Dag 113: Markina Xemein- Monesteria de Zenarruza 10 km, totaal 2.561 km.

Overnachting; Klooster Zenarruza. € Donativo.

Na een kleine twee uur lopen kom ik aan bij een prachtig klooster. In de kloosterkerk zijn zes oude monniken net aan één van de vele dagelijkse gebedsdiensten begonnen. De afgelopen weken heb ik dagelijks lange trajecten afgelegd bij tropische temperaturen. Ik kan merken dat m'n lijf wat rust wil. Het verstand zou het liefst doorwillen. Ik besluit naar m'n lijf te luisteren en op deze mooie plek te blijven. De bijbehorende pelgrimsherberg opent zijn deuren pas om drie uur in de middag. In de tuin van het klooster werk ik die dag een flinke achterstand van m'n blog weg. Zo nu en dan woon ik een korte gebedsdienst bij in de oude kloosterkerk.

Om drie uur komt er een oude monnik met strohoed de herberg openen. Een stempel in het paspoort en het verzoek iets te doneren in het rieten mandje wat hij voor m'n neus houdt. Ik denk dat er in het verleden teveel misbruik is gemaakt van de 'vrijwillige bijdrage'. Normaal staat er ergens een kistje met een gleuf om geld in te doen. Het is te gemakkelijk om helemaal niets te geven. Er is totaal geen controle op. Door de pelgrim het mandje voor te houden met de vraag nu iets te doneren is niets geven er niet meer bij.

Iets over drieën komen er twee Nederlanders binnen. Ron en zijn moeder. Ron heeft na een moeilijke periode in zijn leven besloten om een maand of drie te gaan wandelen. Ondertussen is dat tien maanden geworden. Z'n moeder miste hem en besloot om een twee weken met hem mee te wandelen. Ron noemt dat zijn 'vakantie'. Hij moet verplicht flink wat gas terugnemen. Zijn moeder van bijna 65 heeft het moeilijk op de zware Camino del Norte. Ze lopen dagelijks maar een kilometer of tien. Soms ook nemen ze  gedeeltelijk op een route de bus.

Niet veel later komt ook Joey binnen. Ook hij heeft besloten het vandaag rustig aan te doen. Hij twijfelt of hij zal blijven. Hij vraagt de monnink of hij kan werken voor de donativo. Even later is hij met een motorgrasmaaier het grasveld rondom het klooster aan het maaien.

Er komen steeds meer pelgrims binnen. Met één ervan; Dakmar heb ik een leuk gesprek. Zij is een Duitse van rond de vijftig. Haar huwelijk zit al een aantal jaren niet helemaal lekker. Zij heeft besloten om een time-out te nemen. Ze heeft tijdelijk een flatje gehuurd en ingericht. Voordat ze daar intrekt heeft ze besloten eerst een aantal weken op de camino door te brengen. Ze ziet in de camino een parallel met haar leven. Het blijft maar op en neer gaan. Elke keer als ze in haar leven de zware tocht omhoog weer heeft volbracht wordt ze weer teruggeworpen in het diepe en begint de tocht omhoog weer opnieuw. Ze is daar helemaal klaar mee.

We halen kloosterbier in de kiosk van het klooster en het wordt al gauw erg gezellig... 'S avonds wordt er een megapan pasta op tafel gezet. Goeie brandstof voor de spieren. De pan gaat schoon leeg.

Het was een heerlijke ontspannen dag!