Dag 83: Conques-Decazeville 22 km, totaal 1.826 km.

Overnachting; Ecogîte Le Minseur Paysan. € 30,-- (incl ontbijt).

Om half acht 's ochtends klauteren we van de camping omhoog naar Conques. We hebben het hele dorp voor onszelf. Nog geen toerist te bekennen. Vanuit de abdijkerk klinkt gezang. Het ochtendgebed is net begonnen. De rust die ervanuit gaat laten we over ons heen komen. Gebroederlijk staan onze rugzakken tegen een pilaar bij de ingang van de kerk (zie foto). Ik wil nog steeds niet denken aan afscheid nemen, het moment zo lang mogelijk uitstellen.

Na het ochtendgebed genieten we van een heerlijk ontbijt in het tegenover de abdijkerk gelegen restaurant. Na het ontbijt loop ik in twintig minuten naar een prachtig hoog gelegen uitzichtspunt. Laurent en Christophe houden het voor gezien. Ik maak vanaf het uitzichtspunt een aantal foto's van het pittoreske Conques (zie foto), en loop weer terug. Laurent en Christophe hebben ondertussen gezelschap gekregen van de rest van onze pelgrimfamile; Anke en Josephiene. Ze zitten op het terras van het restaurant. Josephiene hebben we een aantal dagen niet gezien. Ze heeft een paar dagen alleen gelopen. In Conques heeft ze een Israëlisch meisje ontmoet waarmee ze de komende dagen optrekt. Ik loop nog een keer de abdijkerk in. Nog even de sfeer proeven. Als ik de abdijkerk uitkom zit daar op het muurtje..... Jawel, Sebastian. Hij heeft gisteren overnacht op een boerencamping zo'n acht kilometer voor Conques. We kletsen even bij. En ineens staan Laurent en Christophe voor me om afscheid te nemen. Elkaar even stevig omarmen en, zoals de Fransen gewend zijn, kussen. Ze draaien zich snel om en lopen weg. Waarschijnlijk zijn ze net zo geëmotioneerd als ik. Afscheid nemen van deze prachtige mensen doet pijn. Maar ik ben blij en dankbaar dat ik ze heb ontmoet. Ook Anke gaat vandaag de camino verlaten. We halen nog een paar mooie herinneringen op en daarna neem ik ook afscheid van haar. Josephiene zal ik onderweg nog wel een paar keer tegenkomen dus wij wensen elkaar een 'bon camino'.

Ik vraag Sebastian naar zijn plannen voor vandaag. Op zo'n vijftien kilometer lopen zit een camping waar je kunt overnachten in een yourt. Dit is een ronde tent afkomstig uit Mongolië. Daarvoor moet je dan wel een variant op de gebruikelijke route volgen. Deze is slechts een paar kilometer langer dan de normale Compostella route. Voordeel van een variant is ook dat het vaak veel minder druk is. Hij gaat erover nadenken en misschien dat we elkaar daar treffen.

Het is al elf uur als ik van start ga en het dal uitklim. Ik moet weer wennen om alleen te lopen. Echt genieten doe ik nog niet. Mijn gevoel zit nog teveel bij m'n pelgrimvrienden. Na drie uur lopen kom ik aan bij de yourt camping. Op de parkeerplaats veel auto's. Een vrouw is net bezig de gemeenschappelijke ruimte schoon te maken. Ik vraag haar of er nog een plaats vrij is. Nee, helaas alles is volgeboekt. Voor een plek moet je minimaal twee weken van tevoren reserveren. En een tent opzetten? Nee, dat is ook niet mogelijk. Tja, dan maar verder lopen.

De volgende kilometers loop ik in een bos met notenbomen. De helft van de bomen is aan het afsterven. Ook een boom heeft een eindigheid. Ik mis iets in dit bos maar weet niet wat. Na een paar kilometer weet ik het; de vogels. Ik hoor en zie geen enkele vogel. De bedompte, sombere sfeer geeft voeding aan mijn weemoedige gevoelens. Het missen van m'n vrienden. Pas na vijf kilometer komt er een eind aan het bos en loop ik een gehuchtje in.

Iets verderop zie ik mensen voor een huis onder een parasol zitten. Als ik dichterbij kom wordt ik vriendelijk begroet door de eigenaar van het huis. Hij is een ex-pelgrim en ontvangt voor z'n huis pelgrims met eten, koffie etc. Er zitten vijf pelgrims rond een hoge tafel. Allemaal Fransen. De eigenaar schenkt me gelijk een zelfgebrouwen rode wijn in. Even later zet hij me een tomatensalade met stokbrood voor. Of ik daarna nog koffie wil? Ja, graag. Dat serveert hij met eigengemaakte kersencake. Kosten? Een vrijwillige bijdrage in een houten kistje. Prachtig dat dit bestaat. Hij is er trots op dat er een Nederlander bij hem langs komt die vanuit Nederland tot hier is komen lopen. Hij vraagt me om mijn naam, land en vertrekdatum te noteren in een gastenboek. Als ik weer vertrek zingen ze me met z'n allen het Franse camino lied toe. Ultreia! M'n sombere gevoel wordt overspoeld door een vloedgolf van warmte. Weer een prachtig parelmomentje. Een dag met verschillende emoties.

De lucht ziet er dreigend uit als ik vlak voor Decazeville een gîte tegen kom waar nog plaats is in een tweepersoons kamer. Wel wat duurder dan wat ik gewend ben maar ook een stuk luxer. Doe eens gek! Een uur later komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Gelukkig zit ik niet in een tentje vannacht.