Wo 5 sept Brindisi-Torchiarolo 24 km, totaal 730 km.

Overnachting: Airbnb Casa Vacanza Relax.

Zoals gewoonlijk zijn de eerste kilometers de stad uit meestal niet de prettigste. Drukke wegen zonder voorzieningen voor voetgangers. Om m’n eigen veiligheid te waarborgen blijft het constant opletten. Ruimte voor genieten is er dan niet. Eenmaal op de wat rustiger B-wegen komt de ontspanning in m’n lijf en geest weer terug. Hoe een route verloopt blijft altijd een verrassing. Het is net het leven. Soms is het sleur, dan weer uitdagend en vol van geluk. Na twee uur lopen op lange, saaie wegen, die me doen denken aan een Hollands polderlandschap, heb ik de moed op een ‘mooie’ wandeling opgegeven. Vanaf de rand van Brindisi zijn ook zowaar weer de Francigena routetekens teruggekeerd. Ze zien er vers geverf uit. Dat is erg lang geleden dat ik die voor het laatst gezien heb. Zonder GPS zou ik hopeloos verdwalen op de Francigena. Bij het oversteken van een drukke provinciale weg mindert een oude Fiat bus vaart en roept een man me wat toe. Hij zet z’n oude ronkende Fiatbus aan de kant en vraagt waar ik naar toe ga. De Via Francigena kent hij zowaar. Met z’n vriendelijke, door de zon verweerde gezicht, werpt hij me vriendelijke lach toe. Hij draait zich om en pakt van de achterbank een grote gele honingmeloen en geeft die aan mij. Geweldig zo’n gebaar! Ik bedank hem met een ‘grazie mille’. Zo zijn Italianen is z’n antwoord. Een trotse man met een gouden hart. Hij start z’n antieke bak weer en zwaait bij het wegrijden nog een keer uitbundig uit het raam. Al zou de rest van deze dagtocht saai blijven dan nog zal het er eentje blijven met een gouden randje. Het is maar een simpel gebaar maar wel eentje met een grote waarde voor mij. Als je dagen lang in je eentje rondreist zonder veel aanspraak en contact met anderen doen dit soort momenten er toe. Een half uur later bevind ik me in een prachtig natuurgebied. Smalle ezelspaadjes door wijngaarden en paadjes met langs weerszijden metershoge bamboe. Ik volg de aangegeven routetekens die afwijken van de gps-track. Omdat de routetekens niet erg frequent voorkomen vraag ik me geregeld af of ik nog wel goed zit. Overal om me heen hoor ik het geluid van motorzagen. De olijfbomen worden in het zuidelijke deel van Italië aangetast door een bacterie. Deze bacterie trekt steeds verder op naar het Noorden. De aangetaste takken worden verwijderd in de hoop de olijfboom, die soms honderden jaren oud is, te kunnen behouden. Vlak voor Torchiarolo doorkruis ik een archeologisch gebied. Her en der zijn er fundamenten blootgelegd. Leuk voor de afwisseling maar zelf heb ik er niet zoveel mee. Een halve oude muur uit het jaar één miljoen voor Christus (voor zover die al bestaan heeft...) zegt me niet zoveel. Ze kunnen het geld beter besteden aan het opruimen van al dat, overal aanwezige afval, dan de puinhopen uit het verleden weer proberen op te bouwen. Wat een tegenstelling! M’n Airbnb in Torchiarolo is helemaal top. Slechts 50 meter verwijderd van de Francigena. Een kamer die helemaal af is. Het dorp zelf stelt niet zoveel voor. Bij de plaatselijke bar had ik ‘s avomds net tien minuten een ‘spritz’ voor me staan of de bareigenaar kwam me vertellen dat hij de tent ging sluiten. ‘Niente persone’......Tja, een verdwaalde Hollander daar hou je de tent niet voor open. Ik heb lekker rustig aangedaan. Bekijk het! Uiteindelijk bleef er op het terras nog maar één stoel over en daar zat ik op. Zelfs de tafel werd voor m’n snufferd weggehaald. Het diner in het plaatselijke restaurant was werkelijk geweldig. Dat zou je nou juist weer niet verwachten in zo’n dorpje. Tja zoals al eerder gezegd blijft het altijd weer een verrassing wat je onderweg tegenkomt en meemaakt. Het is net het leven....