Do 20/06 Budleigh Salterton-Seaton.

Ik heb heerlijk geslapen in m’n airbnb bedje. Er zit zelfs een ontbijt bij de overnachting inbegrepen. Ik had eigenlijk  gisteravond om acht uur afgesproken voor het ontbijt maar de busreis terug is of om half acht of pas tegen tien uur. Ik besluit om vroeg te vertrekken en leg wel een briefje neer voor m’n gastvrouw. Als ik m’n tas aan het inpakken ben hoor ik haar rommelen in de keuken en ga naar haar toe om aan te geven dat ik vroeg vertrek en dat ik geen ontbijt hoef. Dat is onbespreekbaar, ik moet een ontbijt. Binnen vijf minuten kan ik aanschuiven. De tafel staat vol met lekkernijen. Lief dat ze zo flexibel is. Half negen stap ik de bus uit in Budleigh Salterton. De zon schijnt. Helaas niet voor lang. De rest van de dag krijg ik een flink aantal buien over me heen. Ik blijf regenkleding aan- en uittrekken. Aanhouden kan tussen de buien door maar tijdens deze tocht van klif op klif af zweet ik mezelf zeiknat als ik m’n regenkleding aan zou houden. Toch probeer ik nog zoveel mogelijk te genieten van de ‘Jurassic Coast’; het gedeelte van de kust dat op de werelderfgoedlijst staat en bestaat uit steile kliffen die zijn gevormd door een opeenstapeling van organische gesteentelagen. De eerste lagen zijn zo’n 250 miljoen jaar oud. Deze aarlagen lezen als een soort van boek. Wetenschappers kunnen hieruit onder andere de ontstaansgeschiedenis van de aarde en al het leven zoals we dat nu kennen aflezen. Ongelooflijk om te bedenken dat alles waaruit ons huidig aardse paradijs bestaat zo lang geleden is ontstaan en is geëvolueerd. De natuur waarin ik loop is zo prachtig maar ook zo kwetsbaar. Overal op het pad worden initiatieven ontwikkeld om bijvoorbeeld bijna verdwenen vogelsoorten weer terug te brengen. Ik besef me ook met enige somberheid dat veel van wat in zoveel miljoen jaren is ontstaan en geëvolueerd door toedoen van de mens in een paar honderd jaar wordt vernietigd. Veel insecten- en diersoorten zijn door onze schuld verdwenen uit dit aardse paradijs. Het lijkt er vaak op dat wij ons alleen maar druk maken om ons eigen welzijn. Alles moet daarvoor wijken. Spuit maar raak met al die chemische bende. Nog meer opbrengst per hectare lamdbouwgrond. Geld, geld, geld.... Arme insecten... Na een autorit op een warme zomeravond zat twintig jaar geleden m’n voorruit en nummerplaat nog vol met dooie insecten. En nu? Zonder insecten geen vogels, zonder vogels geen..., en vul maar verder in. Op deze manier zorgt de mens voor z’n eigen ondergang. Gelukkig is de bewustwording begonnen het gaat alleen veel te traag. Ik mis vaak in deze het geluid van grote machtige instituties zoals de kerken. Deze schijnen zich nog steeds alleen maar druk te maken over een mogelijk leven na dit leven. Het huidige leven in ons aardse paradijs is tijdelijk dus ach wat zou het.... Misschien word ik op dit punt wat al te cynisch dus laat ik daar maar niet verder op doorborduren. En onze overheid? Economische vooruitgang is nog steeds prio nummer één. Want ja geld, geld, geld.... M’n somberheid zal waarschijnlijk ook worden beïnvloed door het weer. Ach ja. Eind van de dag knapt het weer op. Dat is in deze contreien trouwens vaak zo. ‘s Avonds, na m’n ‘pubfood’, loop ik nog rillerig van de klammigheid de kliffen weer op om een plekje te zoeken  in de armen van moeder natuur. Pas in m’n slaapzak krijg ik het aangenaam warm.