Wo 12/06 en Do 13/06 Wembury-Mothecombe-Hope

Wo 12/06 Wembury-Mothecombe. Omdat de eerste ferry pas om tien uur gaat kunnen we min of meer uitslapen. Het weer ziet er niet verkeerd uit. Het is droog en er staat nauwelijks wind. Het weer is elke dag maar weer afwachten wat het wordt. Ik ben gestopt om op allerlei weersites  de vooruitzichten te checken. Vaak is de werkelijkheid heel anders dan voorspeld. Vooral als er goed weer wordt voorspeld en het blijkt toch slecht te zijn leidt dat vaak tot teleurstelling. Ik neem het maar zoals het komt en wil het vooraf niet weten. We zijn al rond half vier in Mothecombe. Hier moeten we de rivier per voet oversteken. Dat kan echter alleen bij laag water en dat is het vanavond pas om negen uur. Te laat om dan nog over te steken en een plekje te zoeken voor de nacht. Morgenochtend om half tien is de volgende mogelijkheid. Bij een theehuis ontmoeten we een backpacker die is gekleed in een Schotse kilt. We noemen hem gekscherend ‘de Schot’. Hij heeft zojuist een taxi besteld om hem naar de andere kant te brengen en biedt ons een lift aan. Dat slaan we vriendelijk af omdat we het officiële pad willen volgen. Een overnachtingsplekje hebben we ondertussen ook al gevonden maar het is nog te vroeg om de tent op te zetten. De zon schijnt ondertussen uitbundig en we zoeken een beschut plekje op om de rest van de middag lekker te luieren. ‘s Avonds eten we wat de ‘rugzak’ schaft; noodles.

Do 13/06 Mothecombe-Hope. De oversteek ‘s ochtends om half tien is een appeltje- eitje. Het merendeel van de rivier is droog gevallen. Twee smalle geultjes moeten we nog doorwaden waarbij het water tot ongeveer kniehoogte komt. Al vroeg in de middag arriveren we in Bigbury on Sea alwaar we de zoveelste rivier moeten oversteken. De middagferry opereert van drie tot vier. Dat wordt dus een paar uur wachten. Dat doen we in een pub. Het is totaal niet erg om binnen te zitten want het weer buiten is ronduit guur. Bij de ferry komen we ‘de Schot’ weer tegen. Hij steekt een heel verhaal af over de Brexit en in wat voor ellende Engeland wel niet terecht zal komen als ze zonder deal de EU verlaten. Wie je ook spreekt hier in Engeland ze zijn allemaal een andere mening toegedaan. Na het eten gaan we iets buiten Hope op zoek naar een camping. Eerst bellen we aan bij de voordeur van een boerderij die, volgens het bordje, dienst doet als receptie. Er wordt echter niet open gedaan. Dan maar naar de naburige camping. Daar vragen ze maar liefst 24 pond voor een nacht. Ik vraag of het zonder rekening voor 20 kan maar dat doen ze niet. Hoe zit het met de douche, is dat bij de prijs inbegrepen? Nee helaas, daar moet je twintig penny muntstukken voor gebruiken. Het is goed, we gaan nog wel een keer aanbellen bij de boerencamping en anders gaan we wel weer wildkamperen. Als we aankomen bij de boerderij worden we verwelkomt door de eigenaresse die net terugkomt van haar honden uitlaten. We kletsen even gezellig en ze brengt ons met haar auto naar de iets verder heuvelopwaarts gelegen camping. Een prachtig veld met een prachtig uitzicht tegen een normale prijs van tien pond....