Dag 52: La Rue Perrin-Dun les Places 26 km, totaal 1.116 km.

Overnachting; Olivier Malapelle (gite), Dun les Places. € 30,-- (halfpension).

Ik heb heerlijk geslapen op m'n noodbedje in de keuken. Gezamenlijk dekken we de tafel voor het ontbijt. Gisteravond heeft de gastvrouw de benodigdheden voor het ontbijt al langs gebracht. Omdat veel winkels dicht zijn op maandag krijgen we van haar een lunchpakketje mee voor onderweg. Brood met een blikje paté. Daar wil ze niets extra's voor. Lieve mensen! En ik ben er al zoveel tegengekomen! Ik probeer als enige Hollander de gesprekken aan tafel te volgen. Dat gaat me steeds gemakkelijker af. Ik moet me wel heel erg concentreren. Erg vermoeiend. Het spreken is een ander verhaal....ik ben de enige pelgrim die naar Compostella loopt. De rest loopt naar Assisi in Italië. De route naar Compostella via de Morvan is een stuk langer dan de wat meer gebruikelijke route via Nevers. Maar het is wel een veel mooiere route. Ook zwaarder trouwens, maar je moet er wat voor over hebben. We zitten met z'n zessen aan tafel. Een echtpaar, twee vriendinnen en Roger en ik.  De twee vriendinnen; Marie-Anne en Helene, lopen de route naar Assisi in gedeeltes. Dit jaar lopen ze een traject van vijf dagen. Het echtpaar Bruno en Agnes lopen de route wel aan één stuk. Ze zijn beiden begin zeventig. Gisteravond zaten ze in de tuin een stuk van Bach te zingen. Ze vroegen mij hoe ze sommige Duitse woorden moeten uitspreken. Het zijn een paar aardige, lieve Fransen. Zo'n stel waarvan je hoopt ze nog een paar keer tegen te komen op de Camino. Zo nu en dan proberen ze mij te betrekken in hun gesprekken. Het blijft toch lastig met mijn nivo van de Franse taal.

Voor de gite zingen Bruno en Agnes een prachtig Engels lied (zie foto). We zitten met z'n allen ademloos te luisteren. Ik zie Roger een traan wegpinken. Ik ben dus niet de enige die op deze vroege ochtend geraakt wordt. We wensen elkaar een 'Bon route' en gaan op weg. Het is een prachtige dag. Ik hoop echt dat ik het slechte weer achter me heb gelaten. Bruno en Agnes hebben er flink de pas in. Ze lopen hand in hand al zingend voor ons uit (foto). Het toonbeeld van geluk.

Ergens in het begin van een dorp lopen we op een pad waar de bewoners langs weerskanten van het pad beplanting hebben aangebracht. We raken aan de praat met een echtpaar dat ons spontaan koffie aanbiedt. Daar zeggen Roger ik geen 'nee' tegen. We kletsen wat. Of althans zij kletsen wat en ik probeer het te volgen.... Na de koffie gaan we weer op pad. De rest zal wel ergens voor ons uitlopen.

We komen uiteindelijk in het dorp aan waar ergens onze gite moet zitten. Bij de bakker vragen we de weg. Helaas nog drie kilometer te gaan.... Eerst maar een eclair naar binnen werken om weer energie te krijgen. Na nog ruim een half uur lopen bereiken we dan eindelijk de gite. Een uur later komen ook Marie-Anne en Helene binnen. Bruno en Agnes melden zich niet.  

'S avonds eten we met z'n vieren. Rond tienen liggen we in bed. Morgen rond half zeven weer op. Uitslapen is er niet bij.