Dag 77: La Roche-Aumont Aubrac 24 km, totaal 1.684 km.

Overnachting; Gîte Chemin Faisant, € 20,-- (incl. ontbijt).

Frederic en ik lopen vandaag samen op. In een dorpje houden we pauze. Ik haal aan de bar van een restaurant koffie en als ik weer naar buiten loop staan de twee Fransen (Laurent en Christophe) die ik een paar dagen geleden ontmoet heb op de camping, te praten met Frederic. Ze begroeten me enthousiast. Leuk om ze weer te omtmoeten. Na de koffie lopen we met z'n vieren verder.

Onderweg krijg ik een berichtje binnen van Stephanie. Ze heeft 'de Bron' gevraagd om een tweede loopstok en die heeft ze ontvangen. Wonderbaarlijk!

In de middag zien we zo'n honderd meter voor ons uit een vrouw in haar eentje lopen. We lopen met z'n vieren naast elkaar en iemand van ons maakt de opmerking dat het lijkt alsof er voor ons een prinsesje loopt en dat wij de bewakers zijn. Uiteraard kunnen wij het als mannen ook niet nalaten nog wat 'mannengrappen' te maken over 'ons prinsesje'. Langzaam maar zeker halen we haar in. We maken een praatje met haar. Ze komt uit Duitsland, heet Anke en is haar reis begonnen in Le Puy en Velay. In het dagelijkse leven is ze lerares Frans. Die taal beheerst ze dan ook perfect. Omwille van mij wordt er besloten dat de voertaal Engels blijft. Anke sluit zich bij ons aan en zo bestaat onze familie nu uit vijf leden. Onderling hebben we een goeie klik. Een erg gemoedelijke sfeer.

In Aumont-Aubrac zoeken we onze gîte op. Op de bovenste verdieping zijn er drie twee persoons slaapkamers. Voor een gîte vrij luxe. Meestal zijn het toch kamers met minimaal zes bedden. Uiteraard lessen we onze dorst op het terras van de plaatselijke kroeg. Op weg naar de supermarkt komt mij een vreemd uitziende man tegemoet lopen. Het is een kleine, magere man met een aziatisch uiterlijk. Hij draagt een klein vlinderdasje en zijn koele blik staart in het oneindige. Een intrigerende verschijning. Het lijkt alsof hij niet van deze planeet is.

In het restaurant van het tegenover de gite gelegen hotel bestellen we een 'plat du jour'. In deze streek is het gerecht 'Aligot' een specialiteit. Aardappelpuree met kaas. Heel veel kaas.... Erg lekker, maar ook erg machtig. In de setting van het toeristische, ietwat chique restaurant vallen we als pelgrims een beetje uit de toon. Zo voelen we dat ook. Na het eten nog een afzakkertje, ons 'dessert'. Uit m'n ooghoeken zie ik de vreemd uitziende man in een lijzig tempo langs het terras lopen. Op weg naar, zo lijkt het, nergens. Vreemd.

'S avonds ontvang ik een berichtje van m'n jongste zusje Bertha dat Marijke, de schoonmoeder van m'n broertje donderdag aan de gevolgen van alvleesklierkanker is overleden. Het raakt me diep. Ze volgde mijn reis via de blog en reageerde vaak. Ook tijdens de wereldreis van Jolanda en mij was zij altijd één van de weinigen die iets terugschreef. Alhoewel ik haar weinig zag en sprak heeft dat toch een band geschapen. Via whatsapp heb ik tijdens mijn reis een paar keer contact met haar gehad. Op de één of andere manier moest ik onderweg vaak aan haar denken. De dapperheid waarmee ze de stijd aanging met het monster 'kanker' en haar blijvende positieve instelling maakte veel indruk op me. 30 juni heb ik voor het laatst contact met haar gehad. Ze sloot haar bericht af met de woorden: "We hopen er het beste van! Wij wensen je een hele mooie Camino en je weet het Carpe Diem!!!" Ineens moet ik weer terugdenken aan gisteren toen ik 's ochtends bijna van m'n sokken werd geblazen door een extreem sterke windvlaag. Alles om me heen bleef bewegingsloos. Geen blad aan de boom bewoog. Een vreemde ervaring. Zou dit een teken van bovenaf zijn geweest? Een laatste 'Buen Camino'? Ik weet het niet, maar begin het bijna te geloven. Uit respect voor haar leven en haar dappere strijd neem ik twee minuten stilte in acht. Mijn afscheid op afstand.

CARPE DIEM ('pluk de dag')