Zaterdag 26 augustus en zondag 27 augustus, Fidenza-Fornovo di Taro-Berceto 65 km, totaal 442 km.

Zaterdag 26 augustus
Gisteravond bij Maximo en Claudia vloeide de wijn rijkelijk. Ik ben daarom nog niet helemaal helder als ik om zes uur naast m'n bed sta. Om ons door zijn gesnurk niet uit de slaap te houden heeft Charles vannacht alleen op een kamer geslapen. In feite mochten we alleen de kamer gebruiken die ons was toegewezen. Maar ach, nood breekt wet....

Het is buiten heerlijk koel op dit tijdstip. Tot een uur of negen half tien is het prima qua temperatuur. Daarna slaat de warmte langzaam maar zeker toe. We lopen door een prachtig heuvellandschap, de voorlopers van de bergen waar we morgen in terecht komen. Ik ben blij dat eindelijk het eindeloze vlakke van de laatste dagen wordt doorbroken.

De ostello in Fornovo di Taro heeft z'n beste tijd wel gehad. Ik ben blij dat ik een dunne slaapzak bij me heb die ik op het bed kan leggen. 's Avonds strijken we neer bij het enige restaurant van het dorp. Als we de prijzen op de menukaart zien wordt ons enthousiasme flink getemperd. Niet wat je noemt pelgrimvriendelijk. Al snel blijkt waarom; het restaurant heeft een Michelin ster. Voor Antonio als student is dit veel te duur. Hij wil op zoek gaan naar een ander restaurant. Uit solidariteit ga ik met hem mee. Ook Morgan sluit zich bij ons aan. Charles heeft het wel gehad met de pizza's en pasta's en wil zich een keer lekker laten verwennen. Hij blijft dus alleen achter in het restaurant. Wij vinden na lang zoeken een afhaalpizzeria. De pizza's eten we op in het naast gelegen café. Wel nadat we de café-eigenaar hiervoor toestemming hebben gevraagd.

Als we terug zijn in de ostello slaapt Charles al. Nou ja slaapt..... Hij gaat flink tekeer. Er zijn geen uitwijkmogelijkheden om in een andere kamer te slapen dus zal ik vannacht dit gratis concert verplicht moeten ondergaan. Ik stop m'n oordoppen diep in m'n oren en hoop maar dat ik de slaap kan vatten. 
 
Zondag 27 augustus
Wonderwel ben ik door het ronkende geweld van Charles heen geslapen. Het is kwart voor zes als iemand het felle tl-licht van de kamer ontsteekt. In de kamer naast ons sliepen drie Amerikanen, twee mannen en een vrouw. Als ik langs hun kamer loop ziet het er verlaten  uit; ze zijn al op weg.

Het is buiten nog donker. Van de omgeving zullen ze nog niet veel zien. Laat staan dat ze de routetekens kunnen zien. Onderweg haal ik al snel de Amerikanen en Antonio in. Ik loop een tijdje met ze op. De Amerikanen zijn met z'n tweeën. De vrouw had teveel last van haar voeten en kon niet meer verder. Zij neemt vandaag de bus naar de volgende bestemming. Samen met Antonio loop ik verder. Vandaag hebben we ons voorgenomen om een korte etappe te lopen. In Casio, zo'n 20 kilometer lopen, was er geen plaats meer in de ostello. Een grote groep pelgrims onder leiding van een gids hebben alle bedden daar gereserveerd. De beheerder van de ostello weet echter voor ons (Antonio, Charles, Morgan en ik) een appartement te regelen voor vier personen. Antonio gaf echter vanochtend al aan dat hij wat verder wilde lopen. Rond twaalf uur zijn Antonio en ik al in Cassio. Bij een restaurant eten we wat. Antonio vertrekt weer en ik denk nog even na wat ik ga doen. Tja, wat moet ik hier eigenlijk de rest van de middag doen als ik hier in dit gehucht blijf? Ik besluit dus ook om maar door te lopen. De plannen wijzigen dus constant..... Ondertussen zijn ook Charles en de twee Amerikanen gearriveerd. De Amerikanen konden voor vannacht ook geen plaats vinden. Zij kunnen nu dus de plaats van Antonio en mij innemen. Charles reageert wat koeltjes als ik afscheid van hem neem. Hij had denk ik graag de groep bij elkaar willen houden. Maar ja, zo werkt dat nou eenmaal op de camino; hechten en onthechten. Morgan is nog niet gearriveerd. Hem zal ik wel een berichtje sturen om afscheid te nemen. Ik ben amper 100 meter onderweg of achter me hoor ik iemand fluiten; het is Morgan. Ik vertel hem dat Antonio en ik doorlopen naar het volgende dorp. Hij denkt even na en besluit dan ook om door te lopen. Hij gaat echter eerst op zoek naar Charles om afscheid te nemen. Ik loop door, we zien elkaar vanavond wel in de ostello. Er volgt een vermoeiende tocht van ruim 3 uur naar Berceto. Als ik aankom in het oude centrum zitten Antonio en Morgan al op een terrasje de kilometers af te blussen met een biertje. Maar hoe kan Morgan al hier zijn? Ik was toch voor hem weggegaan uit Cassio? De slimme Belg heeft een stuk van de route afgesneden door over de weg te lopen. Er zijn dus ook hier meerdere wegen die naar Rome leiden.....