Zo 23/06 Weymouth-Worth Matravers.

Half zes hoor ik de eerste ‘dogwalker’ al langs lopen. En dat op zondag. Uiteraard is de hond nieuwsgierig en hoor ik hem zorgvuldig snuffelend m’n tent onderzoeken. Gelukkig licht hij niet zijn poot om m’n tent te besproeien....Ik ben gisteravond laat in slaap gevallen en besluit nog een uurtje te blijven liggen. Na een tocht van 16 uur is m’n lijf toch redelijk uitgeput. Iets over zeven sta ik weer bepakt en bezakt klaar voor de uitdaging van vandaag; zorgen dat ik het schietterrein op tijd bereik en kan afronden. Er komt vanuit de richting van de stad een backpacker de heuvel opwandelen. We maken een praatje. Laura, een vrouw van een jaar of dertig, komt uit Australië en loopt het kustpad voor een dag of drie. Ze is net vanochtend begonnen. Haar vriend doet in Engeland mee aan een zeilrace en na afloop van haar wandeltocht ontmoeten ze elkaar. Ze wil vandaag de etappe tot aan Lulworth Cove afronden. Ik maak haar erop attent dat de daarop volgende etappe vanaf Lulworth Cove door een militair schietterrein loopt en dat dat gedeelte maandag is afgesloten. Oeps, dat wist ze niet. Hoe moet ze dat dan gaan doen? Tja, gewoon flink doorlopen....We wensen elkaar succes en ze loopt verder. Een half uur later zie ik haar ergens op een klif in het gras zitten. Ze nodigt me uit voor een kop koffie. Daar zeg ik geen nee tegen. De rest van de dag lopen we samen op. Op de vlakke stukken loopt ze als een kievit. Ik dacht dat ik een snelle wandelaar was maar zij overtreft dat. Op de steile stukken ben ik dan weer stukken sneller. Dat zal de training zijn. En steile stukken waren er te over. In het begin kan ik de klif nog opklauteren zonder te stoppen maar aan het eind van de dag lukt dat niet meer. M’n beenspieren branden zo erg dat ik zo nu en dan even moet stoppen. Tot onze verbazing arriveren we al om elf uur bij Lulwoth Cove. Er staat een koffietentje dus even pauzeren met een bak cappuccino. Half twaalf staan we voor het getraliede toegangshek van het schietterrein. ‘Open’ geeft het bordje aan. Gelukkig maar. Een zware wandeling volgt. Onderweg hebben we mooie, diepe gesprekken. Laura is onderwijzeres op een bijzondere school. Ik ben de naam vergeten maar het is een soort van internaat waar de leerlingen naast de gewone leerstof ook per week een dag of twee, drie de natuur in gaan. Survivaltochten, kennis opdoen over alles wat bloeit en groeit in de natuur maar ook gezamenlijk discussiërenn over bijvoorbeeld de klimaatproblemen. Op het internaat zijn smartphones en internetgebruik buiten het klaslokaal verboden. De kinderen corresponderen nog op de ouderwetse manier met hun ouders; per brief. Ik vind het opmerkelijk dat ik vaak op mijn pad gelijkgestemde mensen ontmoet. Net als Laura ben ik ook erg begaan met het klimaat en maak me zorgen over de vernietiging van onze mooie planeet door mijn eigen soort de ‘Homo Sapiens’ (trouwens ook de titel van een zeer interessant boek...). Beiden zijn we het opmerkelijk eens over een nogal onetisch standpunt; er zijn op dit moment teveel mensen op deze planeet. En het worden er alleen maar meer. We kunnen van alles proberen te doen aan het milieu maar dat wordt dan weer teniet gedaan door de groei van de wereldbevolking. Geboortebeperking zou hierop een antwoord kunnen zijn maar dat zal nog wel even duren voordat zo’n onderwerp bespreekbaar wordt. Afwachten en niets doen betekent op termijn hongersnoden in, allereerst de armste delen van deze wereld, vluchtelingenstromen en oorlogen. Of de natuur grijpt op termijn zelf in door bijvoorbeeld een niet te bestrijden dodelijk virus. Laura heeft samen met haar vriend besloten om geen kinderen op deze wereld te zetten. Een verstandelijke beslissing waar ze gevoelsmatig nogal wat problemen mee heeft. Ze voelt een leegte en instinctieve drang om toch gehoor te geven aan de voortplantingsbehoefte. Ze denken op dit moment aan adoptie van een kind. Een bijzonder en mooi gesprek. Mooi ook dat iemand zich zo kwetsbaar durft op te stellen. Deze ontmoetingen zullen me altijd bij blijven en geven voeding aan m’n eigen gedachten. Eind van de dag neem ik afscheid van deze sterke vrouw. Ze heeft last van een jetlag en gaat op tijd een plekje zoeken om haar tentje op te zetten. Ik loop door naar een pub zo’n anderhalve kilometer landinwaarts. Ik moet allerlei zaken regelen voor m’n terugkeer naar Nederland en dat kan ik daar rustig doen. Morgen hoop ik de laatste etappe van het 1.000 kilometer lange kustpad te lopen.