Vr 24 aug Canosa di Puglia-Andria 25 km, totaal 502 km.

Overnachting B&B Borgomurgia 54,00. 

De gastvrouw van de B&B is erg vriendelijk en zorgt goed voor me. Na het ontbijt met warme croissantjes krijg ik al het overgebleven fruit, en dat was best veel, in een plastic tasje mee voor onderweg. Witte- en rode druiven, pruimen en vijgen. Ook vandaag weer een wandeling op verstilde wegen. De verweerde oeroude olijfbomen hebben de meest woeste grillige vormen. Ondanks hun ouderdom dragen ze nog steeds vruchten. Halverwege stap ik een laag stenen muurtje over en zoek een schaduwplek onder een olijfboom om even te pauzeren. Een auto passeert op de weg en even later hoor ik dezelfde auto achteruit rijdend terug komen. Waarschijnlijk is het de eigenaar van de olijfgaard die eens poolshoogte komt nemen. Als hij ziet dat ik alleen maar even zijn gaard gebruik om uit te rusten groet hij me en rijdt weer verder. Waar moet je anders hier uitrusten? Alles hier om me heen is wel van iemand. Bezit noemen we dat. Maar alle grondbezit is uiteindelijk allemaal in beginsel verkregen via heling. Als je maar ver genoeg terug gaat in de tijd is het land ooit toegeëigend door een of ander rijk. Dus gejat wat van ons gezamenlijk is. Daarna is het door toenmalige heersers verkocht aan boeren etc. Iets toeëigenen (stelen) en dit dan weer doorverkopen heet heling. De aarde is van ons allemaal maar uiteindelijk is daar maar verrekte weinig voor gezamenlijk gebruik van overgebleven. Elk stukje grond hier wordt afgegrendeld met een groot hek er omheen met daarachter minimaal drie van die vuile rothonden. Wat overblijft is asfalt en een berm die dienst doet als vuilnisbelt. Tuurlijk doen we daar allemaal aan mee. Ik moet er ook niet aan denken dat mijn achtertuin door iedereen kan worden gebruikt. In Engeland kennen ze voor wandelaars tenminste nog het recht van overpad. Je mag dan door het weiland van een boer lopen. Ach het was zomaar een hersenspinsel. Al die borden met ‘privato’ die in feite schreeuwen ‘weg wezen dit is van mij!’ irriteren me vaak. Gelijk na m’n pauze wordt ik vanuit een auto met jongeren ietwat agressief toegeroepen. Ze maken gebaren waaruit ik opmaak dat ik op moet rotten. Ik schrik ervan. Dit is de eerste keer dat me dit overkomt. Vervolgens gaan m’n gedachten met me op de loop. Straks wachten ze me ergens op. En dan? Ik ben wat dat betreft vrij kwetsbaar. Op deze stille landweggetjes kunnen ze je zo maar beroven of weet ik wat niet meer. Ik maan mezelf tot kalmte. Niet gaan doemdenken. De jongens ben ik niet meer tegengekomen. In Andria valt het me op dat ik hier veel mensen op electrische fietsen zie. Dat is voor het eerst dat ik dat zie in Italië. Het is vooral de jeugd die op fietsen met brede banden door de smalle straatjes crossen. Ja ook op de fiets moet het onverantwoord snel. Ik heb bij deze B&B afgesproken om twee uur. Om half twee ben ik ter plaatse. Nog net even tijd om een ijskoude cola ergens te drinken. De B&B is de mooiste die ik tot nu toe heb gehad. Het ligt middenin het historisch centrum. Naast een kingsize bed in de slaapkamer heeft het ook een aparte zitkamer. Wat een luxe. Een trap verder omhoog is er een gezamenlijk terras waar je uitzicht hebt over de historische binnenstad. Ach op z’n tijd een beetje luxe mag best een keer.