Zondag 20 augustus, Robbio-Tromello 30 km, totaal 227 km.

De klok doet vanaf zes uur vanochtend weer dienst en ramt er dus weer op los. Mooi, dan ga ik er ook gelijk maar uit. Slapen lukt toch niet meer met dit geweld. Als ik m'n rugzak heb ingepakt fluister ik de ontwakende pelgrims een 'buon camino' toe en vertrek. Het is kwart voor zeven maar de koffiebar is al open. Mooi, eerst maar eens een 'latte machiato'. Tot half tien blijft het lekker loopweer. Daarna gaat het met de temperatuur als een raket omhoog. Vandaag weer ruim boven de dertig graden. Nog steeds loop ik tussen de rijstvelden. Soms kilometerslang is er geen boom te bekennen. Ik hoop maar dat ik het binnenkort een keer gehad heb. Het is de eentonigheid ten top. 

Na een vermoeiende lange tocht loop ik rond vier uur Tromella binnen. Hier zou ergens een onderkomen moeten zitten van één of andere parochie. Het is zondag dus dat zal wel een probleem worden. Ik ben moe en wil het liefst even een uurtje op bed liggen. In de buurt van het centrum komt er een oudere man op een, in de kleuren van de Italiaanse vlag geschilderde fiets de hoek om. Als hij me ziet komt hij enthousiast op me af, geeft me een hand en vraagt of ik een stempel wil voor in m'n paspoort. Tuurlijk, altijd. Ik loop met hem mee en informeer maar eens voorzichtig of het mogelijk is om hier ergens te overnachten. Geen probleem! Hij gaat de sleutel halen van het onderkomen (weer een 'donativo') en 10 minuten later lig ik languit op bed. Ik kreeg zelfs nog een flesje koel water van de man. Ik ben de enige vannacht en heb het rijk voor me alleen. Eindelijk weer eens wat privacy. Dank je wel Leven!