Di 04/06 en Wo 05/06 Portloe-Par

Di 04/06 Portloe- Afgelopen nacht is het beginnen te regenen. Soms vrij heftig. Ik lig gelukkig lekker comfortabel en droog in m’n tentje. ‘s Ochtends regent het nog steeds. Aan lopen in de stromende regen heb ik niet zoveel trek dus ik wacht het nog wel even af. Het wordt negen uur, tien uur, elf uur.... Het blijft maar doorregenen. Soms is er een korte onderbreking en zit ik eraan te denken om de tent op te breken maar dan begint het weer opnieuw. Pas rond vijf uur klaart het op en wordt het droog. Te laat om nu nog te vertrekken. Een noodvoorraad eten heb ik bij me dus lekker blijven staan hier.

Wo 05/06 Portloe-Par. Ik ben nog geen half uur onderweg of het begint alweer te regenen. Na een uur klaart het op. De rest van de dag blijft de dreiging van een bui aanwezig maar uiteindelijk blijft het droog. Het is een zwaar traject vandaag. Hoge kliffen op en af. Veel rustmomentjes op één van de vele bankjes die er langs het kustpad staan. Het zijn vaak zogenaamde ‘herinnerings bankjes’. Een bankje ter herinnering aan een overleden dierbare maar soms ook omdat de plek speciaal is voor iemand. Op de koperen plaatjes staan teksten zoals; ‘May you find what you want in life. Know it when you see it and have the good luck to get and keep it. We did! This place was our shangri-la (=aards paradijs). PP Grimes’ of; ‘Jean Allen 1939-2003. In loving memory of my dear wife and special times with our three daughters and grandchildren in beautiful St Ives’ of deze ‘Sit peacefully together, enjoy the view. Remembering family times we’ve shared with you. Our little piece of heaven a place we hold dear. We’ll sit here with knowing you’re near. Xx In loving memory of Viv and Beryl Carter’. Nog een laatste; ‘Ray O’Conner 2.7.1960 - 16.9.2002 My Husband, my soulmate and very best friend. I will always love you’. Als ik op zo’n bankje ga zitten lees ik altijd de tekst. Er gaat vaak een heel menselijk drama aan vooraf. ‘s Avonds na het eten in de pub wordt ik aangesproken door een wat oudere dame die vraagt of ik het kustpad loop. Zelf heeft ze drie jaar geleden in haar uppie de camino naar Santiago gelopen. Precies in dezelfde tijd dat ik ook onderweg was naar Santiago. Wat een toeval. We wisselen onze ervaringen uit. Het begint al donker te worden en ik moet haast maken om nog een plekje voor de nacht te vinden. De oude vrouw pakt m’n beide handen stevig vast en neemt afscheid met de woorden; ‘God bless you my dear’. Een mooi parel momentje.