Zaterdag 19 augustus, Vercelli-Robbio 19 km, totaal 197 km.

Samen met drie vrijwilligers van de ostello en een Italiaans stel (ook pelgrims) nuttig ik het ontbijt. De sfeer is uitstekend. Na het ontbijt ga ik op weg. In de stad is het voor dit tijdstip al erg warm. Dit komt niet zozeer direct door de zon maar meer van de opgeslagen warmte die wordt afgegeven door gebouwen en bestrating. De stad is verzadigd van warmte. Buiten de stad wordt het behaaglijker. De eentonigheid van de rijstvelden wordt zo nu en dan onderbroken door zo hier en daar wat bossages. Links en rechts van het pad, dat dwars door de rijstvelden loopt, hoor ik geplop van kikkers die zich uit de voeten, of beter poten, maken en in het water van de rijstvelden springen. De kikkers zijn vrij klein van formaat maar supersnel. Daarbij vergeleken zijn onze Nederlandse kikkers zo traag als dikke stront door een theezeefje (lees: vrij traag...). Met al die vreetgrage reigers moeten ze ook wel snel zijn. Waarschijnlijk zijn ze hier in snelheid geëvolueerd om te kunnen overleven. Darwin zou er vast een mooie theorie over hebben. Door de eentonigheid van het landschap betrap ik mezelf erop dat ik soms in gedachten verzonken ben, weg van het Nu. Als ik weer uit gepeins ontwaak lijkt het net alsof de film niet verder is gedraaid. De wereld om me heen ziet er nog net zo uit als voor een tijdje geleden. Heb ik überhaupt wel gelopen?

In Robbio ga ik op zoek naar het 'ostello comunale', een gemeentelijke herberg. Op het aangegeven adres is alles donker en de deur zit op slot. Ik probeer te bellen maar helaas heeft mijn gids niet het juiste telefoonnummer vermeld. Het telefoonnummer dat ik bel bestaat niet. Ik ga te rade in de bar tegenover het ostello. Daar is de bediening zo vriendelijk om de beheerder te bellen. 10 minuten later arriveert er een vrouw op een fiets die me toegang geeft en een half uur later arriveert ook het Italiaanse stel waarmee ik vanochtend in Vercelli aan het ontbijt zat. Ik ben lekker op tijd gearriveerd vandaag dus voldoende tijd om te relaxen. M'n hazeslaapje wordt echter wreed onderbroken door de kerkklok die vier uur slaat. Ik zit bijna rechtop in m'n bed van schrik. Het lijkt wel alsof de klok hier op de kamer staat. Dan hebben ze hier ook nog de gewoonte om voor doven en slechtzienden het uur na vijf minuten nogmaals te laten weerklinken. Dat wordt wat vannacht. Oordoppen zijn niet tegen dit geweld opgewassen.

Op een terras in het dorp drink ik samen met het Italiaans stel een Aperol Spritz. Er stoppen op het plein voor het terras een paar pelgrims op de fiets. Zo te zien zijn ze op zoek naar accomodatie. Het Italiaans stel spreekt hen aan en geeft aan dat er nog voldoende plaats is in de ostello en dat ze wel met ons mee naar binnen kunnen. We besluiten om met z'n vijven eerst naar een pizzeria te gaan. Tja, en dat werd wel erg gezellig. Mooi om zo maar spontaan allerlei mensen op je pad tegen te komen.'S nachts word ik niet wakker van de klok, die hebben ze tot zes uur 's ochtends op non-actief gezet. Wel word ik wakker van het Italiaans stel dat op de fiets is. Ze liggen samen in een eenpersoonsbed flink te hijgen. En dat komt vast niet van de lange fietstocht van vandaag. Ik had ze eigenlijk best een glaasje water kunnen aanbieden.....