1 t/m 3 okt. Dag 141 t/m 143: Santiago de Compostella-Olveiroa 55 km, totaal 3.373 km.

Zaterdag
We worden wakker met een flinke kater. Carole was van plan om vandaag met de bus naar Finisterre te gaan. Ze heeft een knallende koppijn en voelt zich misselijk. Ons feestje, de vorige avond met Urs wordt afgestraft..... Na het onbijt duikt Carole haar bed weer in en ik ga m'n blog bijwerken. 'S middags nemen we een kijkje in de prachtige kathedraal. Daarna gaan we op zoek naar het plegrimskantoor. Daar kunnen we op vertoon van ons stempelboekje de zogenaamde Compostela ophalen. Dit is een document waarop is aangegeven dat je de tocht naar Santiago hebt volbracht. Er staat een enorme wachtrij. De wachttijd is ongeveer 2,5 uur. Daar hebben we geen zin in. Het kantoor sluit om acht uur 's avonds. We besluiten om het tegen sluitingstijd nogmaals te proberen. We lopen door naar het treinstation om een ticket te kopen voor de terugreis van Carole naar Irun, het begin van de Camino del Norte. Daar staat haar auto. De trein is echter volgeboekt. De eerstvolgende mogelijkheid is woensdag. Veel te laat. In het hotel zoeken we naar andere mogelijkheden om terug te komen in Irun. We komen uiteindelijk terecht bij BlaBlaCar. Via een website bieden bestuurders die nog een vrije plaats in hun auto hebben een rit aan. Laat er nou toevallig een rit tussen zitten met een camper van Santiago naar Irun. Slechts 30 euro voor een rit van 800 km. We boeken deze rit. Rond half acht zijn we weer terug bij het plegrimskantoor. Echter ook dan staat er nog steeds een lange wachtrij. Carole hoeft niet persé een Compostela en ik kan altijd nog, na terugkomst uit Muxia aanstaande donderdag, een poging wagen. 'S avonds eten we samen met Urs en zijn vrouw Barbara. Barbara is vanmiddag met het vliegtuig aangekomen in Santiago. Na afloop drinken we met Urs nog een laatste afscheidsborrel. Zijn vrouw is moe en vertrekt naar het hotel. We halen mooie herinneringen op. De Armanac avond, de vrouw in de kapel die voor het altaar voor ons ging zingen, onze relaxdag in San Sebastian..... We nemen afscheid met een stevige omhelzing en tranen in onze ogen. De ontmoeting met Urs was mooi en bijzonder. Carole en ik drinken samen nog een laatste afscheidsborrel. We zijn stil en somber. Onze laatste avond samen. Morgen na 44 dagen te hebben gewandeld moeten we opnieuwe afscheid nemen. Dat wordt heftig.

Zondag
Half acht gaat de wekker. Na het ontbijt gaan we met een taxi naar het busstation. Dit is het punt waar we met de bestuurder hebben afgesproken. We zijn veel te vroeg en drinken nog ergens een bak koffie. Rond 9 uur gaan we op zoek naar de camper.  Er zijn nog drie andere passagiers. Tja en dan komt weer dat moeilijke moment van afscheid nemen. Totaal hebben we 44 dagen samen op de prachtige camino gelopen. Natuurlijk komen er veel tranen. Een laatste knuffel. Elkaar bedanken voor de prachtige tijd samen. De camper gaat vertrekken. Een laatste zwaai en ik ben weer alleen. De pijn van het loslaten snijd door m'n ziel. Ik moet denken aan de woorden die een lezer van de blog me via Whatsapp deed toekomen: "Loslaten is achterom kijken zonder spijt, vooruitkijken zonder verwachtingen en het leven ervaren in het hier en nu". Zo is het! Ik neem een taxi terug naar het hotel, pak m'n rugzak in en ga op weg voor het laatste deel van m'n wandeltocht. Eerst drie dagen naar Finisterre en dan nog een dag naar Muxia. Vandaag slechts een etappe van ruim 20 kilometer. Het is prachtig weer. Onderweg kom ik Christine tegen, een Canadees. We lopen een tijdje samen op. In een dorpje lopen we langs een terras en krijgen we van een stel Spaanse vrienden tortilla aangeboden. Ze hebben het over. We krijgen er zelfs nog een half glas wijn bij. Erg aardig! Even verderop staat onder een druivenstruik een huishoudtrapje. Op een stuk karton staat aangegeven dat als je zin hebt in een trosje druiven deze gewoon mag plukken. Natuurlijk doen we dat. Als ik 's avonds in het dorp op zoek ga naar een restaurant kom ik de Spaanse vrienden weer tegen. Ze zijn ook op zoek naar een restaurant. Ze nodigen me uit om samen met hen te eten. Het wordt die avond erg gezellig. 

Maandag
Het is wederom een prachtige dag. Onderweg kom ik nog een paar keer het groepje Spaanse vrienden tegen. Leuke mensen. Het gaat op deze etappe op en neer. Na een vermoeiende tocht kom ik na 35 kilometer dan eindelijk aan in Olveiroa. Ik heb geen zin in om in een drukke herberg te slapen en ga op zoek naar een pension. Gelukkig vind ik nog iets. En 's avonds? Natuurlijk weer lekker eten en drinken. Het leven is zo slecht nog niet.