Do 13 sept Gagliano di Capo-Santa Maria di Leuca 6 km, totaal 875 km.

 Half acht zit ik als enige gast van deze B&B aan het ontbijt. Volgens de eigenaar is de drukke periode voorbij. Alleen in de weekenden is het nog druk. In ruim een uur tijd loop ik naar het eindpunt van deze tocht; Santa Maria di Leuca. Het uiterste puntje van de hak. De rugzak heb ik achtergelaten in de B&B. Een bijzonder gevoel om bij het eindpunt van mijn reis te zijn aangekomen. Ik maak wat foto’s van de vuurtoren en loop vervolgens dezelfde weg weer terug.

Dat was het dan. Een tocht die heel anders was dan ik me had voorgesteld. Het was mentaal een zeer zware tocht. Op het stel uit Nieuw Zeeland na ben ik verder geen pelgrims tegengekomen. Altijd maar alleen. Niet even met iemand op een terrasje ervaringen kunnen uitwisselen en samen oplopen. En dan natuurlijk de soms verzengende hitte die me bijna heeft doen besluiten om de tocht voortijdig te beëindigen. Vele kilometers langs drukke autowegen op kokendheet asfalt, waardoor je voeten gekookt worden, en zonder voorzieningen voor voetgangers. Het was vaak geen pretje. Het onverantwoord weggedrag van de Italianen maakte het vaak zelfs erg gevaarlijk en kreeg ik er als bonus bij. Langs de kust tussen Bari en Brindisi was ik het staren naar me alsof ik een crimineel was op een gegeven moment ook goed zat. Om nog maar niet te spreken van al dat afval dat ik op mijn pad ben tegen gekomen. Ik hou veel van de natuur en het deed me pijn om te zien hoe ermee wordt omgegaan. Het maakte me kwaad, triest en moedeloos. Ik heb het er soms uitgeschreeuwd en met tranen in m’n ogen de natuur m’n spijt betuigd. Want ja, ik behoor tot de soort die hiervoor verantwoordelijk is. Tenminste zo voel ik dat. Een knop omzetten terwijl ik midden tussen die vervuiling loop is een kunst die anderen misschien verstaan maar ik niet. Ik kon er niet mee omgaan. M’n hoop is gevestigd op de toekomst. Er klinkt een roep in Italië om het tij te keren. Een roep die gelukkig steeds luider gaat klinken. Italië is een prachtig land om te bezoeken maar hou het bij de steden. Daarbuiten is dit stuk van de Via Francigena niet echt geschikt voor wandelen. Vaak te gevaarlijk zelfs. Kom je wel op op onverharde paden dan zijn deze vaak niet onderhouden. Je mag je er een weg doorheen worstelen. Ook onderkomens voor pelgrims kom je op dit stuk praktisch niet tegen. De accomodaties aan de kust zijn vaak erg duur. Ben je met meerdere pelgrims dan kun je de kosten nog delen. Ben je alleen zoals ik dan betaal je relatief gezien zo’n 50% meer. Vorig jaar heb ik de noordelijke helft van de Via Francigena vanaf de grens met Zwitserland tot aan Rome gelopen. Dat stuk is heel anders en zeer zeker de moeite waard. Daar kom je in ieder geval andere pelgrims tegen en zijn er veel meer onderkomens speciaal voor pelgrims. De restuarants in de overnachtingsplaatsen hebben vaak een pelgrimmenu van zo’n 10 euro. Er zijn op deze wereld heel veel wandeltochten en deze zou ik voorlopig maar links laten liggen. Absoluut geen aanrader. En zeker niet in de maanden juli en augustus; veel te heet, te duur en langs de kust teveel zonaanbidders waar je tussen door mag laveren. Ik moet er nog eens over nadenken wat me deze tocht gebracht heeft. Misschien dat het me over een tijdje duidelijk word.....Niets in het leven gebeurd zomaar.

Buongiorno, Ciao!