Zaterdag 12 augustus en zondag 13 augustus, Verrayes-Berriaz di Montjovet-Hône, 35 km, totaal 84 km.

Zaterdag 12 augustus
Er wordt helaas hier 'bij de boer' geen ontbijt geserveerd. Dat nuttig ik in een barretje in het eerstvolgende pittoreske dorpje waar ik doorheen wandel. Hier alleen maar 'locals', midden tussen de Italianen dus. Even verderop aan het eind van een steile beklimming via een smal paadje, wordt ik verrast door een kleurrijk klein huisje. Aan de muur diverse op hout geschilderde schilderijen en houtsnijwerken. Ik blijf even staan om het te bewonderen. Wanneer ik verder wil lopen wordt ik begroet door de eigenaar die opzij van zijn huisje zit en me vraagt of ik zin heb aan koffie. Ik heb net gehad maar voor een bijzondere ontmoeting ben ik altijd in. Hij stelt zich voor als Marcello en neemt me mee z'n knus huisje in.  In de keuken krijg ik een echte straffe bak Italiaanse koffie. Marcello heeft al gauw in de gaten dat ik een Hollander ben en schakelt, tot mijn grote verbazing, over op een mix van Hollands en Duits. Hij vertelt dat hij een tijdje in Nederland en Duitsland heeft gewoond en gewerkt en zelfs getrouwd is geweest met een Nederlandse. Twee van zijn vier kinderen wonen daar nog (Utrecht en Amsterdam). Gisteren is net z'n oudste zoon met z'n gezin, na een vakantie van twee weken bij pa, weer vertrokken naar Nederland. Vol trots toont hij me een gastenboek waarin pelgrims een stukje hebben geschreven. Hij vraagt me vriendelijk of ik dat ook wil doen. Maar ja, natuurlijk. Ik ben vanaf mei dit jaar de 697ste pelgrim die hij heeft uitgenodigd. Het maakt, zoals hij dat verwoord 'die einzamkeit draaglieg'. Onder nummer 697 schrijf ik een stukje tekst voor hem. Mooi dat onze wegen zich even hebben gekruist. Een parelmomentje! Hij vertelt me over zijn omzwervingen over deze wereld. Op mijn uitlating dat het klinkt alsof hij een mooi, avontuurlijk leven heeft gehad wordt hij stil en staart hij stil voor zich uit. Of het weemoed of verborgen pijn is wat zichtbaar wordt in zijn vochtige ogen weet ik niet. Ik ben maar gauw overgeschakeld op een ander onderwerp. Voor zijn kleurrijke woning maak ik, voor ik vertrek, nog een foto van hem. Een mooie, lieve man met een groot hart. Hij wenst me een 'bon camino' en zwaait me net zo lang uit tot even verderop een scherpe bocht ons het zicht op elkaar ontneemt. Ik passeer een gehucht waarvan de huizen lang geleden door haar bewoners zijn verlaten. De trek naar de grote stad laat hier een bijna voelbare leegte achter. Ik heb voor vannacht geen slaapplaats kunnen regelen en heb besloten om daarom maar in m'n tentje te gaan overnachten. In een dorpje doe ik wat inkopen en even buiten het dorp vind ik een mooie plek voor de nacht. Heerlijk in de verstilling van de natuur. Het niet kunnen douchen en wassen van m'n kleding neem ik maar op de koop toe. Met op de achtergrond het geruis van een beekje val ik die avond al vroeg in slaap. 

Zondag 13 augustus
Ik heb heerlijk geslapen in m'n tentje en verwen mezelf met een heerlijke bak koffie met een (supermarkt) croissantje. Daarna opbreken en inpakken. De inspannende route gaat op en neer door met name bossen. Een paar uur later arriveer ik in Verrès, een klein antiek dorpje. Op het pleintje aan het begin van het dorp bestel ik een latte machiato. Op het terras is er een prachtig uitzicht op een kasteel dat ver boven het dorp uittorent. Volgens m'n gids is het kasteel te bezichtigen maar is de klim er naartoe erg vermoeiend. 'Laat maar zitten' denk ik. Ruim 1,5 km buiten het dorp staat op een infobord aangegeven dat het kasteel erg goed geconserveerd is en de moeite van het bezichtigen zeer zeker waard is. In de paar honderd meter die ik daarna doorloop besluit ik toch om om te keren en het kasteel te gaan bezichtigen. Ik ben hier nu toch en m'n wandelvakantie is geen prestatieloop om zoveel mogelijk kilometers te maken. Het hoofddoel blijft genieten. Terug naar het dorp dus en vandaar de zware beklimming naar het kasteel. Kleddernat van het zweet kom ik aan bij de kaartverkoop. De dame vertelt me dat, ivm pauze, de rondleidingen over een half uur weer beginnen. Helaas wel in het Italiaans. Nou ja, heb ik tijd om weer een beetje op adem te komen. De gids geeft bij het begin van de rondleiding aan dat ik vrij door het kasteel mag wandelen, ik hoef niet bij de groep te blijven. Een kwartier later hou ik het voor gezien. Ik had mooie aangeklede ruimtes verwacht met prachtige schilderijen en andere snuisterijen. Maar wat ik te zien kreeg waren kale immense verblijfsruimtes met zo te zien nieuw parket. Weer een illusie en twee liter zweet minder.... Door dit avontuur kom ik pas tegen zessen aan in Hône. Ik ga op zoek naar accomodatie. Het in de gids aanbevolen hotel Bordet heeft alleen nog een grote kamer over. Volgens de gids zou de prijs 30 euro bedragen maar omdat er alleen nog maar een grote drie-persoons kamer beschikbaar is moet ik 45 euro betalen. Ik zou het een kilometer verderop nog kunnen proberen bij een herberg. Laten we een poging wagen. Maar helaas de herberg zit propje vol. Ik heb geen zin om verder te zoeken dus ben ik teruggelopen en heb de familiekamer alsnog genomen. 's Avonds na het eten bij terugkomst bij m'n kamer kan ik de deur met geen mogelijkheid open krijgen. Ook de receptie lukt het niet. Er wordt een klusjesman opgetrommeld die in een half uur tijd het hele slot van de deur sloopt waarna de deur geopend kon worden. Heb ik dat weer.....