Dag 16: Postel-Balen Hulsen 26 km, totaal 337 km.

Overnachting: Dhr. en mevr. Boel, Gerststraat 10, Balen (Vrienden op de Fiets). € 20,--.

De abdij vraagt van de gasten dat ze dagelijks aansluiten bij één van de gebedsdiensten. Ik pas me aan aan m'n omgeving en zet de wekker op kwart over zes. Kwart voor zeven zit ik in de abdijkerk. De gebeden, die door de paters worden gezongen, weergalmen prachtig in de oude kerk. Het geeft me rust. Een half uur later ben ik weer op m'n kamer en pak alvast m'n rugzak in. Het ontbijt is om kwart over acht. Net als bij het avondeten nu ook weer veel belangstellende vragen naar mijn wandeltocht. Altijd weer een dankbaar gespreksonderwerp. Na het ontbijt krijg ik van de gastenpater een stempel in m'n pelgrimspaspoort. Op mijn vraag wat ik de abdij verschuldigd ben voor de overnachting antwoordt hij dat de overnachting voor pelgrims gratis. Mocht ik wat willen geven dan kan ik dat deponeren in het daarvoor bestemde kistje. Dat doe ik want ik ben tenslotte geen armlastige pelgrim.

Ik verlaat de abdij en een paar honderd meter verder volgt een afslag de bossen in. Een aardig stel uit Eindhoven, waar ik aan tafel leuke gesprekken mee heb gehad, staan me bij de afslag op te wachten om me uit te zwaaien. Ze maken nog een foto van me en we nemen afscheid.

Standaard voel ik altijd m'n zakken na om te controleren of alles wat er in moet zitten er ook daadwerkelijk nog in zit. Geld check, telefoon check, leesbril check, bankpasje....oeps. Geen bankpasje in één van m'n broekzakken. Ik doe m'n rugzak af en zet m'n speurtocht naar het bankpasje voort. Maar wat ik ook zoek, geen pasje. Misschien toch ergens verloren in de abdij of onderweg. Ik heb gelukkig een reservepasje bij me. Het is even niet anders. Onderwerp verder maar laten rusten.

Een tijdje later krijg ik een telefoontje van Jolanda. Zij is onderweg naar me  toe voor een verrassingsbezoek. Ik vertel haar over mijn pasje dat ik kwijt ben. Misschien dat zij nog even bij de abdij kan informeren of mijn pasje is gevonden. Vooral niet twee keer achter elkaar bellen..... Jolanda zal daarna doorrijden naar Balen, mijn eindbestemming voor vandaag.

De route vandaag loopt kilometers lang langs een kaarsrecht kanaal. Iets voorbij een gehucht moet ik volgens de routebeschrijving rechtsaf slaan. Dat "iets voorbij" moet ik voor mijn gevoel al lang gehad hebben. Ik zet m'n rugzak af en pak het boekje met routekaartjes erbij. Zo te zien moet ik een stuk teruglopen. Alweer een kilometer op de terugweg kom ik erachter dat m'n routebeschrijving niet meer in m'n broekzak zit. Het moet niet gekker worden! Eerst een bankpasje weg en nu ook al een routebeschrijving. Zonder routebeschrijving gaat het niet dus maar weer terug naar waar ik m'n rugzak heb afgezet. Gelukkig ligt daar in de berm m'n plastic mapje met daarin de routebeschrijving. Slordig.... Even later zit ik weer op de route. Iets verderop gaat het weer mis. In een bocht zou ik een bospaadje links moeten nemen. Ik zie er echter twee. Welke moet ik nemen? Een paar ruiters vraag ik naar de weg. Het ligt eraan waar ik moet zijn; in Balen of in Hulsen. Mijn routebeschrijving heeft het over Balen-Hulsen. Zij kennen alleen maar een Balen of een Hulsen maar geen Balen-Hulsen. Ik gok maar op het meest linkerpad. Bij de hoofdweg aangekomen zie ik weer de routetekens staan. Goed gegokt dus. Ondertussen is het flink beginnen te regenen en heb ik m'n regentenue aangetrokken. Een kilometer of 3 verder loop ik een dorp binnen met de naam Balen-Hulsen. Het bestaat dus toch. Jo zou hier ergens moeten zitten te wachten. Ik bel haar. Zij zoekt op het navigatiesysteem van de auto waar ik ergens zit. Groot is m'n verbazing als blijkt dat ik 6 kilometer verderop zit. Balen en Balen-Hulsen (in de volksmond gewoon Hulsen), zijn dus twee verschillende dorpen. Dat was dus even balen in Hulsen-;)).

Jo rijdt naar me toe en we eten wat in een taverne een paar honderd meter verderop. Ze vertelt me dat de paters helaas geen pasje hebben gevonden. Rond half zeven zet Jo me af in Balen in de buurt van m'n overnachtingsadres. Ik neem afscheid van haar en loop het laatste stukje. Een pelgrim die uit een auto stapt voor z'n overnachtingsadres geeft denk ik toch een verkeerd beeld.... Ik kom aan bij een mooie, aan de bosrand gelegen villa. De bewoners zijn Nederlanders die ondertussen al 40 jaar in België wonen. Mooie kamer met eigen badkamer.

Ik "draai" nog een wasje en lig vroeg onder de wol.