Dag 56: St. Leger sous Beuvray-Larochemillay 25 km, totaal 1.205 km.

Overnachting; Gîte d'étappe communal, Larochemillay. € 15,--.

Mevrouw Corneloup heeft de tafel al gedekt als wij beneden komen. Ze loopt nog rond in haar ochtendjas. We ontbijten met z'n drieën. Ze vraagt hoe het met m'n been is gesteld. Gisteren heb ik van haar een zakje met ijs gekregen om te koelen. De zwelling is nagenoeg verdwenen. Ze is benieuwd naar onze reis. Hoe we elkaar ontmoet hebben, of we getrouwd zijn, kinderen hebben etc.

Haar man is zes jaar geleden overleden aan de gevolgen van een hartinfarct. Zijn, en ook haar leven, stond in het teken van de muziek. Hij was dirigent van een groot koor en componeerde zijn eigen koralen. Een aantal daarvan zijn opgenomen en uitgebracht op cd. Ze zet één van haar favoriete cd's op. Omdat het vierstemmig is, is de tekst moeilijk te volgen. Zin voor zin spreekt ze voor ons de gezongen tekst uit. Bij het derde nummer lukt haar dat door emoties niet meer. Er komen teveel dierbare herinneringen bij haar naar boven. De muziek van haar overleden man maakt het gemis voelbaar. Ze vertelt met glans in haar ogen over de prachtige optredens die haar man samen met zijn koor heeft gegeven in Parijs. Daarna zet ze muziek van Bach op. Haar lieve gezicht straalt. Zij is de oma die ik graag gehad zou willen hebben. Ik zou haar zo mee willen nemen.... Aan mijn eigen oma, de moeder van m'n vader, heb ik geen warme gevoelens overgehouden. Het was een door het leven geharde vrouw. Haar man, mijn opa, overleed al op jonge leeftijd. Ze was op dat moment zwanger van haar zesde kind. Op jonge leeftijd kwam ze er helemaal alleen voor te staan. Ze zal ongetwijfeld van me gehouden hebben alleen wist ze dat niet te uiten. Neem ik haar dat kwalijk? Nee, absoluut niet! Het 'harde leven' heeft haar gevormd en heeft het vermogen om liefde te uiten beschadigd.

Mevrouw Corneloup staat erop dat we nog één stuk moeten beluisteren; 'de Moonligt Sonate' van Beethoven. Het stuk wat ikzelf thuis ettelijke malen heb gespeeld op mijn 'Bosi'. De melancholieke, vragende, bijna smekende tonen snijden dwars door me heen. Dit wordt me teveel. Ik ga een gevecht aan met heftige emoties die ik uiteindelijk verlies. Ontroerd loop ik weg van tafel. De gevoelige kant van mezelf ligt tijdens deze reis erg aan de oppervlak. De ratio probeert keer op keer de gevoelskant te onderdrukken maar dat gevecht verlies ik elke keer. Gevoel is vele malen krachtiger dan het rationele in een mens. Gelukkig wel! Terug aan tafel legt mevrouw Corneloup een hand op m'n arm. Ze begrijpt me. We nemen afscheid van dit lieve omaatje.

Bij de poort moet ik ook afscheid nemen van m'n loopmaatje Roger. We kussen elkaar zoals ze dat hier in Frankrijk gewend zijn. Beiden draaien we ons geëmotioneerd snel om en lopen, zonder verder om te kijken, weg. Ieder een andere kant op. Levens die voor een kort moment even intensief samen zijn geweest gaan weer ieder hun eigen weg.  Lastig om weer afscheid te moeten nemen van iets wat goed voelt. Maar zo werkt dat nou eenmaal. Hechten en onthechten.

Met m'n ziel onder m'n arm loop ik op m'n gps naar het zes kilometer verderop gelegen Glux-en-Glenne om de GR 13 weer op te pakken. In het dorp is een foto tentoonstelling in de kerk die ik ga bewonderen. Het plaatselijke restaurant serveert een 'menu du jour' van twaalf tot twee. Het is pas kwart over elf. Toch duik ik neer op het terras. Ik heb geen idee of ik vanavond ergens wat kan eten dus pak ik elke gelegenheid onderweg om wat te eten. Het hoofdgerecht is een heerlijke 'boeuf bourguignon', rundvlees gestoofd in rode bourgogne-wijn. Heerlijk! Natuurlijk moet daar een bijpassende rode wijn bij gedronken worden. Die loop ik wel er wel weer uit.

Net buiten het dorp staan twee Nederlandse vrouwen op een kaart te staren. Ze zijn op vakantie in de Morvan en lopen vandaag een zelf uitgestippelde route. Ze lopen een stuk met me mee. Gezellig! Na een uurtje loop ik weer alleen door deze prachtige natuur. Het leven is goed voor me. Op momenten als deze besef ik dat echt. Geen dagelijkse sleur die verdoving geeft aan het gevoel van 'er zijn'. De sleur die het leven eentonig kan maken. Ik besef me ook dat ik een bevoorrecht mens ben. Niet iedereen is het gegeven om een maand of vier te gaan reizen.

Bij de gite aangekomen bel ik het mobiele nummer van de beheerder. De deur achterom is open. Voor mij is slaapzaal zes gereserveerd. Een zaaltje met zes bedden. Ik ben de enige op deze slaapzaal dus uitzoeken maar.

Er is in dit gehucht zelfs een klein restaurantje dus voor de tweede keer vandaag een warme maaltijd. En....een paar koude blonde Leffe biertjes. Het leven is prachtig!