Di 11 sept Otranto-Castro di Lecce 24 km, totaal 841 km.

Overnachting: Alba Chiara 20,00. 

Ik krijg ‘s ochtends zelfs nog een ontbijtje met een sterke espresso van Antonella. Daarna ben ik ook gelijk wakker. Haar kat Tara ligt ondertussen op m’n bed te slapen. Als ik zo’n kat zo heerlijk opgerold en ontspannen zie liggen dwalen mijn gedachten altijd weer af naar Tommy, een ontzettend lieve aanhankelijke kat die maar liefst 18 jaar oud is geworden. Wat deed het pijn om het beestje uiteindelijk te moeten laten inslapen. Elke keer als ik een kat zie denk ik ook gelijk weer met weemoed terug aan mijn lieve ‘Tommus’, zoals ik hem liefkozend noemde. Elke ochtend zat hij op de stoelleuning naast me. Ik hoefde hem maar aan te kijken of hij knipperde met zijn oogjes als groet waarna hij zijn kopje zacht tegen m’n gezicht vleide. Beesten zijn in hun liefde onvoorwaardelijk. Bij het onderweg zien van een kat komt nog steeds dat gemis naar boven. Antonella is ook erg begaan met de natuur. Het gebruik van gif in de landbouw ziet ze als één van de grootste problemen. Ze heeft zo haar adresjes waar ze onbespoten groente kan kopen. Het probleem met de bacterie die langzaam maar zeker al die prachtige oude olijfbomen veld komt volgens haar door het gebruik van gif. De bacterie was er van nature altijd al. Deze werd echter in toom gehouden door het natuurlijk afweermechanisme van de olijfboom. Alleen ongezonde bomen met onvoldoende weerstand vielen ten prooi aan de bacterie. Biologen hebben sterke aanwijzingen dat juist door het gebruik van gif er een genetische wijziging heeft plaatsgevonden waardoor de bacterie resistent is geworden voor de natuurlijke afweerstoffen van de bomen. Uiteindelijk heeft de mens dit probleem dus zelf veroorzaakt. Er begint in Italië nu eindelijk een roep te ontstaan om het gebruik van gistoffen uit te bannen. Ik ben blij om te horen dat er toch ook nog mensen zijn die net als ik en Antonella zich zorgen maken om het milieu. Ik bedank Antonella voor haar goede zorgen en krijg als afscheid een dikke knuffel. Onderweg is het landschap licht glooiend en zo nu en dan vang ik een glimp op van de zee. Ook nu weer kom ik door mooie pittoreske dorpjes. M’n overnachtingsadres ligt in een dorpje aan zee zo’n twintig minuten lopen van de Via Francigena. Het was in dit gebied de goedkoopste optie. Slechts 20 euro. Voor dat geld waren mijn verwachtingen niet hoog gespannen. Maar de werkelijkheid was een totaal andere. Ik kreeg de beschikking over een prachtig huis met alles erop en eraan in het centrum van het dorp. Het interieur ziet er gloednieuw uit. De supermarkt zit slechts 20 meter verderop. Ik heb voor de zekerheid nog een keer m’n creditcardrekening gechecked. Het was echt maar 20 euro. Vanavond geen pizza of restaurantpasta maar ik ga lekker voor mezelf koken. Een luxe keuken staat tot mijn beschikking. Een flesje wijn erbij. Wie doet me wat. Wel vooraf natuurlijk rond zeven uur even naar de centrale piazza. Dat hoort er hier bij in het zuiden van Italië. Een overdag dood plein is dan ineens vol levendigheid en sfeer. Ik ben van die momenten gaan houden. De zon gaat betoverend onder en geeft de kustlijn een zijdezachte glans. Na deze pracht wordt het tijd om te gaan kokkerellen.