Dag 22: Enines-Namen 30 km, totaal 494 km.

Overnachting: Annemarie Bombaerts, Avenue Arthur Procès 21, Namen (Chaîne d'Accueil des Pèlerins). € 10,--.

Half negen zit ik samen met Peter en Christiane aan het ontbijt. Ze vragen of ik nog last heb gehad van het heftige onweer. Tegen een uur of twee 's nachts is het flink tekeer gegaan. Het onweer zat hier vlak boven. Ik heb daar niets van meegekregen dus dan moet ik wel goed geslapen hebben. De paadjes door de weilanden om weer op de route te komen zijn onbegaanbaar. Peter biedt aan om me met de auto weer op het eindpunt van gisteren af te zetten. Daar maak ik graag gebruik van.

Ik vraag wat ik hen verschuldigd ben voor het diner, de overnachting en het ontbijt. "Het tarief van 'de vrienden van de pelgrim' en dat is tien euro" zegt Peter. Ik geef aan dat ik dat eigenlijk veel te weinig vind. "Je hebt gewoon mee gegeten en we willen niet meer". Ik blijf dit toch zo lastig vinden. Ontvangen kan ik nog steeds moeilijk en daarom probeer ik dat letterlijk af te kopen door geld te geven. Ik moet daar mee ophouden! Het leven doet de afgelopen weken keer op keer een poging om me te leren ontvangen. Onvoorwaardelijk ontvangen wat die ander mij wil geven. Als ik steeds maar weer iets terug wil geven dan geeft dat die ander het gevoel dat er niets is gegeven. Dan wordt het een soort ruilhandel. "Ontvang, ontvang, ontvang!" roept het leven. Wat trouwens iets anders is dan nemen.....

Ik neem afscheid van Christiane en gooi m'n rugzak achterin de auto van Peter. Na een korte rit sta ik weer op de route. Vandaag naar Namur (=Namen). Ik volg een fietsroute die de bedding van een voormalige spoorlijn volgt. Een eentonig rechttoe rechtaan betonnen pad. Wel overal groen om me heen. Met het weer van de afgelopen dagen is het hier beter lopen dan op de modderige, glibberige bospaadjes. "Elk nadeel heb z'n voordeel" zou Cruijff hebben gezegd. 

Het is zaterdag en naast veel hardlopers is het pad ook favoriet bij de wegterroristen van deze moderne tijd; wielrenners. Je kent ze vast wel. Oudere mannen met een te hoog testosterongehalte die zich zonodig nog moeten bewijzen. Ze komen altijd in groepen en gebruiken de gehele breedte van de weg. Blik op oneindig en racen maar. Ik ben gestopt met groeten want ze groeten sowieso niet terug. Kost teveel extra energie. Die stoppen ze liever in het jakkeren. De kopman signaleert een ongewenst object op de weg. Een man met een rugzak, wat doet die hier!  "Rechts, rechts, rechts"  (op z'n Frans dan) wordt er naar achteren geschreeuwd. Maar hopen dat de boodschap aankomt.... Ik ben een keer heel licht geschampt en kreeg in het Frans wat nare verwensingen naar m'n hoofd geslingerd. Nu probeer ik de veiligheid van de berm maar op te zoeken als ik een stel van die idioten op me af zie stormen. De meesten kunnen na afloop van de race perfect het torso van hun voorganger beschrijven. De rest van hun omgeving kunnen ze onmogelijk in zich hebben opgenomen. Wielrenners en wandelaars het zullen nooit vrienden worden. Zo, en dat wilde ik even gezegd hebben....

Tegen zessen kom ik aan bij Annemarie. Annemarie krijgt vanavond bezoek van een vriendin en ze laat aan mij over of ik gezamenlijk met hen wil mee eten of dat ik toch liever een hapje in de stad ga eten. De vriendin kan alleen maar Frans dus dat gaat lastig worden voor mij. Ik opteer voor een hapje in de stad. Ook wel eens lekker om weer alleen te eten.