Vr 31/05 en Za 01/06 Cadgwith-Porthallow-Falmouth

1 juni 2019 - Falmouth, Verenigd Koninkrijk

Vr 31/05 Cadgwith-Porthallow. Weer een prachtige dag! Het weer zit me, vooral voor Engelse begrippen, tot nu toe toch aardig mee. Ik moet een paar keer landinwaarts lopen om aan de kust gelegen steenmijnen te ontwijken en kom door pittoreske, ingeslapen dorpjes. Prachtige landelijke huizen met van die typisch Engelse cottage tuinen. Sommige huizen met tegen de gevels een kleurenfestijn van heerlijk geurende rozen. Verrassend deze afwisseling. In Porthallow staat een ‘half way marker’ van het south west coast path. De mijlpaal die aangeeft dat ik halverwege m’n tocht ben.

Za 01/06 Porthallow-Falmouth. De zon is er vroeg bij deze ochtend. Rond half zeven is het niet meer te harden in de tent en begin ik aan m’n ochtendritueel. Matje leeg laten lopen en oprollen, plasje doen (buiten de tent....), koffie zetten, eten, lenzen in, tanden poetsen, aankleden, tent afbreken, rugzak inpakken en wegwezen. Een uurtje en ik ben weer op pad. Al gauw gaat de route landinwaarts om een baai te ronden. Halverwege is er bij laag water een mogelijkheid om, via stapstenen in de baai, naar de overkant te lopen. Ik check de getijdentabel op internet en laat ik nou net geluk hebben dat het over een half uur laag water is. De baai rondlopen zou zeker meer dan anderhalf uur in beslag nemen. Even verderop neem ik in Helford een ferry om aan de overkant te komen. Daarna is het nog drie uurtjes lopen naar Falmouth, een wat grotere plaats. De strandjes onderweg zijn erg druk en ook op het kustpad lopen vandaag veel wandelaars. Zoals gebruikelijk wordt er in het voorbijgaan meestal vriendelijk gegroet. Nou, hier niet! Zelden dat ik een respons krijg op mijn groet. Een beetje lullig ga je je voelen als je met een glimlach iemand groet en er wordt zonder een groet terug straal langs je heen gekeken. Ach ja, het zegt een hoop van die ander....In Falmouth vul ik m’n cashgeld weer aan en doe ik inkopen. Het gemak van een stad. Daarna door naar de ferry die me naar de overkant naar St Mawes moet brengen en vandaar gelijk door met een andere ferry naar het kustpad. Tenminste dat was het plan...Tegen zes uur kom ik aan bij de terminal. Laat nou net de laatste ferry van vandaag om kwart over vijf zijn vertrokken....En nu? Eerst maar wat eten in een pub en daarna zie ik wel verder. Ik check op booking.com of er nog een overnachtingsplek te boeken is. Het is weekend dus de keuze is niet meer reuze. Wat wel reuze is zijn de prijzen van de kamers die nog wel vrij zijn. Rond de 150 euro per nacht. Ik vraag aan de bar of zij misschien een adresje weten. Een wat oudere man, een local, hoort dat en denkt met me mee. Op google-maps wijst hij mij een plek aan iets buiten de stad waar ik prima zou kunnen wildkamperen. Het is een veldje achter een oude bunker zo’n half uurtje lopen. Rond half negen heb ik het plekje gevonden. Er staat op een verhoging een vrij grote blauwe tent opgesteld waar ik verder niemand bij kan ontdekken. Er staan dus ook anderen. Iets opzij van de plek is er een rotsachtig strandje waar het een komen en gaan van jongeren op scooters is. Zo te ruiken wordt de plek gebruikt om te blowen. Op zich voelt het niet echt goed aan om hier te overnachten. Ik weet ook niet wat voor types het zijn die in die grote blauwe tent op de verhoging bivakkeren. Ik heb op dit moment geen andere opties dus ik zet m’n tentje maar op. Het duurt niet lang of de gedachtenstemmetjes in m’n hoofd gaan voeding geven aan dat flauwe gevoel van onbehagen. ‘Die grote blauwe tent is vast van een stel jongelui die vanavond de stad in zijn en die komen vannacht terug met een stuk in hun kraag en zijn dan misschien ‘not amused’ dat ik hier ook m’n tentje heb opgezet. Ze worden agressief en slaan straks m’n tent aan gort’. Elke gedachte doet er een schepje boven op. ‘Straks zijn ze zo dronken dat ze boven op m’n tent vallen’ Uiteindelijk zie ik de krantenberichten al voor me: ‘Nederlander in Cornwall dood gevonden in een tent, een misdrijf wordt niet uitgesloten’. Zo lig ik de hele nacht te wachten op de bewoners van de tent. Slapen durf ik niet. Ik moet alert blijven. Zal ik de boel maar weer afbreken en dan ergens in de stad op een bankje wachten tot het weer licht wordt? ‘Laat je niet gek maken’, zegt een andere stem.... Tja, naar welke stem moet ik nou luisteren? Het wordt twee uur, drie uur, vier uur.....En uiteindelijk? Uiteindelijk kwam er niemand die nacht naar de grote blauwe tent op de verhoging. En ik? Ik heb geen oog dicht gedaan en was zo blij dat het weer licht begon te worden....Waar was m’n vertrouwen dit keer? Pas in die fase tussen nacht en dag durfde ik me over te geven en viel alsnog voor een paar uur in slaap.

Foto’s

2 Reacties

  1. Gerrit Holstege:
    9 juni 2019
    Een mens lijdt dikwijks het meest door het lijden dat hij vreest, maar wat nimmer op komt dagen......
    Maar ik begrijp dat unheimlische gevoel van je heel goed. Het voelt spooky, wat wellicht bij de omgeving past; een vleugje Twin Peaks vermengd met Blairwitch Project.
    Angst houdt je alert en zet alle voelsprieten op scherp, maar creëert tevens iets verlammends. Gelukkig heb je dit achter je kunnen laten en ik adviseer je om op dit soort momenten, toch maar in te pakken en door te lopen. Beide opties zijn nml uitputtend. Good luck fella
  2. Jolanda:
    9 juni 2019
    Angstaanjagend gevoel... dan zijn die 150 euro voor een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt misschien toch goed besteed. Maar dat is altijd achteraf bedacht, goed dat je angst ongegrond was en wellicht kun je daar de volgende keer lering uit trekken.