Maandag 4 september, Ponte A Coppiano-Gambassi Terme 39 km, totaal 670 km.

Het is koud buiten. Het graspad langs de rivier is vochtig van de dauw. Boven de rivier hangt een deken van mist. De omgeving waar ik doorheen wandel is prachtig. De opkomende zon geeft het landschap een mooie goudgele gloed.

In het eerstvolgende dorp doe ik wat inkopen voor de lunch. Ik kom langs een kleine groentenwinkel en ga naar binnen om wat fruit te kopen. Het fruit ziet er prachtig uit. De kistjes, die schuin in de schappen staan, zijn allemaal netjes afgevuld. De groenteboer en zijn vrouw dragen beiden rubberen handschoenen. De passie die deze mensen voor hun vak hebben straalt er vanaf. Ik pak een perzik, een nectarine en een appel (zonder handschoenen....) en leg dat op de toonbank om af te rekenen. De groenteboer stopt alles in één plastic tasje, geeft de tas aan mij en wenst me een 'buon camino'. Ik ben helemaal overrompeld en pak wat geld om  te betalen. Maar nee dat is niet de bedoeling. De vrouw van de groenteboer maakt me duidelijk dat ze vorig jaar naar Santiago zijn gewandeld. Haar ogen vertellen me wat een prachtige ervaring dat moet zijn geweest. Met haar hand op haar hart vertelt ze hoe bijzonder dat is geweest. Ik bedank deze lieve mensen, loop de zaak uit en zet gauw m'n zonnebril op. De buitenwereld hoeft mijn ontroering niet te zien. Dit mooie moment raakt me diep. Een gift van de camino, het Leven.

Een dorp verderop loop ik Antonio achterop. Onderweg is hij me ergens gepasseerd want ik ben toch echt als eerste vertrokken. We drinken een cappuccino en lopen daarna samen verder. De omgeving is adembenemend. Dit is Toscane zoals ik het van de foto's ken, alleen dan nog indringender. Wat een voorrecht om in dit schilderij te mogen lopen. Om bij de eerstvolgende ostello te komen moeten we vandaag een afstand van 40 kilometer overbruggen. Eigenlijk net wat teveel. We zien wel. Als we te moe worden kunnen we altijd onderweg nog ons tentje opzetten. Uiteindelijk worden we te moe maar de ostello komt steeds dichterbij. De douche en het bed lonken. Dus we gaan stug door. Rond half vijf, nog redelijk op tijd, arriveren we in de ostello. Het is er vrij druk. Allemaal partime Italiaanse pelgrims die zijn begonnen op het mooiste stuk in Toscane. De meesten lopen tot Siena, goed een dag of vier vijf lopen. We komen ook Giuseppe hier weer tegen. De kamers zijn erg krap. Op elke kamer twee stapelbedden en een los bed. De stapelbedden staan stijf tegen elkaar. Alsof je in een tweepersoonsbed ligt te slapen. Natuurlijk is er voor ons alleen nog maar plek op het bovenste bed. Knus naast elkaar......'S avonds eten we met z'n allen in de ostello.