Vr 21/06 Seaton-Burton Bradstock.

Ik word deze ochtend eens een keer niet wakker van de regen op m’n tent. De zon komt zelf flauwtjes door. Ik had het vannacht, ondanks m’n thermoshirt, toch frisjes. Dat kwam door de hoge luchtvochtigheid. De zon verwarmt m’n hutje lekker en in die heerlijke warmte doezel ik nog eventjes door. Ik schrik wakker van jeugdig gekwetter op het kustpad iets achter m’n tent. Het is ondertussen al half acht, de hoogste tijd voor m’n ochtendritueel. Half negen ben ik op weg. Het smalle, modderige en glibberige pad loopt door een prachtig bosrijk natuurgebied. Het is ontstaan als gevolg van aardverschuivingen; kliferosie eigenlijk. Op deze aardverschuivingen is uiteindelijk dit natuurbos ontstaan. De zee zie ik rechts en links de hoge kliffen. Het is op dit pad constant opletten waar je loopt. Dikke vette modder maakt het lopen op sommige stukken tot een voetje voor voetje wandeling. Om m’n evenwicht te bewaren komt m’n loopstok goed van pas. De jongelui die ik vanochtend hoorde vormden de voorhoede van een veel grotere groep. In groepjes van een man of tien komen ze me tegemoet. Ze hebben allemaal een rood t-shirt aan met daarop de teks ‘Jurasic coast trail 2019’. Ik vermoed dat het één of andere padvindersgroep is die een stuk van deze kust, die bekend staat onder de naam Jurasic coast, lopen. De Engelse jeugd wordt netjes opgevoed. Beleefd wachten ze aan de kant van het pad om mij te laten passeren. In het voorbijgaam krijg ik een vriendelijk ‘morning’ als groet. Ik denk dat ik met gemak zo twintig groepjes ben tegengekomen. Probleem was echter wel dat door het slechte weer van de afgelopen dagen de vele voetjes van vanochtend het pad nog veel modderiger hebben gemaakt dan het al was. Vlak voor een dorpje maak ik in een beekje m’n schoenen weer herkenbaar. De modder zit in grote vette klompen rondom. Als ik de bossen uitkomt zie ik een blauwe lucht en de warmte van mijn vriend de zon doet me alle ontberingen van de laatste dagen vergeten. Eindelijk kan m’n regenjas uit en rits ik de pijpen van m’n wandelbroek. Bij het doorlezen van de etappes van het kustpad kwam ik er achter dat ik ergens langs de kust een militair schietterein moet passeren. Het kustpad wat door dit schietterein loopt wordt echter alleen maar opengesteld tijdens de weekenden. Daarbuiten moet er worden omgelopen. Ik zou aanstaande zondag daar kunnen aankomen maar dan moet ik de komende dagen flink wat extra kilometers per dag maken. Ik ga het gewoon proberen. Ook vandaag loop ik na het avondeten nog een paar uur door. Na een paar uur rust voel ik me daar ook energiek genoeg voor. De lage zon geeft het mooie kliflandschap nog meer diepte en kleur. En een slaapplekje hoef ik niet te zoeken maar komt als gift van moeder natuur als vanzelf opduiken.