Maandag 14 augustus t/m woensdag 16 augustus, Hône-Borgofranco d'Ivrea-Ivrea-Cavaglià 56 km, totaal

16 augustus 2017 - Cavaglià, Italië

Maandag 14 augustus
Ik zet m'n stoel tussen de deur om te voorkomen dat deze weer in het slot valt en ga op zoek naar de ontbijtruimte. De Italianen houden van zoet en ik ook. Dus dat komt goed uit. Op het buffet neemt het 'normale' brood maar een zielig plekje in. De rest van het buffet wordt in beslag genomen door roombroodjes, gebak, puddinkjes etc. Het lijkt wel alsof je bij de banketbakker bent. Ik leg dus maar een flinke bodem voor vandaag. Loopbrandstof....

De route vandaag is schitterend. Ik loop door een gebied waar de echo's uit een ver verleden nog duidelijk zichtbaar zijn. Oude kastelen, historische dorpjes en eeuwenoude wijngaarden wisselen elkaar af. De oude wijngaarden zijn vaak voorzien van dikke stenen pilaren waarop de liggers voor de wijnranken rusten. Hier in de Aosta vallei kan het 's nachts flink afkoelen. De dikke pilaren slaan overdag de warmte van de zon op en geven deze 's nachts weer af zodat de wijnranken het dus niet te koud krijgen (zie foto's). Geen idee of deze pilaren afkomstig zijn uit de Romeinse oudheid, maar oud zijn ze  in ieder geval. Zelfs lang geleden wisten ze al slim om te gaan met zonnewarmte.

Bij een agriturismo verkopen ze eigengemaakt ijs. En lekker dat dat is!! Die Italianen weten wat ijs maken is.

Rond vier uur kom ik aan bij een Ostello (=herberg). Ik bel het telefoonnummer wat op het infobord staat. Even later komt er vanaf het grindpad een door de zon gebleekte rode Fiat Panda aanscheuren. Een oud vrouwtje stapt moeizaam uit en schud me vriendelijk de hand. Ze brengt me al Italiaans keuvelend naar een stapelbed op een slaapzaal. Er is alleen nog een Amerikaanse dame die het Ostello een paar weken gebruikt als goedkoop hotel (10 euro per nacht). Om elf uur 's avonds komen er nog 6 Spanjaarden bij. Ook toeristen zo te zien. Ze worden geplaatst in een andere kamer maar maken tot middernacht zoveel lawaai dat slapen onmogelijk is. Ik heb ze vriendelijk verzocht het iets rustiger aan te doen maar dat hielp niets. Niet erg sociaal. Toch is dit een uitzondering. In de meeste Ostello's moet je aan de hand van je pelgrimspaspoort aantonen dat je pelgrimeert. Alleen dan krijg je toegang. De pelgrims onderling houden rekening met elkaar en zullen zeker na tien uur 's avonds geen lawaai meer maken. 

Dinsdag 15 augustus
Ik kan merken dat ik een slechte nacht heb gehad. M'n benen voelen na een paar kilometer lopen al zwaar en vermoeid aan. Bij een prachtig gelegen klein meertje neem ik een koffiepauze en blijf wat langer zitten dan normaal. Eenmaal aangekomen in Ivrea besluit ik om hier vannacht te blijven. Dichtbij het centrum zit een Ostello waar ik nu (eind van de ochtend) al in kan checken. De rest van de dag zwerf ik door de prachtige oude binnenstad van Ivrea. Die nacht gelukkig geen luidruchtige Spanjolen. 


Woensdag 16 augustus
Ik ben voor een paar dagen geleden de vallei van Aosta uitgelopen en bevind me nu in de regio Piemonte. Het begint hier wat vlakker te worden. De smalle paadjes maken plaats voor verharde b-wegen. De alpen zijn nog wel steeds prominent op de achtergrond aanwezig. En ook hier nog steeds veel wijngaarden. Zo nu en dan pluk ik stiekem wat druifjes van een tros. Ik kan er niets aan doen m'n handen gaan er vanzelf naartoe. Alvast proeven of de wijn straks te pruimen is.. M'n eigen wijnproeverijtje zeg maar. Zo hier en daar kom ik ook wat kiwi-bomen tegen. De kiwi's zijn echter nog niet rijp genoeg om te eten.

Ik neem onderweg altijd voldoende tijd om de omgeving in me op te nemen en zo nu en dan op een mooie plek even te rusten. Ik laat het een beetje afhangen van m'n gevoel. Vaak vrij impulsief besluit ik om ergens even te blijven. Dat maakt dat ik soms wat later arriveer op m'n bestemmingsplaats. Die bestemmingsplaats laat ik afhangen van het voorhanden zijn van accomodatie. Nu is het al over zessen. Normaliter vind ik vier uur half vijf een mooie tijd om te stoppen. Als het erg warm is nog wat vroeger.  Op het info-bordje bij de Ostella staat dat ik de sleutel kan afhalen bij een verzorgingstehuis 600 meter verderop. Daar aangekomen krijg ik een stempel in m'n pelgrimspaspoort, de sleutel van de Ostello en veel aandacht van de oudjes die hier in hun rolstoelen de gangen onveilig maken. De sleutel dien ik morgen hier weer in te leveren. In de Ostello tref ik alleen een Italiaanse jongen. Vriendelijk maar erg gereserveerd. Ik probeer een gesprek aan te knopen maar dat komt door zijn erg korte respons niet echt op gang. s' Nachts hield hij het ook erg rustig. Goed voor m'n nachtrust....
 

Foto’s