Zo 19 aug Troia- Castellucio dei Sauri 25 km, totaal 395 km.

Overnachting: Hotel agri resort Agora 50,00.

Van m’n gastvrouw heb ik een ticket gekregen voor een ontbijtje in een nabijgelegen bar. De gastvrouw verzekerde mij dat de betreffende bar vanaf half zeven open zou zijn. Mooi niet! Het zal wel komen omdat het zondag is. Even verderop is er gelukkig wel eentje open. Een bak capuchino voor ik vertrek is geen absolute must maar toch wel erg lekker. Het hoort ook een beetje bij de vaste routines van m’n dag. Halverwege de wandeling is er barretje waar ook verse broodjes te koop zijn. Een broodje met Italiaanse ham. Heerlijk! Een bonus voor vandaag. Het is hier de zoete inval. Vermoedelijk is dit tussen de tientallen gehuchten hier in de buurt ook echt de enige bar. Mensen zijn nieuwsgierig naar die buitenlander met z’n rugzak. Ze spreken me spontaan aan. Het valt me op dat hoe zuidelijker ik kom des te vriendelijker en spontaner de mensen worden. Verbaasd kijken ze me aan als ik m’n reisdoel vertel. Zoiets doe je met de auto toch niet per voet? De tweede helft van de wandeling is niet bijzonder. Lange rechte wegen zonder veel afwisseling in het landschap. Een paar keer vandaag krijg ik honden achter me aan die helaas niet achter een hek zitten. Met m’n loopstok weet ik ze op afstand te houden. Vreselijk die beesten. En die Italianen hebben vaak zo’n drie of vier honden dus ga er maar aan staan als die blaffend en grommend naar je toegerend komen. In het dorp whatsapp ik Laura en Steve dat ik ben aangekomen. Vanavond delen we samen een kamer in een iets verderop gelegen hotel. Het hotel kan nog tot middernacht worden geannuleerd dus mochten ze er van af willen zien dan kan dat. Ik hoor echter niets van hun terug. Even later bel ik maar krijg geen gehoor. Ze beginnen meestal vroeg in de ochtend dus misschien zijn ze al wel bij het hotel. Laat ik daar maar vast naar toe lopen. Na twintig minuten lopen langs een drukke weg doemt het roze hotel ineens op. De deur van de receptie zit echter op slot. Vreemd. Ik bel nog maar eens met Laura en Steve en nog eens en nog eens.....Ik krijg ze maar niet te pakken. Ik app ze dat ik nog een half uur wacht en dat ik anders de kamer voor drie personen annuleer en dan ga proberen een goedkopere kamer voor mezelf te krijgen. Het zal me toch niet gebeuren dat ik de kamer voor drie betaal en dat zij straks bellen met de mededeling dat ze wat anders hebben gevonden. Uiteindelijk heb ik nog ruim een uur gewacht zonder iets van ze te horen. Dan toch maar annuleren. Vervolgens loop ik om het hotel heen en zie ik aan de achterkant bij de keuken mensen zitten. Ik maak ze duidelijk dat de toegangsdeur van het hotel is gesloten. Oké, ze komen eraan. Ik word geholpen door wat later de baas van het hotel blijkt te zijn. Een man die er zeer onverzorgd uit ziet en echt megadik is. Hij is echter ontzettend vriendelijk. Ik leg hem uit dat er misschien nog twee pelgrims komen en dat we graag op één kamer willen. Hij lijkt het te snappen. Ik betaal het tarief voor één persoon (50,00) en als die andere twee komen moet er nog 25,00 worden bijbetaald. Ik krijg wel alvast een driepersoons kamer. Ik ben nog niet op m’n kamer of Steve belt. Ze zijn net aangekomen in het dorp. Hij heeft m’n berichtjes en oproepen gemist omdat hij z’n telefoon als hot spot gebruikte. Ik leg hem uit dat ik uiteindelijk voor één persoon heb betaald en dat zij nog moeten bijbetalen. Uiteindelijk hebben ze bij aankomst toch maar besloten om voor henzelf ook een eigen kamer te nemen. Rond acht uur zoeken we buiten een tafeltje op voor het avondeten. De eigenaar zit met een stoel vlak voor een enorme geluidsbox en draait de volumeknop zo nu en dan flink op. Tussendoor krijgt hij wat telefoontjes waarvan de gesprekken ook via de geluidsbox te volgen zijn. Plotseling ruiken we een zware zwavellucht. Waar komt dat dan weer vandaan? De ober komt in twee minuten tijd drie keer een verhaaltje opdreunen waarvan we helemaal niets snappen. Het zal het menu voor vandaag wel zijn. Over zijn veel te grote roze bril staart hij ons afwachtend aan. Het lijkt alsof we in een aflevering van ‘Fawlty towers’ zijn terechtgekomen. We krijgen met z’n drieën de slappe lach. Als de ober voor de vierde keer wil gaan reciteren vragen we hem het op te schrijven zodat we het kunnen vertalen. Uiteindelijk hebben we vorstelijk gegeten en gedronken voor 15 euro per persoon. Steve en Laura hebben vandaag een zware dag gehad. Ze willen de volgende dag een bus pakken naar de volgende routeplaats. We vragen de eigenaar naar de mogelijkheden. Hij geeft aan dat hij ze morgenochtend wel wil brengen voor 10 euro. Een koopje! We sluiten de avond af met een limoncello en een limoncello....