam doen. Er is een klein balkonnetje waar ik heerlijk in de schaduw de hitte van de dag kan ontlopen. Als de zon uiteindelijk me ook hier weet te vinden ga ik terug naar de slaapkamer voor een heerlijke siësta. Op één van de bedden is door het open raam een duivenveer op het sprei neer gedwarreld. Kijk denk ik, een veer heeft met vliegen te maken dus dit is een teken dat je terug moet vliegen. Je hebt dus de juiste beslissing genomen. Weer even rust in m’n hoofd. Maar half in de dromenwereld begint het geknaag weer..... Rond zes uur boodschappen gedaan bij een supermarkt twintig minuten verderop. Weer m’n eigen potje gekookt. Ook de eenzaamheid begint z’n tol te eisen. Het wordt die avond erg somber in mij. Fan beurt me op en geeft aan dat als ik niet gelukkig ben dat ik dan gewoon terug moet gaan. Ze adviseert me om morgen er in Benevento nog een laatste leuke dag van te maken en dan woensdag terug naar huis. Dat ga ik doen. Die nacht slaap ik lekker door.