Wo 29/05 Perranuthnoe-Chyanvounder.

 Een grijze miezerige dag vandaag. Regenkleding is nog net niet nodig. Als het hier bij blijft dan doe ik het ervoor. Van de prachtige kustlijn zie ik alleen wat contouren. Ik las onderweg wat meer pauzes in dan gebruikelijk. Rond een uur of vier bij weer een pauze besluit ik in de pub te blijven hangen tot ze om zes uur het avondeten serveren. De pubs in Engeland hebben vaak een heerlijke huiselijke sfeer. Heel anders dan onze Nederlandse kroegen. Het is er altijd heel relaxed. Binnen de kortste keren heb je altijd wel even een leuk gesprekje met iemand. Je wordt aangesproken en mensen zijn echt geïnteresseerd in je. Ik hou van die Engelse gezelligheid in die pubs. In een hoekje ga ik lekker onderuit op m’n e-reader verder in een werkelijk fantastisch boek; ‘De hemel verslinden’ van Paolo Giordano. Zeldzaam mooi! Na het eten het klamme mistige weer weer in. Flink doorstappen om het warm te krijgen. Ik verbaas me er altijd weer over hoe snel ik een plekje vind voor de nacht. Ik heb er wel eens opgelet als ik de andere ochtend weer onderweg ben of er na die plek nog op korte afstand een andere geschikte plek te vinden zou zijn. Meestal was dat niet zo. Het lijkt erop dat het ‘Leven’ mij het aanbiedt als ik het echt nodig heb. Ik weet niet of dat werkelijk zo is maar laat mij dat nou lekker geloven. Er zijn vreemdere dingen om in te geloven.