Dag 114 t/m 116: Monesteria de Zenarruza-Bilbao 48 km, totaal 2.609 km.

4 sept. Dag 114: Monesteria de Zenarruza-Gernika 17 km, totaal 2.578 km. Overnachting; Wildkamperen. € 0,00

Iets na de middag drink ik een bak koffie met tapas op een leuk dorpspleintje. Vanaf hier is het nog ongeveer drie kwartier lopen naar het eindpunt van deze route; Gernika. Ik wil net weer verder gaan of Dakmar, de Duitse vrouw, komt het plein oplopen en vraagt of ik een biertje met haar wil drinken. Tja die Duitsers beginnen al vroeg aan de alcohol.... Het is warm en veel loop ik vandaag niet meer dus ach ja, waarom niet. Dakmar wil nog een kilometer of tien verder lopen vandaag. We kletsen wat en even later komt ook Joey ons gezelschap houden. Nog maar een biertje... We lopen daarna met z'n drieën verder naar Gernika. Dakmar besluit om toch maar niet verder te lopen vandaag. We gaan in Gernika op zoek naar de pelgrimsherberg. Daar is het erg druk. Weer zo'n mega-snurkhol waarbij je hutjemutje met z'n dertigen op een slaapzaal ligt. We hebben daar geen zin in en besluiten om eerst wat te gaan eten. Daarna zien we wel verder. Tijdens het eten ontstaat het idee om met z'n drieën te gaan wildkamperen. Voor Dakmar de eerste keer. We halen wat te eten en te drinken en lopen nog een uurtje voordat we de stad uit zijn en een geschikte plek hebben gevonden. We hebben een mooi uitzicht over de stad. Als het begint te schemeren zet ik m'n tent op. Joey en Dakmar slapen vannacht op een zeil in de open lucht. Tegen tienen zoek ik m'n tent op. Als ik m'n mail check zit er een bericht van Carole tussen. Tijdens haar laatste week op de camino zat ze te dubben of ze toch ook niet de Camino del Norte erachter aan zou doen. Ze bericht me dat ze maandag 5 september, morgen dus, de Camino del Norte start in Irun,
de plaats waar we een week geleden afscheid hebben genomen. Ik had graag samen met haar willen lopen maar ik lig een week voor op haar. Uit de gein mail ik haar dat ze de camino gewoon moet beginnen in Bilbao, de stad waar ik morgen of overmorgen hoop aan te komen. Ze wil toch graag de hele camino lopen en niet een stuk overslaan. De kans dat we elkaar voor Santiago nog ontmoeten is klein. 

5 sept. Dag 115: Gernika-Bilbao 31 km, totaal 2.609 km. Overnachting; Pension Bilbao. € 75,--  

Ik word deze ochtend wakker met een somber gevoel. Sinds gisteren realiseer ik me dat ik bezig ben met de laatste weken van m'n tocht. Ik voel me goed, me gelukkig op de camino. Iets wat goed is wil je vasthouden. Maar ik kan niet de rest van m'n leven op de camino doorbrengen. Daar is de camino ook niet voor bedoeld. De camino is een korte leerschool. Mooie ontmoetingen met anderen en vooral met mezelf. Ervaren dat je gelukkig kunt zijn met heel weinig. Materiële zaken zijn totaal niet van belang voor geluk. Het wekt de indruk van geluk maar het is het niet. Materieel geluk is schijngeluk. Ik geef aan bij Joey en Dakmar dat ik vandaag niet lekker in m'n vel zit en daarom even alleen wil zijn. Geen probleem. Ergens onderweg pak ik op een T-splitsing de afslag richting een herberg in de hoop daar een bak koffie te kunnen scoren. Na een kwartier kom ik aan bij de herberg maar deze is helaas gesloten. Dus maar weer terug. Rond de middag kom ik eindelijk in een klein dorpje een barretje tegen. Dakmar en Joey zitten ook op het terras. Ze willen vandaag doorlopen naar Bilbao. Ik had me voorgenomen in dit dorp een overnachtingsplek te zoeken. M'n somberheid ontneemt me de lust om verder te lopen. Dakmar en Joey praten op me in. Ze vragen of ik verder met hen wil oplopen naar Bilbao. Dat is beter dan in m'n uppie in een lelijke randgemeente van Bilbao te blijven. Ik ga overstag. De rest van de route naar Bilbao loopt langs een drukke provinciale weg met overal om ons heen oerlelijke bedrijfsgebouwen. Dit is het lelijkste stuk van de camino sinds ik uit Nederland ben vertrokken. Het laatste stuk wordt het flink klimmen. Het is al zes uur als we bezweet en moe aankomen in het centrum van Bilbao. We besluiten om onszelf te belonen en boeken via booking.com een driepersoonskamer in een pension. Voor Joey is dat veel te duur en Dakmar en ik betalen ieder wat meer zodat Joey maar vijftien euro hoeft te betalen. Heerlijk die luxe van een hotelkamer! In de stad wassen we al onze kleding in een wasserette. Alles ruikt weer lekker fris. Bij een afhaalpizzeria bestellen we twee normale pizza's en één pizza met een doorsnee van 50 centimeter. Ik krijg een berichtje binnen van Carole dat ze die middag in Irun de camino weer heeft opgepakt. 
De volgende dag blijf ik een dagje in Bilbao. Joey en Dakmar trekken verder.