Dag 29: Aubigny les Pothees-La Neuville les Wasigny 30 km, totaal 667 km.

 Overnachting: Maaike van Wijk, La Neuville les Wasigny. € 20,--.

Na het ontbijt neem ik afscheid. Marie José geeft me een dikke knuffel en kan het niet nalaten me nog één keer te plagen met dat woordje "ensemble".

Op de graspaden staat het gras erg hoog. Om te voorkomen dat het natte gras m'n broek gaat doorweken trek ik m'n regenbroek aan. Ik loop door een weiland waar een groepje vaarsen nieuwsgierig dichterbij komt. Vanaf de kant van de boerderij komt een hond door de weilanden mijn kant opgelopen. Het dier scharrelt wat om me heen. Als ik hem aanhaal komt hij kwispelend naar me toe. Hij blijft een tijdlang met me meelopen of beter gezegd hij loopt voor me uit zodat het lijkt alsof ik met hem meeloop. Soms stop ik even, alleen maar om te kijken wat de hond doet. Dan stopt ook de hond en kijkt wat ik doe.... Hij loopt ondertussen al een paar kilometer met me mee. Mij bekruipt het gevoel dat ik voorlopig nog niet van de hond af ben. Zo nu en dan komt het beest naar me toe en "vraagt" om een aai, om aandacht. Met pijn in m'n hart onthou ik hem de aai over z'n kop, bang dat ik ben dat hij zich aan me gaat hechten en in mij z'n nieuwe baas ziet. Een broodje eten daar wacht ik ook nog maar even mee. Ik loop door een dorpje waar mensen op het dorpsplein druk bezig zijn met de voorbereidingen van een dorpsfeest. Ik heb stille hoop dat iemand de hond herkent of andersom. Maar helaas. Als ik het dorp weer uitloop kom ik een man en een vrouw tegen die met allerlei partyspullen op weg zijn naar het dorpspleintje. Ze spreken me aan in het Frans maar zodra ze in de gaten hebben dat ik een buitenlander ben schakelen ze over op Engels. Ze zien m'n Sint Jacobsschelp en vragen waar ik vandaan kom en hoeveel dagen ik al onderweg ben. Ze moeten even wat afgeven in het dorp en vragen of ik met hun de lunch wil gebruiken. Ik ben helemaal verbouwereerd. Zonder tegenspartelen of excuses verzinnend zeg ik dat ik dat graag doe. Ontvangen wat je gegeven wordt... Ik leer het zowaar.... Ik loop met ze mee naar het dorp en vandaar weer terug naar hun huis aan de rand van het dorp. Ook de hond volgt op gepaste afstand.... Ze hebben niet veel tijd omdat ze weer op tijd bij het dorpsfeest moeten zijn. Maar een uurtje hebben ze wel.

Olivier en Carmela komen uit Lille en dit is hun tweede huis. Ze komen hier gemiddeld eens in de vier weken. Afgelopen dinsdag is Olivier met pensioen gegaan en begin augustus verhuizen ze definitief van Lille naar dit dorp; Librecy. Een dorp met amper 80 inwoners. Ze zijn de drukte en onpersoonlijkheid van de grote stad zat en willen die verruilen voor de gemoedelijkheid van het platteland. Carmela is Spaanse van afkomst. Ze heeft voor het dorpsfeest een traditionele empanada-taart gebakken. Vol trots toont ze het resultaat. Het ruikt heerlijk in de keuken. "Waar er twee van kunnen eten kunnen er ook drie van eten" zegt Carmela. Ik krijg aardappelen met wortels, hutspot zeg maar, en biefstuk te eten. Natuurlijk ontbreekt ook een goed glas rode wijn niet. Kaasplankje en yoghurt na.  Ik word er een beetje verlegen van. Zomaar, voor mij wildvreemde mensen, nodigen mij bij hun thuis uit voor de lunch. Delen hun eten met me. Dit is zoiets moois, zo bijzonder. Ik zou de tijd willen rekken zodat ik nog langer van het samenzijn met deze bijzondere mensen kan genieten. Ze schrijven hun naam en adres op in m'n dagboekje. Ik beloof ze vanuit Santiago een kaartje te sturen. Het lijstje wordt steeds langer....Ik neem afscheid en loop met een brok in m'n keel weg. Dit was weer een parelmomentje. En de hond......die is in geen velden of wegen meer te bekennen.

Tegen de avond kom ik aan bij Maaike, een alleenstaande Nederlandse vrouw van midden zeventig. Ze woont hier samen met haar beesten; drie honden en een kat. Heerlijk om weer even Nederlands te kunnen praten. Ik drink nog wat met Maaike en ga op tijd naar m'n kamer.