Maandag 28 augustus, Berceto-Pontremoli 31 km, totaal 473 km.

Vandaag wordt het bergwandelen in de Apennnijnen. We moeten de Monte Valorio over. Een berg van 1.229 meter. Met nog steeds temperaturen van rond de 35 graden zweet ik peentjes. Het zweet van m'n shirt druipt op m'n broek die langzaam maar zeker donker kleurt van het zweet. Het lijkt wel alsof ik in m'n broek heb gepiest.... Op de pas puffen Antonio en ik even uit met een capuchino. Even later komt tot onze verbazing ook Morgan aanwandelen. Hij is vanochtend veel later dan ons vertrokken dus hoe heeft hij dat geflikt? Met een smile op z'n gezicht biecht hij op dat hij weer een gedeelte heeft gesmokkeld. Ja, ja.... Na de break lopen Antonio en ik door. Morgan loopt een stuk voor ons uit. Onderweg stop ik een keer om een kerk binnen te wandelen. Antonio loopt door. Daarna had ik verwacht hem wel weer in te halen maar de rest van de middag loop ik alleen. Onderweg ontmoet ik Giuseppe, een Italiaan. Hij overnacht in dezelfde ostello als wij dus vanavond zal ik hem ongetwijfeld weer tegenkomen.

Ik heb het zwaar die middag. Ik kan aan m'n lijf merken dat ik teveel vraag. Elke dag meer dan 7 uur lopen gaat z'n tol eisen. Binnenkort moet ik een korte etappe of een pauzedag inlassen. Ik krijg een berichtje dat Morgan al in het klooster is gearriveerd. Weer gesjoemeld zeker:)). Ik ben moe en wil een douche en daarna even op bed liggen. In het capucijnenklooster aangekomen wordt mijn geduld flink op de proef gesteld. De oude vrouw, die de incheck doet, vraagt mij van alles in het Italiaans waar ik niets van begrijp. En zij begrijpt mij niet.... In het gastenboek geeft ze uiteindelik aan dat ik uit Genemuiden ben komen lopen en dat ik ook weer lopend terugga. Ik doe verder geen moeite om dit misverstand uit de wereld te helpen anders gaat het nog langer duren. Haar bejaarde hulpje moet mij naar de kamer loodsen. Op de eerste verdieping loopt de man elke kamer langs, heft z'n hoofd op om te kijken wat het kamernummer is en sjokt door naar de volgende kamer. Kamer 130 kan hij echter niet vinden. Dan maar naar de tweede verdieping waar de kamernummers met een twee beginnen. Dat stoort de man niet. Ook hier lopen we alle kamers bij langs. Mijn arme benen.... De man geeft uiteindelijk de moed op, wijst naar een stoel ergens op de gang om aan te duiden dat ik daar maar even moet gaan zitten en sjokt weer richting de receptie om opheldering te vragen. Ik ga zelf maar eens op onderzoek uit en heb al snel kamer 130, en Morgan, gevonden. Pfffff.... Een half uur later steekt de oude man z'n hoofd om de hoek; bingo, hij heeft nummer 130 eindelijk weten te traceren. En Antonio? Die heeft onderweg de verkeerde afslag genomen en wordt hiervoor afgestraft met anderhalf uur extra lopen. In het klooster overnachten er vannacht nog meer pelgrims; een frans stel op de fiets en een Italiaan, ook op de fiets. 's Avonds bereiden we met z'n allen een maaltijd ik de keuken van het klooster. De italiaanse fietser bereidt voor ons (Antonio, Morgan, Giuseppe en ik) een heerlijk pastagerecht. De franse fietsers bereiden hun eigen maaltijd. Met z'n allen aan de lange tafel vullen we onze hongerige magen. Het natje ontbreekt uiteraard ook niet.