Maandag 21 augustus, Tromello-Kampeerplek Pavlia 25 km, totaal 252 km.

Kwart voor zeven in de ochtend trek ik de poort van de ostello achter me dicht. Het is heerlijk fris buiten. De route loopt deels langs smalle kanalen. Aanvoer van water is, gezien de enorme hoeveelheid rijstvelden, van groot belang. De vlakheid van het landschap wordt steeds meer doorbroken door stukjes bos. Zo om het anderhalf uur kom ik door een dorpje waar ik steevast een koffiepauze neem. In het centrum van zo'n dorp heb je de koffiebars voor het uitzoeken. Daar waar op een terras een groepje oude Italiaanse mannen het leven relaxed aan zich voorbij laat trekken, zoek ik meestal een plaatsje op. De koffie moet daar wel goed, en niet te duur zijn......En dat klopt meestal aardig. 
Het valt me de laatste dagen op dat ik in veel dorpjes asielzoekers zie ronddwalen. Leegstaande gebouwen worden omgetoverd tot asielzoekerscentra. Italië wordt op dit moment overspoeld met vluchtelingen.  De rest van Europa laat Italië stikken, ze mogen het zelf uitzoeken. Als er in zo'n groot land als Italië zelfs in de kleinste dorpen al asielzoekerscentra zijn dan moet het probleem op dit moment wel sky high zijn. Ik ben hoe dit probleem op Europees nivo wordt opgelost. 
Het is rond drie uur als ik ergens aan een mooie rivier een pauze neem. De volgende plaats is Pavia, nog zo'n uurtje lopen. De stad heeft twee ostello's. De één is volgens info op internet gesloten tot medio september, de ander ligt maar liefst anderhalf uur verwijderd van de route. Er zijn wel hotels beschikbaar maar daar betaal je nu, middenin het toeristenseizoen, de hoofdprijs. Vannacht ga ik m'n tentje maar weer eens opzetten. Ik heb m'n tweede huis niet voor niets meegenomen. Een kilometer verder zit een leuk restaurantje met een terras aan het water. Daar ga ik wat eten, neem een biertje (ik loop toch niet meer verder...) en vul m'n waterzak bij. Ik besluit daarna om nog een stukje langs de rivier richting Pavlia te lopen en te kijken of ik een geschikte plek kan vinden. Na tien minuten lopen hou ik het voor gezien. Ik ga terug naar de plek waar ik om drie uur een pauze heb genomen, een goeie kilometer voor het restaurant. Op de terugweg kom ik een andere pelgrim (Antonio) tegen die ook op zoek is naar een plekje om z'n tent op te zetten. We besluiten om naar 'mijn plekje' te lopen en daar gezamenlijk te gaan kamperen. We wachten zonsondergang af en zetten onze 'bungalows' op. Het is een prachtige plek aan de rivier de Ticino, middenin een nationaal park. Kamperen zal wel streng verboden zijn maar de kans dat hier politie langs komt achten we erg klein. Zo wel dan zien we wel verder.